Ocena właściwości fizykochemicznych nowoczesnych opatrunków stosowanych w leczeniu ran

W celach analitycznych przeprowadzono trzy doświadczenia mające na celu określenie właściwości pięciu opatrunków włókiennych dostępnych na rynku. Aby określić odczyn chemiczny każdej z próbek, dokonano pomiaru pH. W celu zbadania zdolności pochłaniających opatrunku przeprowadzono pomiar chłonności, a w celu oceny właściwości absorpcyjnych włókien – tzw. test flagi. Na podstawie dokonanych obserwacji i wyników można wskazać różnice w pięciu badanych opatrunkach. Pomiar pH wykazał, że opatrunki posiadają odczyn kwasowy, wahający się pomiędzy wartościami 4,4–6,4. W badaniu absorpcji dla każdego z opatrunków dokonano dziesięciu pomiarów, z których wyznaczono wartość średnią. Stwierdzono duże różnice pomiędzy poszczególnymi badanymi próbkami. Najwyższa wartość absorpcji wynosiła 2148%, a najniższa – 531,46%. Dysproporcje w każdym z opatrunków wykazał także tzw. test flagi, który obrazowo ukazuje właściwości pochłaniania i zatrzymywania roztworu w strukturze włókna.

Zastosowanie tlenu hiperbarycznego w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej – doświadczenia własne

Wstęp Cukrzyca jest zaliczana do grupy najczęściej występujących chorób XX I wieku. Równie niebezpieczne jak samo schorzenie są jego powikłania. Jednym z nich jest zespół stopy cukrzycowej (ZSC), który występuje u około 12% osób chorych na cukrzycę. W 80% przypadków owrzodzenia w przebiegu ZSC przyczyniają się do amputacji. Leczenie schorzenia opiera się na połączeniu wielu rodzajów terapii. Najlepsze efekty dają metody standardowe, poszerzone o leczenie wspomagające. Hiperbaryczna terapia tlenowa (HBOT) jest ważnym uzupełnieniem chirurgicznego leczenia stopy cukrzycowej. Dzięki niej możliwe jest lepsze utlenowanie tkanek oraz ograniczenie infekcji poprzez bezpośrednie działanie toksyczne na bakterie beztlenowe, co w konsekwencji poprawia gojenie się owrzodzenia. Cel Celem pracy była ocena skuteczności leczenia zespołu stopy cukrzycowej z wykorzystaniem terapii tlenem hiperbarycznym. Materiał i metody Badaniami objęto 50 osób. Posłużono się metodą obserwacji naukowej i techniką obserwacji niestandaryzowanej, a narzędzie stanowił indywidualny arkusz danych pacjenta, w którym – obok pytań własnych – wykorzystano klasyfikację stopy cukrzycowej według Wagnera. Wyniki Spośród 50 przebadanych osób, poprawę zaobserwowano u 41 pacjentów (82%). Poprawa w skali Wagnera była zróżnicowana, najczęściej jednak dotyczyła jednego stopnia (26 osób, tj. 56%). Wnioski Stosowany w terapii tlen hiperbaryczny poprawia jakość leczenia. U pacjentów, u których zastosowano HBOT, uzyskano skuteczny efekt terapeutyczny.

Metody pielęgnacji ran po zabiegach wulwektomii

Rak sromu nie jest częstym schorzeniem. Najczęściej choroba diagnozowana jest u starszych kobiet. W badaniach patogenetycznych wyodrębniono wiele czynników zwiększonego ryzyka zachorowania na raka sromu, między innymi: wiek, choroby infekcyjne, choroby genetyczne. Obecnie u pacjentek z tą jednostką chorobową wykonuje się operacje sposobem Way’a, Hackera oraz nowatorską metodą resekcji sromu z usunięciem węzła wartowniczego. Gojenie ran po tego rodzaju zabiegach jest długotrwałe. Dodatkowo pacjentki po rozległych operacjach często mają trudności z oddawaniem moczu, co wikła okres pooperacyjny i powoduje konieczność utrzymywania cewnika w pęcherzu moczowym przez długi okres czasu. W niniejszej pracy przedstawiono postępowanie pielęgnacyjne po operacjach wulwektomii.

Leczenie odleżyn w obrębie stóp u pacjentów leżących, długoterminowych, z cukrzycą i niedokrwieniem kończyn dolnych – opis przypadku

Opieka nad pacjentem leżącym z chorobą metaboliczną, jaką jest cukrzyca, oraz z niedokrwieniem kończyn dolnych wymaga wdrażania intensywnych, wielodyscyplinarnych działań. U diabetyków dochodzi do rozwoju wielu niebezpiecznych powikłań, tj.: retinopatii, nefropatii, neuropatii (mikroangiopatie), choroby niedokrwiennej serca, udaru mózgu, niedokrwienia kończyn dolnych (makroangiopatie). Niedokrwienie kończyn dolnych często towarzyszy cukrzycy i może objawiać się jako: chromanie przestankowe, krytyczne niedokrwienie kończyn, owrzodzenia podudzi i stop oraz martwica, która w konsekwencji może doprowadzić do amputacji kończyny. Leczenie pacjentów chorych na cukrzycę powikłaną zespołem stopy cukrzycowej (ZSC) niedokrwiennej stanowi bardzo trudny problem i często kończy się niepowodzeniem. W niniejszej pracy przedstawiono dwa przypadki pacjentów objętych opieką pielęgniarką długoterminową domową, cierpiących na cukrzycę typu 2, niedokrwienie kończyn dolnych oraz inne choroby. U chorych doszło do powstania odleżyn w obrębie stop. Dzięki wdrożeniu intensywnego interdyscyplinarnego leczenia zgodnego z obowiązującymi zaleceniami, w obu przypadkach leczenie zakończyło się sukcesem.

Martwicze uszkodzenie skóry i tkanki podskórnej przedramienia jako powikłanie założonej kaniuli dożylnej – opis przypadku

Zapewnienie dostępu do żylnego układu krwionośnego to jedna z podstawowych procedur terapeutycznych stosowanych w opiece nad chorymi. Kaniule obwodowe umożliwiają podawanie drogą dożylną leków, krwi i jej składników. Pozostawienie kaniuli w naczyniu wiąże się z ryzykiem powikłań miejscowych i ogólnych. Do najczęstszych zalicza się: miejscowy obrzęk, stan zapalny oraz zakażenie krwi związane z obecnością cewnika. Celem pracy było przedstawienie postępowania terapeutycznego u pacjenta z martwiczym uszkodzeniem skory i tkanki podskórnej przedramienia jako powikłania założonej kaniuli dożylnej.

Zastosowanie fizykalnych metod terapeutycznych i maści własnej receptury w gojeniu rany jamy ustnej – opis przypadku

W przebiegu leczenia endodontycznego płukanie kanałów korzeniowych stanowi bardzo istotną i nieodłączną procedurę postępowania. Najczęściej stosowany w tym celu jest podchloryn sodu, dostępny na rynku w rożnych stężeniach – od 0,5% do 5,25%. Powikłania pod postacią przepchnięcia podchlorynu – pomimo częstego używania tego antyseptyku – zdarzają się rzadko. Mają jednak niekiedy poważne następstwa, z utratą leczonego zęba włącznie. Bezpośrednio po przedostaniu się podchlorynu poza wierzchołek pacjenci zgłaszają silny, piekący ból. Pojawiają się także następujące objawy: obrzęk okolicznych tkanek, wysięk krwawy, owrzodzenie, martwica, dodatkowo może uformować się ropień. Do Katedry i Zakładu Propedeutyki i Fizykodiagnostyki Stomatologicznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie zgłosił się pacjent (63 lata) w celu rehabilitacji zmiany martwiczej, usytuowanej w dnie przedsionka jamy ustnej, powstałej w przebiegu leczenia endodontycznego zęba przedtrzonowego w żuchwie po stronie lewej. Zabiegi fizykoterapii przeprowadzono z zastosowaniem generatorów ozonu w podaży dotykowej i gazowej aparatami Ozony- TronR i Ozotop. W celu uzupełnienia terapii fizykalnej wprowadzono zabiegi magnetostymulacji z wykorzystaniem pola elektromagnetycznego, generowanego ze sterownika systemu Viofor JPS. Dodatkowo wykonywano zabiegi magnetoledoterapii, stosując aplikator świetlny mieszany, emitujący promień czerwony (630 nm) i podczerwony (855 nm) skorelowany z polem elektromagnetycznym. Pacjentowi polecono rownież stosowanie miejscowo maści własnej receptury, w skład ktorej wchodziły: SolcoserylR, AlantanR, DexadentR, Metronidazol i Panthenol. Po trzech tygodniach aplikacji fizykalnych zaobserwowano brak nacieku zapalnego i zmian martwiczych w przedsionku jamy ustnej. Pozostała jedynie blizna i zagłębienia po zaistniałym powikłaniu w przebiegu leczenia endodontycznego.

Evereth Publishing