Wysokospecjalistyczna opieka nad pacjentami onkologicznymi w oddziale chirurgii plastycznej jest sprawowana przez zespoły interdyscyplinarne. Szczególną rolę odgrywają w nich pielęgniarki/pielęgniarze. W artykule zaprezentowano rolę personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem onkologicznym po zabiegu chirurgicznym. Praca pielęgniarek i pielęgniarzy stanowi ważny element w zapewnieniu prawidłowej oraz bezpiecznej opieki w okresie przed-, a także pooperacyjnym.
Wysokospecjalistyczna opieka nad pacjentami onkologicznymi w oddziale chirurgii plastycznej jest sprawowana przez zespoły interdyscyplinarne. Szczególną rolę odgrywają w nich pielęgniarki/pielęgniarze. W artykule zaprezentowano rolę personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem onkologicznym po zabiegu chirurgicznym. Praca pielęgniarek i pielęgniarzy stanowi ważny element w zapewnieniu prawidłowej oraz bezpiecznej opieki w okresie przed-, a także pooperacyjnym.
Wysokospecjalistyczna opieka nad pacjentami onkologicznymi w oddziale chirurgii plastycznej jest sprawowana przez zespoły interdyscyplinarne. Szczególną rolę odgrywają w nich pielęgniarki/pielęgniarze. W artykule zaprezentowano rolę personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem onkologicznym po zabiegu chirurgicznym. Praca pielęgniarek i pielęgniarzy stanowi ważny element w zapewnieniu prawidłowej oraz bezpiecznej opieki w okresie przed-, a także pooperacyjnym.
Wysokospecjalistyczna opieka nad pacjentami onkologicznymi w oddziale chirurgii plastycznej jest sprawowana przez zespoły interdyscyplinarne. Szczególną rolę odgrywają w nich pielęgniarki/pielęgniarze. W artykule zaprezentowano rolę personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem onkologicznym po zabiegu chirurgicznym. Praca pielęgniarek i pielęgniarzy stanowi ważny element w zapewnieniu prawidłowej oraz bezpiecznej opieki w okresie przed-, a także pooperacyjnym.
Vascular injuries in open fractures are common in trauma patients. A plastic-surgical reconstruction of soft tissue defects requires precise preoperative planning, which includes vascular diagnostics. Possible methods of vascular imaging include Doppler sonography, conventional digital subtraction angiography (DSA), CT angiography (CTA) and MRI angiography (MRA). The aim of this study is to evaluate the value of DSA in the preoperative planning of plastic defect coverage in trauma patients with open fractures of the lower leg and foot. Material and methods A retrospective and anonymized search of the conventional and digital database was conducted. Cases were included that were diagnosed by DSA between February 2010 and June 2018 due to open fractures of the type Gustilo IIIb and IIIc of the lower leg and foot, and were treated with flaps. Results 41 patients (12 women, 29 men) with an average age of 55.22 years (range: 21–82 years) were identified. 27 had a BMI <30 at mean age of 54.7 years, 14 had a BMI >30 km/m2 at mean age of 56.21 years. In 21 cases, a normal vascular status was found while in 20 patients, a pathological vascular status was found. Statistically, a tendency could be shown that patients with a BMI >30 kg/m2 as well as younger patients showed rather inconspicuous vascular status. A correlation between the severity of vascular damage and gender was not found. All results were not significant. A single-stage percutaneous transluminal angioplasty (PTA) was performed in four persons and was successful in three cases. Conclusions Based on our experience we can confirm the usefulness of DSA in preoperative planning in trauma patients with open fractures of lower leg and foot. The resulting knowledge of the vascular anatomy allows better planning of defect coverage. The knowledge of the vascular status allows the correct choice of an adequate surgical technique, especially for planned flap. PTA can improve perfusion and thus the healing process. Younger patients show less severe traumatic vascular damage. In addition, based on our analysis we can assume that the subcutaneous fat tissue could have a protective role for the blood vessels in case of trauma.
Blizny hipertroficzne to częste powikłanie oparzeń leczonych zarówno zachowawczo, jak i chirurgicznie. Etiologia ich powstawania zależy od wielu czynników. Zasadniczą rolę odgrywają: oparzona okolica, głębokość i powierzchnia oparzenia, osobnicza predyspozycja, wiek pacjenta, jego stan odżywienia oraz podjęte działania terapeutyczne. Szczególną tendencję do powstawania blizn hipertroficznych stwierdzono u chorych z głębokimi oparzeniami, u których proces leczenia przedłużał się powyżej 2–3 tygodni. Ryzyko wystąpienia blizn przerostowych u oparzonych określa się w szerokim przedziale 32–94%. Wczesne podjęcie leczenia oparzeń, odpowiednie techniki operacyjne minimalizujące uszkodzenie tkanek zdrowych, zastosowanie nowoczesnych opatrunków oraz odpowiednie działania profilaktyczne pozwalają zminimalizować ryzyko powstawania blizn przerostowych. W pracy przedstawiono dwóch pacjentów, u których zastosowano w terapii matrycę do regeneracji skóry. W pierwszym przypadku wykorzystano ją w celu leczenia usprawniającego pacjenta – masywna blizna przerostowa na szyi powodowała przykurcz zgięciowy głowy uniemożliwiający prawidłowe funkcjonowanie. W drugim przypadku matrycę zastosowano do regeneracji skóry jako profilaktykę powstawania blizn hipertroficznych. U obydwu pacjentów uzyskano pożądany efekt – wytworzenie elastycznej, zadowalającej pod względem estetycznym i funkcjonalnym blizny
Scalp amputation is a rare but serious trauma that is challenging from the surgeons perspective. Injuries usually occur in the avulsion mechanism, which creates difficulties during reconstruction. These problems include: determining the correct position of damaged head tissues, shortening and contraction of crushed vessels, as well as problems with the patency of the vessels following anastomosis due to damage to their inner layer. Many surgical methods are described to restore a lost organ with replantation still being the method of choice. The following article describes a failed attempt of scalp replantation in a 7-year-old girl.
Pacjenci wentylowani mechanicznie z powodu oparzeń dróg oddechowych są szczególnie narażeni na wystąpienie respiratorowego zapalenia płuc (VAP). W przypadku zdiagnozowania zapalenia płuc wczesna, celowana antybiotykoterapia ma kluczowe znaczenie dla optymalizacji leczenia oraz zwiększenia szans chorego na przeżycie. Materiał i metody W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 18 kwietnia 2019 roku przeprowadzono analizę retrospektywną dorosłych pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Leczenia Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu, u których rozpoznano oparzenie dróg oddechowych. U wszystkich badanych wykonano analizę wyników mikrobiologicznych, łącznie 128 posiewów popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych pobranych w trakcie bronchofiberoskopii. Materiał biologiczny pochodził od 46 chorych z oparzeniami dróg oddechowych. Wyniki U 17 (37%) pacjentów potwierdzono klinicznie odrespiratorowe zapalenie płuc. Zgon w wyniku ciężkiego oparzenia wystąpił u 18 osób (39%); w grupie tej u 8 badanych stwierdzono VAP. Najczęściej izolowanymi drobnoustrojami były: Acinetobacter baumannii (23%), Staphylococcus aureus (18%) oraz Escherichia coli (12%). Szczepy wielolekooporne stanowiły 36,25% wszystkich izolatów. Wnioski Pacjenci z oparzeniami dróg oddechowych są najbardziej narażeni na rozwój VAP. Wentylacja mechaniczna predysponuje do rozwinięcia szpitalnego zapalenia płuc. W badaniu prezentowanym w niniejszej pracy najczęściej izolowane drobnoustroje pokrywały się z doniesieniami epidemiologicznymi.
Leczenie przy użyciu tlenu sprężonego w komorze hiperbarycznej jest metodą cieszącą się coraz większą liczbą wskazań – zarówno w stanach ostrych, jak i w leczeniu planowym. Terapia choroby dekompresyjnej, nagłej głuchoty czy zatrucia tlenkiem węgla to podstawowe przykłady zastosowania wiedzy o prawach fizycznych gazów rozpuszczonych w cieczach, przekładającej się na kontrolowaną poprawę utlenowania krwi. Chęć wykorzystania działania leczniczego tlenu musi również uwzględniać wiedzę o ryzyku działania toksycznego lub wystąpienia działań ubocznych samego procesu sprężania. W niniejszej pracy przedstawiono analizę powikłań występujących w grupie 1981 pacjentów poddanych terapii HBO w komorze wielomiejscowej w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym Szpitala im. L. Rydygiera w latach 2013–2019. W pracy wyodrębniono osobno problemy z wyrównywaniem ciśnień, które wystąpiły u 39 pacjentów, oraz istotne powikłania, takie jak: zaburzenia wzroku, dolegliwości bólowe w klatce piersiowej, zaburzenia świadomości, ból zatok, uraz ciśnieniowy ucha środkowego czy duszność. Wymienione działania uboczne zaobserwowano łącznie u 17 chorych, co stanowiło 0,86% przypadków. Przedstawione wyniki mogą dowodzić wysokiego bezpieczeństwa leczenia w komorze hiperbarycznej.
W niniejszej pracy zaprezentowano ocenę regeneracji tkanek u bliźniąt monozygotycznych po zabiegu chirurgicznego usunięcia zęba. U jednego z bliźniąt po operacji zastosowano preparat fibryny bogatopłytkowej (A-PRF). W ocenie uwzględniono stężenie białka CRP oraz skalę VAS. Wyniki badań potwierdziły skuteczność A-PRF w zmniejszeniu miejscowych dolegliwości pozabiegowych.
Autologiczne mikroprzeszczepy tkankowe są jedną z nowocześniejszych metod leczniczych, znajdujących szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach medycyny, np. w: stomatologii, ortopedii, flebologii, leczeniu ran, kardiochirurgii, chirurgii plastycznej, dermatologii oraz medycynie estetycznej. Z uwagi na duże możliwości regeneracyjne pozwalają one na odtworzenie zniszczonych tkanek – zarówno miękkich, jak i twardych. Autologiczne mikroprzeszczepy tkankowe odznaczają się niewielką inwazyjnością oraz wysoką skutecznością. Mogą być stosowane zarówno w warunkach szpitalnych, jak i ambulatoryjnych. W niniejszej pracy zaprezentowano protokół Rigenera wykorzystywany w leczeniu powikłanych ran oraz przedstawiono pozytywne efekty terapii u pacjentów z ranami niegojącymi się.
W pracy przedstawiono możliwości zastosowania ultrakrótkich implantów systemu Bicon® w rozmaitych warunkach anatomicznych. Zaprezentowany przypadek dotyczy zaniku pionowego wyrostka zębodołowego w przebiegu periimplantitis. W trudnej sytuacji klinicznej ultrakrótkie wszczepy okazały się być najbardziej efektywne. Ich użycie pozwoliło na zminimalizowanie ryzyka i skrócenie czasu oraz kosztów leczenia, związanych ze skomplikowaną procedurą augmentacyjną. Autorzy uważają, iż właśnie taka procedura musiałaby mieć miejsce w przypadku zastosowania standardowych wszczepów śrubowych. Użycie ultrakrótkich implantów jest znacznie mniej inwazyjną i bardziej przewidywalną klinicznie alternatywą dla skomplikowanych zabiegów rekonstrukcyjnych w obrębie kości szczękowych.
Połowiczy niedorozwój twarzy jest częstym, wrodzonym schorzeniem twarzoczaszki. Przyczynia się do zaburzenia symetrii twarzy, co – oprócz konsekwencji estetycznych – istotnie wpływa na zaburzenie funkcji struktur twarzy. Pacjenci, u których stwierdza się występowanie tego schorzenia, wymagają wieloetapowego leczenia rekonstrukcyjnego w zakresie szkieletu twarzoczaszki i tkanek miękkich. U znacznej części chorych stwierdza się dysfunkcję mięśni mimicznych objętych procesem chorobowym, wynikającą z upośledzenia unerwienia nerwu twarzowego. W ostatnich latach, w związku z rozwojem technik mikrochirurgicznych, zaproponowano zabieg reanimacji nerwu twarzowego z wykorzystaniem wolnego płata z mięśnia smukłego. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek pacjentki z połowiczym niedorozwojem twarzy, u której z powodzeniem wykonano zabieg reanimacji twarzy z wykorzystaniem opisywanej techniki.
Protokół kompleksowej opieki okołooperacyjnej dla poprawy wyników leczenia (ERAS) to interdyscyplinarna, multimodalna, oparta na dowodach naukowych procedura okołooperacyjnej opieki nad pacjentem. ERAS został opracowany w celu zmniejszenia stresu okołooperacyjnego i ryzyka powikłań pooperacyjnych oraz skrócenia czasu rekonwalescencji. W 2017 roku ukazał się przewodnik omawianego protokołu w chirurgii rekonstrukcyjnej piersi. W badaniach wykazano, że zastosowanie ERAS u pacjentek poddanych zabiegowi rekonstrukcji piersi skraca czas pobytu w szpitalu, zmniejsza użycie opioidów i częstość rozwoju zakażeń miejsca operowanego oraz redukuje koszty leczenia.
Według aktualnie obowiązującej definicji sepsa to „zagrażająca życiu dysfunkcja narządowa spowodowana zaburzoną regulacją odpowiedzi ustroju na zakażenie”. Obecnie wiadomo już dużo na temat tej niezwykle silnej odpowiedzi organizmu na toczący się proces zapalny, jednak wciąż jest to wiedza niewystarczająca. W populacji chorych oparzonych sepsa stanowi istotną przyczynę zgonów, a co za tym idzie – jest niezwykle ważnym problemem diagnostycznym oraz terapeutycznym. Kluczem do sukcesu w leczeniu tej jednostki chorobowej jest czas. Nadal brak jest narzędzi pozwalających na postawienie szybkiej i – co najważniejsze – wiarygodnej diagnozy, umożliwiając tym samym podjęcie prawidłowych decyzji terapeutycznych. Szanse chorych na przeżycie spadają znacznie wraz ze wzrostem opóźnienia w rozpoczęciu leczenia. Konieczne jest zatem uświadamianie zagrożeń związanych z sepsą oraz dalszy, intensywny rozwój metod diagnostycznych, pozwalający na zwiększenie odsetka prawidłowo wdrożonej terapii oraz poprawy opieki nad chorym, a także na zmniejszenie odsetka zgonów spowodowanych zakażeniem.
Wstęp Oparzenia stanowią istotny problem systemów ochrony zdrowia, ponieważ należą do grupy urazów, które powodują trwałe uszkodzenia i deformacje ciała oraz kalectwo, a niekiedy prowadzą nawet do zgonu. Oparzenia u dzieci zdarzają się dwukrotnie częściej niż u osób dorosłych. Najczęściej w tej grupie występują u pacjentów do czwartego roku życia. Nierzadko oparzenie powoduje nie tylko skutek miejscowy w postaci zaburzeń funkcji skóry, lecz także wywołuje chorobę oparzeniową. Nowoczesne preparaty i wieloaspektowe postępowanie z raną oparzeniową w znaczący sposób wpłynęły na poprawę gojenia się ran oraz na zmniejszenie śmiertelności u osób oparzonych. Cel Celem pracy była ocena zastosowania poliheksanidu i żywicznych kwasów świerku norweskiego u dzieci (N=19), które doznały oparzeń pośredniej grubości skóry twarzy, oraz określenie wpływu tych preparatów na procesy gojenia się rany i stopień redukcji bólu. Materiał i metody W niniejszej pracy zastosowano metodę badawczą studium przypadków. Materiał do analizy stanowiły: historie chorób pacjentów leczonych w Centrum Leczenia Oparzeń w Szczecinie, dokumentacja fotograficzna, wywiady z pacjentami i ich rodzicami oraz obserwacja ran. Do oceny stopnia natężenia bólu wykorzystano behawioralną skalę FLACC i skalę wzrokowo-analogową VAS. Wnioski Zastosowanie poliheksanidu i żywicznych kwasów świerku norweskiego przyczyniło się do utrzymania odpowiedniej wilgotności rany, wpływając na proces ziarninowania i epitelializacji oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych w trakcie hospitalizacji. Preparaty te wpisują się w zalecenia strategii TIME.
Mezenchymalne komórki macierzyste z tkanki tłuszczowej (ASC) ze względu na swój potencjał do różnicowania się w kierunku różnych typów komórek, właściwości immunomodulacyjne oraz zdolność do parakrynnej regulacji procesów naprawczych, a także łatwość pozyskania bez szkody dla dawcy, mogą być wykorzystywane do terapii regeneracyjnych. Istotnym i nie do końca rozstrzygniętym problemem jest przydatność komórek pozyskanych od zaawansowanych wiekowo dawców do zastosowań terapeutycznych. Celem badań była ocena wpływu wieku dawcy na podstawowe parametry ASC w aspekcie ich przydatności terapeutycznej. W celu maksymalnego wykluczenia różnorodności osobniczej badania przeprowadzono na wsobnym szczepie szczurów. Wiek zwierząt – 6 miesięcy i 2 lata – odpowiadał w przybliżeniu wiekowi człowieka 25 i 80 lat. Analizie poddano parametry rutynowo wykorzystywane do kwalifikacji MSC do przeszczepów oraz potencjał komórek do różnicowania się w kierunku tkanki kostnej, tłuszczowej, chrzęstnej i ich potencjał angiogenny. Zaobserwowano, że wiek dawcy nie wpływa w istotny sposób na fenotypowe właściwości ASC. Potencjały do różnicowania mezenchymalnych komórek macierzystych z tkanki tłuszczowej w kierunku tkanki tłuszczowej, kostnej, chrzęstnej i angiogenezy są zależne od wieku dawcy w stopniu niewpływającym na przydatność ASC pozyskanych od zaawansowanych wiekowo dawców.
Introduction Dermatofibrosarcoma protuberans, elastofibroma dorsi, desmoid–type fibromatosis and myoepithelioma belong to the category of rare soft tissue tumors. Due to their uncommonness they are challenging for surgeons and pathologists. Material and methods A retrospective and anonymized scan of our database was performed. All data between January 2010 and October 2018 was included. Results Eight cases were identified: four of dermatofibrosarcoma protuberans, two of elastofibroma dorsi, one of desmoid-type fibromatosis and one of myoepithelioma. Among them were four female and four male individuals with a mean age of 52.3 years (range: 24–77 years). Conclusions Due to their rarity there are still some difficulties concerning their diagnosis and therapy of the above-mentioned tumors. During the last two decades, a noticeable amount of knowledge about rare soft tissue tumors was revealed. Most contributions came along with improvement in immunohistochemical/immunophenotypic and genetic investigation methods. If therapy is indicated, surgical treatment with resection of the tumor mass seems to be the most reliable option. Though many of these tumors are benign, follow-up examinations should be an integral part of the therapeutic concept.
Autogeniczne przeszczepy skóry są znaną i skuteczną metodą leczenia oparzeń. Znajdują także zastosowanie w leczeniu ran o innej etiologii, podobnie jak w zaprezentowanym w pracy przypadku ubytku powłok brzusznych, który powstał na skutek martwicy skóry w następstwie olbrzymiej, wielokomorowej przepukliny brzusznej. Pacjentka została przyjęta do Oddziału Chirurgii Ogólnej z rozpoznaniem uwięźniętej przepukliny brzusznej, powstałej w wyniku zabiegów operacyjnych z powodu licznych przepuklin brzusznych. W trakcie hospitalizacji kobieta była operowana dziewięciokrotnie. Po drugiej laparotomii doszło do martwicy powłok brzusznych na obszarze 45×24 cm, którą wycięto. U pacjentki stopniowo rozwijał się stan septyczny. Zadecydowano o dalszym leczeniu chorej przy pomocy systemu podciśnieniowego Open Abdominal V.A.C.® Dressing. Kolejne operacje polegały na wymianach systemu do terapii podciśnieniowej. Podczas ostatniego zabiegu, kiedy miejsce biorcze było wystarczająco przygotowane, dokonano autogenicznego przeszczepu skóry pośredniej grubości z uda w celu ostatecznego zamknięcia ubytku powłok brzusznych. Uzyskano wgojenie przeszczepu, a stan septyczny stopniowo ustępował. Można stwierdzić, iż autogeniczne przeszczepy skóry są skuteczną metodą zaopatrywania skomplikowanych ran.
Aparat (narząd) paznokciowy (AP) jest wyspecjalizowaną strukturą, która pełni szereg funkcji. Zmiany w jego obrębie rozpoznawane są z wielomiesięcznym opóźnieniem (ze względu na warunki anatomiczne), a często wręcz bagatelizowane przez samych pacjentów. Schorzenia AP mogą być elementem składowym częstych dermatoz lub stanowić osobne jednostki chorobowe. W artykule przedstawiono opis przypadku pacjentki, u której – pomimo obserwacji dermatologicznej – ostateczne rozpoznanie udało postawić się dopiero po 10 latach. Wyrośle kostne podpaznokciowe (WKP) to rzadkie guzy o kostno-chrzęstnym utkaniu histologicznym, lokalizujące się typowo na dystalnym paliczku palucha stopy (możliwa inna lokalizacja guza: kość ramienna, kość promieniowa). Patogeneza zmiany pozostaje wciąż niewyjaśniona, jednakże urazy, w szczególności przewlekłe drażnienie kości paliczka, oraz wrodzone nieprawidłowości są czynnikami mogącymi indukować powstanie WKP. Nawroty po operacjach usunięcia zmiany pierwotnej zdarzają się rzadko, zazwyczaj po kilku miesiącach od zabiegu. Diagnostyka różnicowa WKP jest szeroka i każdorazowo należy w niej uwzględnić zarówno zmiany łagodne, jak i złośliwe, (m.in.: włókniak podpaznokciowy, rak kolczystokomórkowy, zmiana Nora). Ze względu na szerokie spektrum zmian rozwijających się w obrębie łożyska paznokcia, kluczowym elementem diagnostycznym (poza dokładnie zebranym wywiadem) jest badanie radiologiczne, a analiza histopatologiczna usuniętego materiału umożliwia potwierdzenie rozpoznania. W leczeniu doszczętne chirurgiczne usunięcie zmiany uznaje się za najefektywniesze postępowanie.
Zakażenia ran oparzeniowych są najczęstszą przyczyną zgonów u pacjentów oparzonych. Czynniki etiologiczne infekcji są zróżnicowane, podobnie jak zmieniające się w czasie środowisko mikrobiologiczne rany oparzeniowej. Stosowane klinicznie antybiotyki wykazują zmniejszającą się skuteczność względem drobnoustrojów wywołujących zakażenia. Obecnie trwają poszukiwania nowych sposobów zwalczania infekcji toczącej się w obrębie rany oparzeniowej. Jednym z rozwiązań jest stosowanie miejscowo działających antyseptyków – leków używanych aktualnie między innymi do odkażania miejsc operowanych i oczyszczania ran. W pracy porównano skuteczność przeciwdrobnoustrojową antyseptyków najczęściej wykorzystywanych w leczeniu ran oparzeniowych, potencjalnych ograniczeń ich użycia oraz działań niepożądanych.
Rak piersi jest jednym z najczęstszych nowotworów złośliwych występujących u kobiet. Jedną z metod leczenia jest amputacja piersi z następczą rekonstrukcją odroczoną albo najlepiej jednoczasową. Coraz popularniejsze stają się autologiczne metody rekonstrukcji, obarczone są jednak ryzykiem powikłań w postaci miejscowej lub całkowitej martwicy płata. Aby temu zapobiec, stosuje się przedoperacyjne, śródoperacyjne oraz pooperacyjne metody obrazowania ukrwienia płatów. Należą do nich: angiografia fluorescencyjna zielenią indocyjaninową, dynamiczna termografia w podczerwieni, USG doppler, angio-TK, angio-MR, spektrofotometria oraz laserowa spektrofotometria Doppler. Celem niniejszej pracy było porównanie aktualnie dostępnych metod obrazowania na podstawie przeglądu piśmiennictwa. Wykorzystanie metod obrazowania zwiększa skuteczność zabiegów, zmniejszając jednocześnie ilość powikłań, skraca okres hospitalizacji i obniża koszty pobytu. Przedoperacyjnie najlepiej używać angio-TK, którego czułość i swoistość sięgają 100%. Śródoperacyjnie najbardziej obiecującymi metodami są ICGA i DIRT, jednak dowody nie są wystarczająco silne, w związku z czym wymagane są dalsze badania nad czułością, swoistością i skutecznością w zapobieganiu powikłań chirurgicznych.
Według ekspertów światowych od 60 do 100% ran niegojących się stanowią rany zakażone. Sama obecność drobnoustrojów nie zaburza gojenia ran. Najczęstszymi patogenami kolonizującymi rany są: Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus oraz bakterie z grupy Enterococcus. Biofilm bakteryjny obecny w ranie, który stanowi silnie zorganizowaną strukturę drobnoustrojów, przyczynia się do: zahamowania procesu gojenia, podwyższenia poziomu pH, hipoksji tkanek, uszkodzenia białek i rozpadu tkanek przez podwyższenie poziomu proteaz oraz wolnych rodników. Prawidłowy dobór postępowania zapewnia skuteczną eradykację biofilmu z rany. W przypadku nieprawidłowego usunięcia biofilmu z rany niegojącej się, uzupełnia on swoje struktury w ciągu 24 godzin, a po doszczętnym opracowaniu chirurgicznym odnawia się w ciągu trzech dni.
Trauma caused by a high-voltage current, can cause devastating physical injuries that presents distinctive clinical characteristics. In pathophysiology of electric burn, presence of hidden destruction of the deep tissue that is concealed by a healthy skin and fat is a typical feature. Also important is progressive character of tissue damages with major tissue loss in later time after the injury. Thus, it is extremely difficult to accurately assess extent of tissue damage during the first wound assessment. In this article, the modern, advanced treatment technique of the fourth degree, high-voltage electrical burn of the head in the 21-year-old man was presented. After the injury, the patient presented with two wounds on the scalp, one localized in the occipital region over the superior sagittal sinus and the second wound – in the right temporal region. The total head burn wound area was calculated for approximately 150 cm2. Besides described wounds, in the clinical examination as well as in CT imaging no abnormalities were observed. The burn wound treatment included multiple surgical debridement procedures with application of negative pressure wound therapy (NPWT) – Vivano® system. It has improved debridement of the wound bed as well as stimulated granulation tissue formation. Necrotic area of the occipital bone was removed with dura mater exposure. In the final surgical procedure, the skull was reconstructed with the bone graft taken from the adjacent region. For soft tissue coverage, modified „banana peel” technique was used with four large flaps creation, designed to provide the calvaria coverage with minimal skin graft placed in the occipital area. The patient was discharged 9 days after the surgery in a good health, no complications were observed in 6 months follow up period.
Aim Efficiency of use allogeneic fetal fibroblasts in treatment of the burnt miners based on the data of morphological research of a burn wound and clinical results of surgical treatment. For a goal performance morphology features of burn wounds are studied. Material and methods With this purpose were selected 14 miners, affected by explosions of a methane- coal compound in the Donbass mines, who treated in Donetsk Burn Center from 2007 to 2009. The cultures of fetal allofibroblasts were used in treatment of the patients. For the goal solution (clinical efficiency of allofibroblasts culture application) we studied results of surgical treatment of 36 miners which were treated in Burn Center of Institute of Urgent and Reconstructive Surgery after V.K. Gusak from 2004 to 2012. Results According to morphological researches transplantation of allofibroblasts culture at superficial thermal burns allows to achieve 1.7 times quicker formation of epithelial layer in comparison with traditional techniques of local treatment of a burn wound, and also to achieve formation of the granulation tissue. Clinically proven that the use of fetal allogenic fibroblasts culture in the surgical treatment of deep dermal burns, reduced the number of skin grafting 1.57 times. Conclusions Therefore, on the violations of proliferative processes revealed in our research in wounds, at burned with the combined trauma it is possible to influence effectively by means of cellular technologies.
Wolny płat przednioboczny uda (ang. anterolateral thigh flap – ALT F) jest płatem perforatorowym, cieszącym się w ostatnim czasie dużą popularnością. Po raz pierwszy ALT F został opisany w 1984 roku przez Songa. Najczęściej stosuje się go do rekonstrukcji ubytkow tkanek w regionie głowy i szyi oraz kończyn. Celem pracy było przedstawienie najważniejszych informacji dotyczących płata przedniobocznego uda, a głównym założeniem – szczegółowe pokazanie oraz omówienie zasad jego preparowania. Praca ma charakter retrospektywny, powstała na podstawie zdjęć i doświadczeń zdobytych podczas preparowania płatów w Zakładzie Anatomii Prawidłowej w Lublinie. W oparciu o doświadczenia własne opracowano schemat postępowania mający krok po kroku pokazywać, jak wygląda preparowanie ALT F i na co należy zwrócić uwagę. Preparowanie płata przedniobocznego uda – w przypadku dobrej znajomości anatomii i zasad postępowania podczas zabiegu – nie stwarza istotnych trudności.
Introduction The appropriate first aid after burn injury benefits with lesser tissue damage and consequently reduced burn depth. This results in decreased need for surgical interventions, shorter hospitalizations and better scar outcomes. Because many patients admitted to burn centers in Poland receive inadequate treatment just after burn injury, this study was designed. The project objective was to evaluate the knowledge of burn first aid among young doctors in Malopolska region. Material and methods The survey was conducted under examination conditions. The questionnaire which was filled out anonymously was created to verify the respondents’ knowledge about appropriate first aid provided several minutes after burn trauma. The questionnaire included questions regarding the respondent characteristics and description of 5 burn case situations including scald burn, flame burn, sun burn, chemical burn and electrical burn. There were 5 questions with predefined answers to every single case prepared asking about possibilities of actions after burn trauma. The study involved 28 physicians undergoing the vocational training in family medicine and 15 in general surgery. Results None of the respondents did answer correctly all the questions. The case verifying the knowledge about first aid after sun burn occurred to be the most difficult one, whereas the easiest was the case describing the burn in child resulted from boiling water. The most problematic aspects to be answered were related to appropriate early burn wound management. 75% respondents knew that burn wound require cooling with running water, whereas only 25% respondents how to react after chemical injury. The study revealed that the knowledge of trainees in general surgery is greater comparing to future family physicians only in some selected aspects of care. Similarly, correlation between the fact that the respondent is working in the place where potential risk of dealing with the burn patient and better knowledge in some areas of care was revealed. Completing first aid course in the last five years and a fact of helping a burn person in the last year occurred to be another important factors determining a better knowledge. Conclusions The study revealed that the knowledge of burn first aid among young doctors is not satisfactory. Determining factors that influence the level of knowledge of burn first aid can help to design appropriate educational programs for doctors. The project will be continued to involve different groups of health care providers. The appropriate behavior and knowledge among medical professionals is essential to educate burn first aid scheme among patients.
