Wstęp Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ang. acute respiratory distress syndrome – ARDS) charakteryzuje się szybko narastającymi objawami niewydolności oddechowej. W badaniach obrazowych można zaobserwować rozsiane, symetryczne zmiany naciekowe w płucach. Wynikiem tych procesów jest zmniejszenie oksygenacji krwi tętniczej. Ze względu na patofizjologię choroby oparzeniowej zespół ARDS jest często obserwowany u pacjentów ciężko oparzonych. Prone position jest techniką wspomagającą leczenie tych chorych. Materiały i metody Do badania włączono 99 pacjentów, u których, z powodu rozległości i głębokości oparzenia lub z powodu oparzenia dróg oddechowych, została zastosowana wentylacja mechaniczna. Celem badania było stwierdzenie zależności między parametrami oksygenacji a zmianą pozycji ciała z supine na prone position. W tym celu zastosowano badanie gazometryczne krwi tętniczej. Wyniki Pozytywną reakcję na wentylację przy użyciu techniki prone position, w postaci poprawy oksygenacji, odnotowano u 85% badanych. Trwała poprawa parametrów gazometrycznych nastąpiła u 55% pacjentów. Wnioski Leczenie pacjentów ciężko oparzonych z urazem termicznym dróg oddechowych jest znacznie utrudnione. W sytuacji, w której, pomimo prawidłowego leczenia, obserwowane jest znaczne pogorszenie parametrów oddechowych, należy rozważyć alternatywne techniki wspomagające, takie jak prone position.
Wstęp Od niedawna zaczęto dostrzegać problem związany z narażeniem członków zespołu operacyjnego na substancje powstające podczas cięcia tkanek nożem wytwarzającym wysoką temperaturę. Problem ten jest szczególnie ważny dla zespołów operujących osoby z rozległymi oparzeniami, ponieważ optymalny sposób postępowania chirurgicznego w leczeniu rozległych i głębokich oparzeń polega na szybkim usunięciu tkanek martwych. W tym celu używa się między innymi noży elektrycznych. Stosowanie tych narzędzi wiąże się z wytwarzaniem wysokiej temperatury podczas zabiegu oraz zwiększeniem ekspozycji na lotne czynniki szkodliwe zawarte w dymie z usuwanych tkanek. Celem badania była analiza jakościowa oraz półilościowa niepolarnych związków lotnych wydzielających się podczas resekcji oparzonej tkanki z użyciem diatermii. Materiały i metody Badanie zostało przeprowadzone podczas operacji resekcji oparzonej tkanki pacjenta w pierwszej dobie po oparzeniu (ponad 30% TBS A, o głębokości III stopnia). Analizowane związki były absorbowane przy użyciu ekstrakcji do fazy stałej, z użyciem włókien SPME. Czas ekspozycji włókien wynosił 30 minut i rozpoczynał się wraz z początkiem zabiegu. Włókna zostały przeanalizowane na chromatografie gazowym sprzężonym ze spektrometrią mas. Wyniki W pilotażowych badaniach własnych składu dymu operacyjnego z wykorzystaniem techniki SPME została wykazana obecność kilkuset niepolarnych związków organicznych. Były to proste związki alifatyczne i aromatyczne, jak: ester kwasu octowego, heksan, aceton oraz skomplikowane pochodne organiczne o nieznanej toksykologii. Analiza wykazała również obecność gazu anestetycznego – sewofluranu. Wnioski Dotychczasowe badania dymu operacyjnego były związane z resekcją tkanki zdrowej. Badania własne Autorów po raz pierwszy prezentują analizę dymu powstającego podczas resekcji tkanki oparzonej. Większość wykrytych związków ma potencjalnie toksyczne działanie i może stanowić, dotychczas nie brany pod uwagę, czynnik ryzyka narażenia zespołu operacyjnego.
Wzrost ilości osób otyłych, towarzyszący rozwojowi cywilizacyjnemu, jest coraz większym problemem społecznym. Wraz ze wzrostem wykonywanych operacji bariatrycznych obserwuje się znaczne zwiększenie zapotrzebowania na zabiegi plastyczne. Kwalifikację do operacji rozpoczyna się w sposób typowy: zbieranie wywiadu, wykonywanie badań lekarskich oraz podstawowych badań laboratoryjnych. Szczególną uwagę należy zwrócić na: ilość utraconej masy ciała, rodzaj przebytych zabiegów, choroby współistniejące i aktualny stan odżywienia. Pacjenci kwalifikowani do postbariatrycznego leczenia chirurgicznego muszą zaakceptować zmianę, jaka dokona się w ich wyglądzie – nadmierne fałdy skórno-tłuszczowe zostaną zastąpione podłużnymi bliznami.
Do operacji plastycznych w ramach chirurgii postbariatrycznej należą, według częstości wykonywania: abdominoplastyka, plastyka opadniętych piersi u kobiet i pseudoginekomastii u mężczyzn, plastyka ramion, plastyka ud oraz plastyka pośladków. Operacje poprawiające kształt powłok ciała po operacjach bariatrycznych są zabiegami względnie bezpiecznymi, jeśli wykonuje się je u osób ze stabilną masą ciała, bez zaburzeń odżywiania i z uregulowanymi chorobami przewlekłymi. W trakcie operacji należy zwrócić uwagę na: prawidłowe ułożenie i ogrzanie pacjenta, profilaktykę przeciwzakrzepową i przeciwodleżynową oraz prowadzenie anestezjologiczne. Do najczęstszych powikłań pooperacyjnych należą krwiaki, surowiczaki i częściowa martwica płatów.
