Zastosowanie w leczeniu ran zasad EBM (ang. Evidence Based Medicine) – praktyki medycznej opartej na dowodach – napotyka na wiele przeszkód ze względu na brak ujednoliconego podejścia, które mogłoby być stosowane w tej dziedzinie medycyny. W celu poprawy zaistniałej sytuacji, Europejskie Towarzystwo Leczenia Ran (EWMA – European Wound Management Association) powołało do życia Grupę ds. Dokumentacji Wyników Pacjenta (Patient Outcome Group), której celem jest opracowanie zaleceń dotyczących sposobów gromadzenia informacji klinicznej z dziedziny leczenia i opieki nad ranami. W niniejszym dokumencie, będącym owocem pracy tej grupy, określone są kryteria umożliwiające osiągnięcie wyników wysokiej jakości w randomizowanych badaniach kontrolowanych (RCT) i badaniach klinicznych, a także zasady planowania badań w celu uzyskania powtarzalnych wyników o wysokim stopniu spójności.
Obecnie na świecie w raku piersi wykonuje się więcej zabiegów oszczędzających niż amputacji. W Polsce wykrywalność raka w dalszym ciągu jest opóźniona, stąd jedynym ratunkiem dla chorej kobiety jest amputacja i rekonstrukcja piersi (jednoczasowa i wtórna). Metody odtwórcze oparte są na wykorzystaniu tkanek własnych (płaty skórno-mięśniowe uszypułowane i wolne) lub wszczepów z tworzyw sztucznych (ekspanderoproteza lub ekspander i proteza). W Klinice Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej UM w Łodzi w latach 90. ubiegłego wieku wykonano kilkadziesiąt rekonstrukcji piersi po amputacji płatami LD lub TRAM. Nowe zasady finansowania procedur medycznych przez NFZ wymusiły poszukiwanie prostszych metod leczenia. W latach 2006–2009 zakwalifikowano do rekonstrukcji 56 pacjentek w wieku 34–65 lat, które przebyły amputację piersi i leczenie uzupełniające co najmniej rok wcześniej. U trzech chorych zastosowano ekspanderoprotezy Beckera, zaś u pozostałych przeprowadzono leczenie dwuetapowe – najpierw wszczepienie ekspandera, a następnie jego wymiana na protezę.
Chirurgiczne leczenie raka piersi polega na operacji oszczędzającej (u 60% pacjentek) lub radykalnej mastektomii (w 40% przypadków), a rekonstrukcja wyniosłości piersiowej powinna być integralną częścią terapii chorych po amputacji. Wykonanie operacji odtwórczej nie ma wpływu na ewentualny rozwój choroby nowotworowej ani na możliwość wykrycia wznowy miejscowej. Przedmiotem naukowych dyskusji jest optymalny okres, który powinien upłynąć pomiędzy mastektomią a rekonstrukcją. Wystąpienie powikłań po natychmiastowej rekonstrukcji piersi może opóźnić tę terapię. Odtworzenie piersi po amputacji w późniejszym czasie nie koliduje z adjuwantową terapią operowanej okolicy (chemio- i/lub radioterapią), pozwala na ocenę porównawczą przeciwległej piersi przed zakończeniem rekonstrukcji i umożliwia wdrożenie ewentualnego leczenia onkologicznego lub korekty kształtu istniejącego sutka.
