Wrodzone zarośnięcie nozdrzy tylnych

Wrodzone zarośnięcie (atrezja) nozdrzy tylnych (ZNT) to jedno- lub obustronne zamknięcie przewodów nosowych w ich tylnym odcinku. Ta rzadka wada został opisana po raz pierwszy przez Roederera ponad 250 lat temu. Częstość jej występowania wynosi od 1/5000 do 1/8000 żywych urodzeń, dwukrotnie częściej wadę tę obserwuje się u dziewczynek. Istnieje wiele teorii wyjaśniających etiologię ZNT, najpopularniejsze to: przetrwanie błony policzkowo-gardłowej, przetrwanie tkanek mezodermalnych tworzących zrosty w okolicy nosogardła, przetrwanie błony nosowo-policzkowej Hochstettera oraz nieprawidłowa migracja komórek grzebienia nerwowego. Atrezja nozdrzy tylnych w 20–50% współistnieje z innymi wadami wrodzonymi. Obustronne ZNT jest stanem zagrożenia życia. Ta groźna obturacja dróg oddechowych jest rozpoznawana zazwyczaj po urodzeniu i objawia się znacznym wysiłkiem oddechowym z okresową sinicą; symptomy te zanikają podczas płaczu. Jednostronne ZNT jest zazwyczaj diagnozowane później niż obustronne, a obraz kliniczny jest mniej charakterystyczny. Najczęstszym objawem jest wyciek śluzowy z nosa. Rozpoznanie tej wady jest zazwyczaj potwierdzane badaniem TK głowy. W okresie przedoperacyjnym dzieci są karmione przez sondę dożołądkową i wymagają założenia rurki ustno-gardłowej, a w niektórych przypadkach – intubacji. Leczeniem z wyboru jest leczenie operacyjne. Najpopularniejsze metody chirurgiczne obejmują dostęp przez podniebienie lub przez nos. W celu uniknięcia najczęstszego powikłania, jakim jest zwężenie nozdrzy tylnych, po operacji zakłada się stenty szynujące nowo powstałe nozdrza.

Primary and secondary surgical reconstruction in penoscrotal degloving injuries – a case report

Penoscrotal degloving avulsion injury is a rarely observed trauma. Although this kind of injury is not life-threatening, it brings significant problem of both psychological and physiological nature. The aim of the work was to report the long-term results of primary and secondary reconstruction in penoscrotal degloving injuries. Penis skin shaft and scrotum reconstructions were performed in two patients suffering from massive penoscrotal avulsional degloving injuries. In one case, secondary reconstruction was performed, whereas in the other one – a primary reconstructive procedure was undertaken. Good aesthetic and functional results were obtained without any contracture of the penis skin grafts and pliable scrotum reconstructed either with the use of a pedicled groin flap or pedicled anterolateral thigh flap (ALTF). The aim of the reconstruction of penoscrotal degloving injury is to reconstruct penis and testicles integuments in order to provide best aesthetic and functional results, enabling sexual activity restoration. Aesthetics and functional results depend on the selection of the proper treatment method.

Złożona subtotalna amputacja kciuka z utratą szkieletu kostnego – opis przypadku

Urazy amputacyjne w obrębie ręki z towarzyszącym wielopoziomowym uszkodzeniem tkanek stanowią przeciwwskazanie do replantacji. Szczególnie trudną decyzją jest dyskwalifikacja z zabiegu dotycząca kciuka. Doświadczenie mikrochirurgiczne oraz umiejętności rekonstrukcyjne pozwalają na podjęcie próby ratowania części kończyn z założenia nienadających się do uratowania. Ma to szczególnie istotne znaczenie w aspekcie poprawy jakości życia pacjentów. W pracy przedstawiono przypadek 42-letniego mężczyzny, który doznał subtotalnej amputacji ze zniszczeniem szkieletu kostnego oraz tkanek miękkich na całej długości powierzchni dłoniowej i grzbietowej kciuka prawej ręki. Pomimo przeciwwskazań podjęto próbę ratowania uszkodzonych tkanek kciuka. Napływ krwi tętniczej został odtworzony poprzez zespolenie tętnicy głównej kciuka z dystalnym naczyniem żylnym i wytworzenie w taki sposób przetoki tętniczo-żylnej. Układ kostny tymczasowo odtworzono dzięki ustabilizowaniu drutem Kirschnera fragmentów kostnych znalezionych w tkankach miękkich kciuka. Uzyskano przeżycie w całości rewaskularyzowanych tkanek. Po pierwotnej operacji zaplanowano wtórny zabieg rekonstrukcyjny układu kostnego kciuka, polegający na przeszczepie fragmentu kości łokciowej. Próba rewaskularyzacji i rekonstrukcji pierwszego promienia ręki z wykorzystaniem niestandardowych metod została zakończona sukcesem. Dzięki zachowaniu tkanek miękkich i uzyskaniu skutecznej czasowej stabilizacji kostnej, możliwe było zaplanowanie wtórnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Uratowanie kciuka ręki dominującej, pomimo braku czynnego ruchu, pozwoliło na zachowanie opozycji do palców II–V oraz chwytu pęsetkowego. Zachowanie ręki pięciopalczastej z możliwością chwytu pozytywnie wpłynęło na jakość życia pacjenta.

Evereth Publishing