Zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i/lub stolca (IAD) to termin, który został wprowadzony w celu określenia zmian skórnych powstałych na skutek długotrwałej ekspozycji skóry na mocz oraz kał. Tego rodzaju zmiany często występują u hospitalizowanych pacjentów. Jednakże zagadnienie to jest rzadko poruszane w polskich publikacjach medycznych. Bardzo często IAD jest mylone przez lekarzy i pielęgniarki z odleżynami. Dlatego ważne jest, aby umieć ocenić, prawidłowo diagnozować i różnicować zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i/lub stolca od odleżyn.
Nasilające się na świecie procesy migracji ludności stawiają przed systemami opieki zdrowotnej nowe wyzwania. Pracownicy ochrony zdrowia są coraz bardziej świadomi trudności napotykanych podczas świadczenia usług zdrowotnych dla populacji kulturowo i rasowo zróżnicowanej. Przyczynia się to do konieczności podnoszenia kwalifikacji, wiedzy i umiejętności pozwalających na sprawowanie opieki kompetentnej kulturowo. Jak podają Szkup-Jabłońska i wsp., odpowiednie przygotowanie pracowników opieki zdrowotnej jest konieczne, aby uniknąć nieporozumień i problemów związanych z nieznajomością różnic kulturowych, minimalizować zjawisko szoku kulturowego i ograniczać błędy w diagnozowaniu oraz leczeniu.
Częstość występowania ran – w tym odleżyn – u pacjentów znajdujących się w terminalnej fazie choroby jest w dużej mierze nieznana. Szacuje się, że rany pojawiają się u co najmniej 1/3 chorych przebywających w hospicjum. Obowiązkiem pracowników ochrony zdrowia jest pomoc pacjentowi u schyłku życia, u którego pojawiły się odleżyny, oraz zdecydować jakie podjąć działania. Czy głównym celem w takim przypadku jest podjęcie wzmożonych działań profilaktycznych i leczniczych, które koncentrują się na wyleczeniu odleżyn, czy może objęcie chorego opieką paliatywną? Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że zasady opieki paliatywnej nie negują możliwości wyleczenia odleżyn. Istnieje jednak kilka różnic pomiędzy ogólnymi zasadami profilaktyki i leczenia w opiece paliatywnej a optymalnym planem leczenia odleżyn. W opiece paliatywnej ważne jest przede wszystkim łagodzenie objawów i dbanie o jakość życia pacjenta. Wszelkie działania zapobiegające powstawaniu odleżyn powinny być dostosowane do indywidualnych możliwości chorego, np. tolerancji przebywania w danej pozycji ułożeniowej. Należy zapobiegać ekspozycji skory na wysięk z rany. Ważny jest właściwy dobór opatrunków zmniejszających potencjalny ból pojawiający się podczas ich zmiany. W opiece paliatywnej czynniki ryzyka rozwoju odleżyn najczęściej dotyczą ograniczonej mobilności i aktywności fizycznej u pacjentów. Stanowią one poważne wyzwanie dla personelu medycznego, ale przede wszystkim są bardzo stresujące dla samego chorego. W terminalnym okresie choroby u pacjenta z odleżynami, objętego opieką paliatywną, należy w taki sposób pielęgnować i leczyć rany, aby zminimalizować ból i nieprzyjemny zapach oraz poprawić jakość życia. Szczególną uwagę należy zwrócić na godność pacjenta i jego jakość życia.
Centralny dostęp dożylny w anestezjologii i intensywnej terapii osiągany jest z zastosowaniem centralnych cewników naczyniowych czasowych oraz permanentnych. Różnorodność cewników naczyniowych przyczynia się do rozszerzania zakresu ich stosowania. Ze względu na rożne techniki anestezjologiczne oraz rodzaje dostępu naczyniowego lista możliwych powikłań jest długa. W celu zmniejszenia liczby powikłań i poprawy komfortu pracy anestezjologa korzysta się z ultrasonografii, dzięki której możliwe jest uzyskanie bezpiecznego dostępu nawet w przypadku istnienia anomalii naczyniowych. Z centralnym dostępem naczyniowym wiąże się również ryzyko zakażeń, które można zredukować, wprowadzając rekomendacje zapobiegania infekcjom związanym z obecnością cewnika.
Urazy czaszkowo-mózgowe stanowią bezpośrednie zagrożenie życia oraz są bezwzględnym wskazaniem do hospitalizacji. Obrażenia głowy dotyczą w przeważającej części ludzi młodych i są poważnym problemem socjomedycznym. Dlatego w całym procesie leczenia bardzo ważne jest udzielenie pacjentowi natychmiastowej pomocy i – przy udziale wykwalifikowanego zespołu pielęgniarskiego – przygotowanie go do powrotu do aktywnego życia społecznego oraz zawodowego. Celem pracy było przedstawienie głównych problemów pielęgnacyjnych w opiece nad chorym po urazie głowy oraz znaczenia roli i działań pielęgniarza/pielęgniarki, który/a sprawuje opiekę nad pacjentem w warunkach oddziału intensywnej terapii. Zespół pielęgniarski odgrywa bardzo ważną rolę w procesie leczenia, pielęgnowania i rehabilitacji chorych z urazem czaszkowo-mózgowym. W kontekście działań pielęgniarskich bardzo duże znaczenie mają działania związane z przygotowaniem pacjenta do samopielęgnacji i samoopieki.
Opieka nad pacjentem krytycznie chorym jest skomplikowanym procesem leczniczo-pielęgnacyjnym. Żywienie kliniczne osób przebywających na oddziale intensywnej terapii (OIT) jest niezbędne ze względu na nasilony katabolizm spowodowany zmianami w układzie neuroendokrynnym, wynikającymi z ciężkiego stanu pacjenta oraz reakcji zapalnej, a w konsekwencji z uwagi na wystąpienie lub nasilenie istniejącego niedożywienia. Preferowaną drogą podaży składników odżywczych u osób z prawidłowo funkcjonującym przewodem pokarmowym jest droga dojelitowa. Utrzymywanie podaży dojelitowej zmniejsza ryzyko dysfunkcji przewodu pokarmowego, utraty bariery jelitowej i translokacji bakteryjnej, a w efekcie – powikłań septycznych. Żywienie pozajelitowe należy stosować u pacjentów, u których podaż enteralna jest niewystarczająca, niewskazana lub niemożliwa. Poprawę rokowania u chorych hospitalizowanych w OIT można osiągnąć dzięki realizacji wczesnego wsparcia żywieniowego (do- i/lub pozajelitowego) oraz kontroli glikemii. Właściwie zaplanowana i przeprowadzona interwencja żywieniowa może zmniejszyć śmiertelność i ilość powikłań oraz skrócić czas hospitalizacji pacjentów przebywających na oddziale intensywnej terapii.
W ostatnich latach obserwuje się wzrost liczby cięć cesarskich wykonywanych w analgezji przewodowej w trybie planowym. Pacjentki mają prawo do wyboru metody znieczulenia porodu, natomiast szpitale powinny monitorować jakość i sposób postępowania z bólem porodowym. Cel pracy Celem pracy była ocena poziomu bólu porodowego i poporodowego u kobiet rodzących naturalnie oraz przez cięcie cesarskie. Materiał i metody Badania przeprowadzono w okresie od 1 kwietnia do 1 maja 2015 roku na oddziałach położniczych w grupie 151 pacjentek. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego z użyciem autorskiego kwestionariusza ankiety składającego się z 23 pytań. Wyniki 42% kobiet biorących udział w badaniu było w wieku ≥35 lat. Pacjentki w przedziale wiekowym 26–35 lat stanowiły 35%, natomiast pomiędzy 18. a 25. rokiem życia – 23%. 53% ankietowanych rodziło naturalnie i bez znieczulenia, 24,5% respondentek oceniło ból jako bardzo silny i wpływający niekorzystnie na psychikę. Według 96% ankietowanych rodzących naturalnie poziom bólu wynosił powyżej 4 punktów według NRS, natomiast do 4 punktów w przypadku cięcia cesarskiego. Poziom bólu po porodzie (zarówno cięcie cesarskie, jak i poród naturalny) był zdecydowanie niższy. Wnioski Zaleca się tworzenie Zespołów Leczenia Bólu oraz Poradni Bólowych w szpitalach, które objęłyby swoją opieką pacjentki oddziałów położniczych oraz promowałyby certyfikację „Szpital bez bólu”. Położne i/lub lekarze powinni prowadzić edukację dotyczącą możliwości analgezji porodu. W badanej grupie kobiet najczęściej występował ból o łagodnym i umiarkowanym nasileniu.
