Cukrzyca znacznie upośledza proces gojenia ran, w tym owrzodzeń w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Coraz częściej wykorzystywaną metodą leczenia ZSC jest terapia podciśnieniowa (ang. negative-pressure wound therapy – NPWT), która istotnie przyspiesza gojenie owrzodzeń. Jednym z mechanizmów, leżących u podstaw gojenia ran, w przypadku zastosowania NPWT jest przyspieszenie namnażania się naczyń krwionośnych. Celem badania był wybór cytokin najbardziej zaangażowanych w proces neowaskularyzacji u chorych poddanych terapii podciśnieniowej w przebiegu ZSC spośród panelu 50 czynników o właściwościach angiogenetycznych. Dokonano oceny poziomu czynników angiopoetycznych za pomocą mikromacierzy tkankowych. Badanie przeprowadzono na poszczególnych etapach gojenia rany, w dobach: 0., 3., 6. i 14. Ocena ta pozwoliła wyselekcjonować 6 głównych czynników zaangażowanych w prawidłowe gojenie ZSC z zastosowaniem NPWT: angiogeninę, serpinę E1, interleukinę 8 (Il-8), metaloproteinazę 9 (MMP-9), tkankowy inhibitor metaloproteinaz 1 (TIMP-1), endostatynę. Efekty wstępnej selekcji wybranych cytokin mogą posłużyć do wyjaśnienia molekularnych mechanizmów działania terapii podciśnieniowej u chorych z ZSC w oparciu o metody ilościowe na reprezentatywnej grupie chorych.
Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) to jedno z najpoważniejszych powikłań występujących w przebiegu cukrzycy. ZSC jest często związany z przewlekłym złym wyrównaniem metabolicznym. Jednak najczęściej zespół stopy cukrzycowej wynika z nieznajomości zasad pielęgnacji stóp. Celem pracy była ocena wiedzy pacjentów z cukrzycą w zakresie prewencji ZSC. Wyniki pracy stanowią wskazówkę dla zespołów terapeutycznych (lekarzy, pielęgniarek, edukatorów) w zakresie ukierunkowania działań edukacyjnych zmniejszających ryzyko powikłań ZSC, a tym samym amputacji kończyn dolnych.
Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) to jedno z najpoważniejszych powikłań występujących w przebiegu cukrzycy. ZSC jest często związany z przewlekłym złym wyrównaniem metabolicznym. Jednak najczęściej zespół stopy cukrzycowej wynika z nieznajomości zasad pielęgnacji stóp. Celem pracy była ocena wiedzy pacjentów z cukrzycą w zakresie prewencji ZSC. Wyniki pracy stanowią wskazówkę dla zespołów terapeutycznych (lekarzy, pielęgniarek, edukatorów) w zakresie ukierunkowania działań edukacyjnych zmniejszających ryzyko powikłań ZSC, a tym samym amputacji kończyn dolnych.
Amputacja kończyny stanowi poważną decyzję terapeutyczną, a także ostateczną formę leczenia, stosowaną wtedy, gdy inne możliwości są już bezskuteczne. Zabieg ten od zawsze wzbudzał wiele emocji wśród pacjentów. W niniejszej pracy przedstawiono początki zmagań związanych z wykonywaniem amputacji, pokazano oraz zobrazowano progres technik operacyjnych, a także rozwój technik protezowania. Praca stanowi kompendium wiedzy historycznej, która powinna być w posiadaniu nie tylko lekarzy specjalności zabiegowych, lecz także każdego interesującego się historią czytelnika.
Wstęp Odleżyny stanowią poważny problem kliniczny, społeczny i ekonomiczny. Najwyższy odsetek występowania odleżyn odnotowuje się w oddziałach geriatrycznych, neurologicznych, opiekuńczo-leczniczych i intensywnej terapii. Zmniejszenie skali problemu jest możliwe dzięki wdrożeniu działań profilaktycznych u osób z grupy ryzyka, a u chorych z istniejącymi już odleżynami – kompleksowego leczenia. Cel pracy Celem pracy była ocena wiedzy personelu pielęgniarskiego zatrudnionego w oddziałach neurologicznych w zakresie profilaktyki i leczenia odleżyn, z uwzględnieniem rekomendacji Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran (PTLR). Materiał i metody W badaniach wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i technikę ankiety. Narzędziem badawczym była autorska ankieta składająca się z 31 pytań, z których 19 stanowiły pytania o konstrukcji testu wiedzy. Punktem odniesienia dla opracowania pytań testowych były rekomendacje PTLR w zakresie profilaktyki i leczenia odleżyn. Badaniem prospektywnym objęto 100 pracowników personelu pielęgniarskiego, zatrudnionych na szpitalnych oddziałach neurologicznych w województwie podkarpackim. Wyniki badań poddano analizie statystycznej, wykorzystując test niezależności χ2 i test Kruskala-Wallisa. Przyjęto poziom istotności p<0,05. Obliczeń dokonano za pomocą programu IBM SPSS Statistics 20. Wyniki Wszyscy pracownicy personelu pielęgniarskiego biorący udział w badaniu zadeklarowali uczestniczenie w profilaktyce przeciwodleżynowej i leczeniu ran odleżynowych; 76% z nich dokonywało oceny rany, samodzielnie dobierało opatrunki i prowadziło dokumentację, a 72% stosowało profilaktykę pierwotną i wtórną. Wszyscy ankietowani deklarowali bieżące uzupełnianie wiedzy w zakresie profilaktyki i leczenia ran. Źródło wiedzy dla największej grupy respondentów (79%) stanowiła obserwacja i działania w praktyce, natomiast dla 57% badanych – literatura przedmiotu oraz czasopisma specjalistyczne. W opiece nad pacjentem z odleżyną ankietowani deklarowali nawiązywanie współpracy z innymi pielęgniarkami (86%), z lekarzem prowadzącym (57%) lub z lekarzem chirurgiem (45%). Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego odnośnie profilaktyki i leczenia odleżyn był zróżnicowany: 5% prezentowało wysoki poziom, 11% – poziom przeciętny, a 39% – poziom niski. Rodzaj wykształcenia i staż pracy badanych nie miały wpływu na poziom ich wiedzy. Wnioski Niewielka grupa ankietowanych stosowała w praktyce zalecenia PTLR w zakresie profilaktyki i leczenia odleżyn, pomimo iż zdecydowanie najczęściej deklarowano samodzielne prowadzenie działań profilaktycznych i miejscowe zaopatrzenie odleżyn.
Cukrzyca znacznie upośledza proces gojenia ran, w tym owrzodzeń w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Coraz częściej wykorzystywaną metodą leczenia ZSC jest terapia podciśnieniowa (ang. negative-pressure wound therapy – NPWT), która istotnie przyspiesza gojenie owrzodzeń. Jednym z mechanizmów, leżących u podstaw gojenia ran, w przypadku zastosowania NPWT jest przyspieszenie namnażania się naczyń krwionośnych. Celem badania był wybór cytokin najbardziej zaangażowanych w proces neowaskularyzacji u chorych poddanych terapii podciśnieniowej w przebiegu ZSC spośród panelu 50 czynników o właściwościach angiogenetycznych. Dokonano oceny poziomu czynników angiopoetycznych za pomocą mikromacierzy tkankowych. Badanie przeprowadzono na poszczególnych etapach gojenia rany, w dobach: 0., 3., 6. i 14. Ocena ta pozwoliła wyselekcjonować 6 głównych czynników zaangażowanych w prawidłowe gojenie ZSC z zastosowaniem NPWT: angiogeninę, serpinę E1, interleukinę 8 (Il-8), metaloproteinazę 9 (MMP-9), tkankowy inhibitor metaloproteinaz 1 (TIMP-1), endostatynę. Efekty wstępnej selekcji wybranych cytokin mogą posłużyć do wyjaśnienia molekularnych mechanizmów działania terapii podciśnieniowej u chorych z ZSC w oparciu o metody ilościowe na reprezentatywnej grupie chorych.
W pracy przedstawiono proces pielęgnacji i leczenia rany pourazowej u pacjentki znajdującej się w skomplikowanej sytuacji zdrowotnej. Współistniejące równocześnie liczne schorzenia przewlekłe były czynnikami utrudniającymi proces gojenia. Prawidłowy dobór metody pielęgnacji, stosowanego opatrunku i ochrony skóry pozwoliły na wygojenie rany.
Na cukrzycę cierpi coraz więcej ludzi na całym świecie. Najpoważniejszym powikłaniem tej choroby jest zespół stopy cukrzycowej (ZSC), który przyczynia się do amputacji kończyny dolnej. Zastosowanie terapii podciśnieniowej u chorych z ZSC może ograniczyć rozległość amputacji. Autorzy w niniejszej pracy przedstawili własne doświadczenia w stosowaniu tej terapii u chorych ze stopą cukrzycową.
Owrzodzenie Marjolina to rzadki, agresywny rak skóry, rozwijający się w okolicach pokrytych tkanką bliznowatą lub będących w przewlekłym stanie zapalnym. Najczęstszą lokalizacją zmian jest skóra w obrębie: kończyn dolnych i górnych, tułowia, twarzy i karku. Leczenie polega na szerokim chirurgicznym wycięciu wraz z marginesem zdrowych tkanek z uzupełniającym zastosowaniem chemio- i/lub radioterapii. W pracy przedstawiono przypadek 48-letniego mężczyzny leczonego w oddziale Ortopedii Onkologicznej Podkarpackiego Ośrodka Onkologicznego w Brzozowie z powodu egzofitycznego guza okolicy krętarza prawego naciekającego kość udową, wywodzącego się z blizny po chirurgicznym usunięciu odleżyny tej okolicy. W badaniu histopatologicznym usuniętej kończyny potwierdzono raka płaskonabłonkowego rogowaciejącego. Rozwój nowotworu w tkance bliznowatej odpowiada definicji owrzodzenia Marjolina.
Zespół zgorzeli gazowej Fourniera w pierwotnym opisie francuskiego dermatologa (1883 rok) był definiowany jako proces patologiczny o nieznanej przyczynie. Obecny stan wiedzy doskonale dokumentuje pierwotne źródło szerzenia się rozległego procesu niedokrwienno-martwiczego okolicy krocza, odbytu, pośladków, pachwin oraz moszny. Mimo postępu medycyny, ta jednostka chorobowa nadal jest obarczona wysoką śmiertelnością, sięgającą nawet 88%. Skuteczne zwalczanie miejscowego oraz ogólnoustrojowego procesu septycznego jest możliwe dzięki wielodyscyplinarnemu postępowaniu. Nieodzowne jest zastosowanie wszelkich działań intensywnej terapii czy szerokospektralnej antybiotykoterapii. Jednakże to racjonalne działania chirurgiczne stanowią kluczowe – początkowe oraz końcowe – ogniwo satysfakcjonującego procesu terapii. Po wstępnej walce o życie chorego rozpoczyna się kolejny żmudny oraz długotrwały proces leczniczy rozległej rany krocza. Zastosowanie połączonej terapii z wykorzystaniem tlenu hiperbarycznego (HBOT) oraz systemu opatrunków podciśnieniowych (NPWT) skutkuje sukcesem terapeutycznym.
