Wrodzona przepuklina przeponowa u noworodka – opis przypadku

Wrodzona przepuklina przeponowa (CDH) jest ciężką wadą okresu noworodkowego, która – mimo postępu medycyny – w dalszym ciągu jest obarczona wysoką śmiertelnością. Rozwój diagnostyki prenatalnej wpływa na coraz lepsze możliwości korekty tej wady w okresie ciąży oraz zaplanowania porodu i jego przebiegu w jak najdogodniejszym czasie, a także na możliwość przeprowadzenia chirurgicznej korekty wady po ustabilizowaniu hemodynamicznym pacjenta. Celem niniejszej pracy było przedstawienie dwóch różnych sposobów postępowania i leczenia CDH rozpoznanej w życiu płodowym na podstawie dwóch opisów przypadków dzieci z wrodzoną przepukliną przeponową prawo- i lewostronną.

Higiena ciała pacjenta – punkty krytyczne

Pacjent unieruchomiony jest narażony na liczne powikłania i zdarzenia niepożądane. Utrzymanie prawidłowej higieny ciała chorego unieruchomionego to codzienne zadanie zespołu pielęgniarskiego, a jednocześnie trudna i złożona procedura, którą należy przeprowadzać zgodnie z przyjętą kolejnością czynności mycia określonych części ciała oraz z wykorzystaniem bezpiecznych akcesoriów do toalety ciała (w tym misek). Szereg opublikowanych badań dokumentuje związek pomiędzy stosowaniem tradycyjnych misek do mycia pacjenta a przenoszeniem na niego patogenów. Środowisko szpitalne jest uznanym rezerwuarem drobnoustrojów odpowiedzialnych za zakażenia szpitalne (HAI), w tym patogenów wieloopornych. Podczas jednej z obserwacji w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie przebadano mikrobiologicznie 1103 miski z 88 szpitali. Badanie wykazało, że 62,2% zbadanych misek było skażonych patogenami wywołującymi HAI. Gotowe pakiety ręczników do mycia, nawilżania i ochrony skóry to propozycja nowego standardu pielęgnacji skóry pacjentów unieruchomionych, zapewniającego osobom chorym komfort, czystość i ochronę – zarówno podczas codziennej toalety porannej, jak i w przypadku okresowych zanieczyszczeń.

Bezdechy noworodków

Bezdechy są jedną z najczęstszych patologii występujących u przedwcześnie urodzonego dziecka. Definiowane są jako przerwy w spontanicznej czynności oddechowej na co najmniej 20 sekund, połączone z bradykardią (<80/minutę). Etiologia bezdechów noworodków jest złożona i dotyczy przede wszystkim zaburzeń centralnej regulacji oddychania, związanych z niedojrzałością ośrodkowego układu nerwowego i obniżoną wrażliwością chemoreceptorów na zmiany stężenia jonów H+, CO2. Bezdechy najczęściej mają charakter idiopatyczny i ulegają samoistnemu cofaniu w momencie osiągnięcia przez noworodka dojrzałości odpowiadającej 34.–37. tygodniu ciąży. W leczeniu bezdechów stosuje się stymulację dotykową oraz różne formy bezinwazyjnego i inwazyjnego wsparcia oddechowego (CPAP, MV). Leczenie farmakologiczne polega na podawaniu metyloksantyn, a przede wszystkim kofeiny. Kofeina jest złoty standardem w leczeniu bezdechów. Wczesna opieka rozwojowa, fizykoterapia i kangurowanie to metody w znacznym stopniu wspierające leczenie farmakologiczne.

Czy możliwa jest minimalizacja ryzyka zakażeń u pacjentów krytycznie chorych?

Pomimo ogromnego postępu medycyny, problem zakażeń szpitalnych (HAI) nadal dotyczy placówek medycznych na całym świecie. HAI są jedną z głównych przyczyn współczesnych chorób zakaźnych. Przyczyniają się do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, wydłużenia hospitalizacji oraz zwiększenia kosztów leczenia. Celem pracy było omówienie wybranych typów HAI u pacjentów krytycznie chorych oraz próba odpowiedzi na pytanie jak zminimalizować ryzyko zakażeń w tej grupie i czy w ogóle jest to możliwe. Ze względu na obszerność tematu omówiono wybrane zagadnienia: higiena rąk i środki ochrony osobistej, zakażenia związane z cewnikiem w żyle centralnej, pielęgnacja skóry narażonej na działanie wilgoci, zapalenie płuc związane z intubacją i wentylacją mechaniczną, zakażenie układu moczowego oraz zakażenie miejsca operowanego. Znajomość i przestrzeganie standardów medycznych oraz procedur postępowania w zakresie profilaktyki HAI w znacznym stopniu przyczynia się do zmniejszenia ilości zakażeń. Ważna jest także systematyczna edukacja personelu medycznego oraz współpraca i nadzór zespołów ds. kontroli zakażeń szpitalnych.

Patogeny alarmowe oddziałów intensywnej terapii

Szczepy wielolekooporne zaliczane do grupy patogenów alarmowych są przyczyną wielu ciężkich i trudnych do leczenia infekcji, które znacznie zwiększają zachorowalność i śmiertelność wśród pacjentów oddziałów intensywnej terapii (OIT). Inwazyjne procedury oraz wysokie zużycie antybiotyków u osób krytycznie chorych wpływają na ryzyko rozprzestrzeniania się tych mikroorganizmów w oddziale. W pracy omówiono najważniejsze patogeny szpitalne, takie jak: wielolekooporne Acinetobacter baumannii i Pseudomonas aeruginosa, pałeczki Enterobacteriaceae wytwarzające beta-laktamazy o rozszerzonym spektrum lub karbapenemazy, oporne na metycylinę Staphylococcus aureus, oporne na wankomycynę Enterococcus spp. i Clostridium difficile

Evereth Publishing