Wstęp Od kilkunastu lat w Polsce obserwuje się ciągłą poprawę opieki zdrowotnej. Proces ten stanowi także szansę dla pacjentów intensywnej terapii wymagających przewlekłej wentylacji mechanicznej. Dzięki zmianom, jakie zaszły w opiece medycznej, w tej grupie chorych pojawiła się możliwość zastąpienia szpitalnego oddziału domową opieką zdrowotną. W społeczeństwie wzrosła świadomość potrzeby – zarówno ekonomicznej, jak i projakościowej – alokacji opieki nad przewlekle chorym pacjentem ze szpitala do domu. Jedną z form domowej opieki zdrowotnej jest program domowej wentylacji mechanicznej, coraz powszechniejsza metoda leczenia osób z przewlekłą niewydolnością oddechową. Domowa wentylacja mechaniczna jest przeznaczona dla pacjentów niewymagających hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii (OIT), jednak u których konieczny jest stały specjalistyczny nadzór anestezjologa, profesjonalna pielęgnacja i rehabilitacja. Pierwszymi beneficjentami tego programu były osoby ze schorzeniami nerwowo-mięśniowymi, zmianami pourazowymi w zakresie rdzenia kręgowego oraz deformacjami klatki piersiowej. W ostatnich latach do tej grupy dołączyli także chorzy z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). Cel pracy Celem badania była ocena jakości życia osób objętych programem wentylacji domowej. Badanie przeprowadzono w grupie pacjentów, którzy korzystali z tej formy leczenia. Materiał i metody Do oceny jakości życia badanej grupy wykorzystano standaryzowany kwestionariusz WHOQOL-BREF, który zawiera 26 pytań. Wyniki Stwierdzono statystycznie znamienną istotność pomiędzy wiekiem a subiektywną oceną zdrowia oraz pomiędzy oceną swojego zdrowia a trybem prowadzonej wentylacji. Wnioski Badani pacjenci lepiej oceniali jakość swojego życia niż własne zdrowie. Osoby w wieku powyżej 60. roku życia najwyżej oceniały jakość swojego życia (niezależnie od okresu wentylacji). Subiektywna ocena jakości życia była wyższa u chorych wentylowanych metodami nieinwazyjnymi niż inwazyjnymi. Najmniejszy wpływ wentylacji mechanicznej na jakość życia pacjenci dostrzegali w obszarze funkcjonowania środowiskowego.
Wstęp Niedotlenienie okołoporodowe jest częstą patologią okresu noworodkowego. Nadal stanowi jedną z głównych przyczyn zgonów noworodków w okresie okołoporodowym oraz ma duży wpływ na deficyty w rozwoju motorycznym i intelektualnym. Metoda hipotermii kontrolowanej polega na umiarkowanym wychłodzeniu organizmu noworodka w celu zminimalizowania efektów niedotlenienia. Dzięki tej technice współczesna medycyna może skutecznie zmniejszyć skutki okołoporodowego niedotlenienia mózgu. Cel pracy Analiza możliwości i częstości kwalifikowania noworodków z niedotlenieniem okołoporodowym do hipotermii głowy oraz próba oceny skuteczności tej metody. Materiał i metody Materiał do badań stanowiła grupa 42 noworodków zakwalifikowanych do hipotermii głowy, będących pacjentami Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii Noworodków i Dzieci Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego we Wrocławiu od 1 grudnia 2010 roku do 1 lipca 2014 roku. Ocenę kwalifikacji i efektów leczenia przeanalizowano na podstawie dokumentacji medycznej. Wyniki poddano analizie statystycznej. Porównano częstość stosowania metody hipotermii w kolejnych latach. Wyniki Analiza materiału badawczego wykazała, iż 75% dzieci miało wiek płodowy 38 Hbd, a 70% było płci męskiej. Waga noworodków najczęściej plasowała się w granicach 3000–3650 g; ponad 41% grupy badanej urodziło się siłami natury. U 38% dzieci przeprowadzono resuscytację. Noworodki oceniono z wykorzystaniem skali Apgar w pierwszej, trzeciej i piątej minucie po urodzeniu. Do kryteriów kwalifikacyjnych zastosowano między innymi ocenę pH krwi pępowinowej, niedobór zasad i wartości temperatury głębokiej mierzone w odbycie. Spośród 42 badanych noworodków 43% zostało zakwalifikowanych do chłodzenia głowy. Wszystkie dzieci były zaintubowane i prowadzone na oddechu zastępczym (średnio – 11,5 dnia). Średnia liczba dni spędzonych w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Noworodka wynosiła 14. Spośród badanej grupy troje dzieci zmarło. Wnioski Metoda selektywnego chłodzenia mózgu jest coraz częściej stosowana w zapobieganiu zamartwicy okołoporodowej. Większość dzieci biorących udział w badaniu w stanie ogólnym dobrym zostało przekazanych do Oddziału Patologii Noworodka.
Zakażenia szpitalne w oddziałach intensywnej terapii medycznej (OITM) dotyczą około 30% pacjentów. W badaniach prowadzonych u osób przebywających na OITM w Irlandii w ramach „Point prevalence survey of hospital-acquired infections” w 2012 roku częstość występowania zakażeń szpitalnych (HAI) była ponad cztery razy większa (23,3%) niż w ogólnej populacji pacjentów (5,2%). Celem niniejszej pracy był przegląd badań oceniających procedury dezynfekcji skóry i ich wpływ na redukcję HAI na OITM.
Sepsa i wstrząs septyczny stanowią obecnie jedną z głównych przyczyn zgonów w oddziałach intensywnej terapii (OIT). Wczesna diagnostyka, a co za tym idzie – wczesne wdrożenie terapii zwiększa szanse chorego na przeżycie. Sepsa i wstrząs septyczny są jednostkami chorobowymi bardzo trudnymi do leczenia. Pielęgnacja pacjenta z takim rozpoznaniem stanowi bardzo duże wyzwanie. W terapię i pielęgnację chorych z sepsą oraz wstrząsem septycznym angażuje się cały zespół pracujący w OIT, niezależnie od pełnionej funkcji i stanowiska.
ECMO (ang. extracorporeal membrane oxygenation) jest standardową metodą leczenia wielu schorzeń. W Polsce wskazania do zastosowania tej procedury medycznej opierają się na „Zaleceniach i wytycznych nadzoru krajowego oraz konsultanta krajowego w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii” z 2009 roku. Wskazania obejmują niewydolność oddechową lub krążenia z przewidywanym ryzykiem zgonu >80% przy braku możliwości leczenia metodami konwencjonalnymi, w przebiegu następujących chorób: ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej, wstrząsu kardiogennego, zapalenia serca, zatoru tętnicy płucnej, powikłań kardiochirurgicznych oraz skrajnej hipotermii. Decyzja dotycząca wdrożenia ECMO zależy wyłącznie od spełnienia odpowiednich kryteriów medycznych. Podczas stosowania tej metody konieczna jest współpraca wielu specjalistów oraz powołanie oddzielnego – przeznaczonego wyłącznie dla pacjenta leczonego z wykorzystaniem ECMO – zespołu nadzorującego przebieg terapii. Celem pracy było przedstawienie sposobu prowadzenia terapii metodą ECMO u chorych z niewydolnością oddechową w oddziałach intensywnej terapii oraz omówienie problemów związanych z tą drogą, obarczoną licznymi powikłaniami, inwazyjną procedurą ratującą życie. Niewielka ilość chorych, u których konieczne jest wdrożenie tej metody, nie gwarantuje opłacalności ECMO oraz odpowiedniego doświadczenia personelu (pomimo szkolenia pracowników medycznych w dobrych zagranicznych ośrodkach). Badania dotyczące zewnątrzustrojowego natleniania ciągle trwają i wymagają większej ilości prób klinicznych. Terapia ta, choć jest niezwykle kosztowną i inwazyjną procedurą medyczną, stanowi skuteczną formę leczenia skrajnej niewydolności oddechowej. Wskazania i przeciwwskazania do zastosowania ECMO ulegają ciągłej modyfikacji. Prace porównujące zewnątrzustrojowe natlenianie z metodami konwencjonalnymi dotyczą nie tylko przeżycia pacjenta, lecz także odległych powikłań oraz szans na normalne funkcjonowanie organizmu w późniejszym okresie. ECMO ciągle ewoluuje, staje się coraz bezpieczniejsze; dla wielu chorych ta forma leczenia może stanowić jedyną szansę na przeżycie.
