Modyfikowany kwas ortokrzemowy jako inhibitor modelowego incydentu oparzeniowego – charakterystyka metodą elektroforezy, badania mikrobiologiczne i mikroskopia skaningowa

Miejscowa oraz ogólna odpowiedź organizmu na oparzenie termiczne jest złożona i prowadzi nie tylko do uszkodzenia skóry, lecz także do wywołania głębokich oraz długotrwałych zmian w metabolizmie organizmu. W niniejszych badaniach z wykorzystaniem metody elektroforezy dokonano wyizolowania w octanie celulozy (ang. cellulose acetate electrophoresis – CAE) agregatów białek HSP37. Metodą mikrobiologiczną oceniono zdolności obronne przeciw drobnoustrojom, natomiast metoda skaningowej mikroskopii elektronowej służyła do ilustracji zmian powierzchniowych na skórze. Niniejsze zmiany obserwowano w obecności aktywnych przeciwutleniaczy, takich jak kwas L-askorbinowy oraz hydrożel kwasu ortokrzemowego (H4SiO4×nH2O). Wymienione modyfikatory procesu oparzeniowego minimalizowały zewnętrzne skutki symulowanych incydentów oparzeniowych.

Retrospektywna analiza wystąpienia zakażenia rany operacyjnej oraz jej mikrobiologiczna charakterystyka u chorych operowanych z powodu przepukliny jądra miażdżystego odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa

Zabieg mikrodyskektomii z powodu przepukliny jądra miażdżystego jest najczęstszą procedurą operacyjną wykonywaną w oddziałach neurochirurgicznych. Ryzyko wystąpienia zakażenia w przebiegu pooperacyjnym w przypadku tego zabiegu nie jest zjawiskiem częstym. Celem pracy była retrospektywna ocena ryzyka wystąpienia zakażenia rany operacyjnej (ZMO, ang. surgical site infection – SSI) po mikrodyskektomii z powodu przepukliny jądra miażdżystego odcinka lędźwiowo-krzyżowego (L/S) kręgosłupa. W Centrum Medycznym w Opolu w latach 2010–2014 wykonano 2198 zabiegów mikrodyskektomii. Od pacjentów pobrano 97 wymazów na posiew z rany pooperacyjnej, uzyskując 25 posiewów dodatnich (co stanowi 1,14% ogołu wszystkich operacji). Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ZMO okazał się Staphylococcus aureus (12 dodatnich posiewow – 48%).

Niedokrwienie kończyn dolnych jako przyczyna powstania trudno gojącej się rany – opis przypadku

Opieka nad pacjentem z miażdżycą tętnic obwodowych wymaga podejmowania wielokierunkowych działań. Z powodu niejednokrotnie nakładającej się wielochorobowości, m.in.: cukrzycy, nadciśnienia tętniczego, nadczynności tarczycy, a także obecności innych niekorzystnych czynników (jak np. palenie tytoniu), wzrasta ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych w postaci zaburzenia procesu gojenia rany. W niniejszej pracy przedstawiono dwa opisy przypadków chorych z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, u których w przebiegu procesu terapeutycznego doszło do powstania trudno gojącej się rany. U obydwu pacjentów wdrożono postępowanie chirurgiczne, a następnie działanie miejscowe zgodne z obowiązującymi rekomendacjami.

Opis mechanizmu gojenia się żylnego owrzodzenia goleni

Owrzodzenie żylne goleni jest specyficznym rodzajem rany, charakteryzującym się długim czasem gojenia, wysoką opornością na leczenie oraz tendencją do nawrotów. Powstaje jako konsekwencja ciężkiego powikłania najbardziej zaawansowanego stadium przewlekłej niewydolności żylnej, która jest złożonym zespołem o wieloczynnikowej etiologii. Owrzodzenia w większości przypadków są skolonizowane przez florę bakteryjną lub mieszaną bakteryjno-drożdżakową. W związku z tym przebieg gojenia żylnego owrzodzenia goleni jest bardzo złożony i dynamiczny; wymaga precyzyjnej koordynacji procesów o charakterze biochemicznym, komórkowym i fizjologicznym. Oznacza to, że mechanizm ten jest kombinacją wzajemnie oddziałujących na siebie rożnych składowych. W procesie gojenia można wyróżnić trzy fazy: zapalną, proliferacyjną i dojrzewania. Etapy te częściowo nakładają się na siebie i powinny następować w określonym czasie oraz kolejności. Podczas fazy zapalnej występują typowe objawy stanu zapalnego ze wzrostem temperatury, zaczerwienieniem, obrzękiem i bólem. Dochodzi do aktywacji układu krzepnięcia krwi oraz uwalniania mediatorów. Charakterystyczne dla tego etapu jest także występowanie zakażeń, tworzenie złogów włóknika oraz powstawanie tkanek martwiczych. Podczas fazy proliferacyjnej następuje tworzenie nowej tkanki w postaci ziarniny, epitelializacja oraz neowaskularyzacja. Podczas etapu dojrzewania dochodzi do: reorganizacji tkanki, przemodelowania macierzy zewnątrzkomorkowej (ECM), dojrzewania struktur komórkowych i nowej epidermy, reakcji fibroblastycznej oraz powstania nowego unaczynienia. Powierzchnia rany zmniejsza się poprzez obkurczanie i pokrywa się nabłonkiem. W przypadku owrzodzeń żylnych goleni, które są podtrzymywane przez zaburzenia w odpływie żylnym, brak jest prawidłowej tendencji do gojenia i występuje przewaga procesów degeneracyjnych. Przebieg mechanizmu gojenia zależy od rodzaju rany, jej etiologii i specyfiki. Długość poszczególnych faz u pacjentów może znacznie się różnić. Przedstawiony w pracy mechanizm gojenia owrzodzeń żylnych goleni można odnieść także do innych ran przewlekłych, gojących się poprzez ziarninowanie.

Rola cytokin w procesie gojenia ran

Gojenie ran jest wieloetapowym procesem prowadzącym do naprawy uszkodzonych tkanek. Wszystkie jego fazy są regulowane przez cytokiny, które są uwalniane w miejscu zranienia i pobudzają konkretne komórki do migracji, proliferacji oraz wydzielania kolejnych cytokin lub składników macierzy zewnątrzkomórkowej (ang. extracellular matrix – ECM). Regulują one także proces angiogenezy, kluczowy dla prawidłowego gojenia. Zaburzenia ekspresji cytokin prowadzą do powstawania niegojących się owrzodzeń lub keloidów.

Evereth Publishing