Odleżyny, należące do trudno gojących się ran przewlekłych, powstają w wyniku działania różnych czynników zewnętrznych oraz wewnętrznych i goją się powyżej 6 tygodni. W dużej mierze problem ran odleżynowych dotyczy oddziałów anestezjologii i intensywnej terapii. Do najważniejszych czynników przyczyniających się do uszkodzenia skóry i ostatecznie powstania odleżyny należą: ucisk, tarcie, naciąganie i wilgoć. Występowanie zmian odleżynowych u pacjentów intensywnej terapii wymaga podejmowania wielu złożonych i często kosztownych działań leczniczo-pielęgnacyjnych. Odleżyna stanowi bolesne powikłanie unieruchomienia chorego. Do działań profilaktycznych zalicza się: ocenę ryzyka rozwoju odleżyn i wyróżnienie pacjentów z tym ryzykiem, pielęgnację skóry, odpowiednie układanie chorego i częstą zmianę pozycji jego ciała, odciążanie miejsc narażonych na występowanie zmian odleżynowych, odpowiednie odżywianie i nawadnianie, fizjoterapię oraz dokumentowanie podejmowanych działań.
Sepsa i wstrząs septyczny należą do najcięższych jednostek chorobowych leczonych w oddziałach intensywnej terapii. Przebieg wymienionych zespołów jest bardzo często dramatyczny i nierzadko prowadzi do zgonu chorego. Przez ostatnie dekady poszerzono wiedzę dotyczącą patomechanizmu sepsy, co pozwoliło na modyfikację przyjętych wcześniej definicji. Nowoczesne definicje koncentrują się wokół reakcji odpowiedzi immunologicznej na bodziec uszkadzający. Podstawą rozpoznania sepsy i wstrząsu septycznego jest występowanie określonych objawów klinicznych oraz dysfunkcji narządowej. We wczesnym diagnozowaniu choroby bardzo istotny element stanowi badanie przedmiotowe pacjenta. Do objawów mających znaczenie we wczesnym rozpoznaniu sepsy i wstrząsu septycznego należą: hipotensja, tachypnoe >22 oddechów/minutę oraz zaburzenia świadomości. Tylko dokładne badanie pacjenta i jego ścisła obserwacja umożliwiają wykrycie sepsy bądź wstrząsu septycznego we wczesnym stadium. Zarówno terapia, jak i pielęgnacja chorych jest procesem złożonym. W procesie diagnostycznym oraz terapeutycznym bardzo ważnym elementem jest posługiwanie się opracowanymi w OIT schematami rozpoznania i leczenia tej ciężkiej jednostki chorobowej.
Podczas zabiegu operacyjnego odpowiedzialność za pacjenta spoczywa na zespole operacyjnym i anestezjologicznym. Personel bloku operacyjnego, w skład którego wchodzą lekarz anestezjolog i pielęgniarka anestezjologiczna, powinien dołożyć wszelkich starań, aby bezpiecznie przeprowadzić chorego przez poszczególne etapy znieczulenia oraz przez zabieg operacyjny. Składową częścią tego procesu jest bezpieczeństwo epidemiologiczne. Potencjalne zakażenia mogą być związane z: pacjentem (nieprawidłowe przygotowanie do zabiegu, np. brak higieny jamy ustnej, nieprawidłowe działania związane z zapobieganiem zakażeniom miejsca operowanego lub ich brak), salą operacyjną, personelem oraz sprzętem stosowanym w trakcie zabiegu. W warunkach bloku operacyjnego możliwe jest rozprzestrzenianie się także zakażeń krzyżowych. Należy pamiętać, że zarówno personel, jak i sprzęt anestezjologiczny mogą być źródłem zakażeń. Kluczowe znaczenie ma właściwa higiena rąk oraz prawidłowe postępowanie z użytkowanym sprzętem. W pracy podjęto próbę wskazania epidemiologicznych punktów krytycznych kontroli zakażeń dla zespołów anestezjologicznych oraz obowiązujących zaleceń w tym obszarze.
Wstęp Satysfakcja zawodowa obejmuje zarówno pozytywne, jak i negatywne uczucia oraz postawy, które odnoszą się do realizacji obowiązków zawodowych podejmowanych przez pracowników. Czynniki wpływające na zadowolenie z wykonywanej pracy wśród pielęgniarek są złożone. Należą do nich m.in.: warunki i obciążenie pracą, relacje w zespole, wynagrodzenie oraz możliwości podnoszenia kwalifikacji. Cel pracy Celem badań było porównanie satysfakcji zawodowej pielęgniarek pracujących w Polsce i Wielkiej Brytanii na przykładzie wysokospecjalistycznych oddziałów kardiochirurgicznych. Materiał i metody Badania przeprowadzono wśród personelu pielęgniarskiego oddziałów kardiochirurgicznych w Polsce (n=50) i Wielkiej Brytanii (n=50). Wiek ankietowanych mieścił się w przedziale 23–58 lat (średnio 30,6±7,39 roku). Zastosowano kwestionariusz ankiety własnego autorstwa w wersji polskiej i angielskiej. Do analizy statystycznej wykorzystano test Manna-Whitney’a, test Kruskala-Wallisa, korelację Spearmana oraz test chi-kwadrat. Wyniki Respondenci z Wielkiej Brytanii deklarowali wyższy poziom zadowolenia z większości badanych aspektów pracy. Główną przyczyną niezadowolenia pielęgniarek i pielęgniarzy polskich były: niskie płace, duża odpowiedzialność, obciążenie fizyczne i psychiczne. Natomiast ankietowani z Wielkiej Brytanii jako główne przyczyny niezadowolenia wymieniali pracę zmianową oraz duże obciążenie fizyczne i psychiczne. Pielęgniarki w obu badanych krajach były najbardziej zadowolone z fizycznych warunków pracy oraz możliwości rozwoju zawodowego. Wnioski Satysfakcja z wykonywanej pracy w oddziałach kardiochirurgicznych była wyższa u personelu pielęgniarskiego z Wielkiej Brytanii (w porównaniu do personelu pielęgniarskiego z Polski).
Częstą przyczyną infekcji na całym świecie są zakażenia szczepami wieloopornymi, które stają się trudne w leczeniu i kontroli. Celem badań było monitorowanie i ocena procesu kolonizacji przez szczepy wielooporne pacjentów hospitalizowanych na oddziale intensywnej terapii. Zaobserwowano szybką kolonizację układu pokarmowego i/lub oddechowego przez szczepy Klebsiella pneumoniae MDR i Acinetobacter baumannii MDR. Niektórzy pacjenci zostali skolonizowani już w 3. dobie pobytu w OIT. Drogi moczowe i rany były kolonizowane później, powyżej 7. dnia pobytu w szpitalu. Nie zaobserwowano ani jednego przypadku kolonizacji przez szczepy MRSA i VRE.
