Zastosowanie soli srebrowej sulfatiazolu w leczeniu odleżyn – opis przypadku

Odleżyny, ze względu na wielopłaszczyznowość patogenezy i trudności związane z leczeniem, wciąż stanowią wyzwanie dla zespołu terapeutycznego. Terapia obejmuje zarówno stosowanie preparatów miejscowych, jak i prowadzenie działań ogólnoustrojowych. Naukowo dowiedziono skuteczności srebra w leczeniu ran odleżynowych. Celem pracy było przedstawienie zastosowania sulfatiazolu srebrowego w leczeniu miejscowym odleżyn u dwóch pacjentek hospitalizowanych w 2014 roku na Oddziale Chorób Wewnętrznych i Alergologii oraz na Oddziale Intensywnej Opieki Kardiologicznej Oddziału Kardiologii Szpitala Specjalistycznego im. J. Dietla w Krakowie. W postępowaniu leczniczym wykorzystano: klasyfikację odleżyn według Thorrance’a, tzw. kolorowy system klasyfikacji ran przewlekłych, skalę ADL oraz wskaźnik BMI. W wyniku zastosowania preparatu srebra (krem Argosulfan®) uzyskano ziarninowanie łożyska ran odleżynowych. Wykorzystanie preparatu ze srebrem oraz wdrożenie działań zgodnych z koncepcją TIME wpływa na zwiększenie szansy wyleczenia odleżyn.

Leczenie piorunującej rany odleżynowej z wykorzystaniem rekomendacji dotyczących profilaktyki przeciwodleżynowej – opis przypadku

Pomimo wielokierunkowych działań w zakresie profilaktyki pierwotnej i optymalnej profesjonalnej opieki nad unieruchomionymi pacjentami, często dochodzi do rozwoju odleżyn, powstających głównie w wyniku stanu klinicznego chorych. Proces leczenia rany przewlekłej jest wieloczynnikowy i długotrwały. Interdyscyplinarny zespół ekspertów z Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran (PTLR) w 2010 roku opublikował zalecenia dotyczące profilaktyki i leczenia odleżyn. Celem pracy było przedstawienie procesu gojenia piorunującej rany odleżynowej okolicy krzyżowej z zastosowaniem wtórnej profilaktyki przeciwodleżynowej rekomendowanej przez PTLR.

Zapalenie krążka międzykręgowego i ropień mięśnia biodrowo-lędźwiowego jako powikłanie zakażenia kości śródstopia w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej. Opis przypadku

Zakażenie kości stopy to powikłanie występujące w prawie 20% infekcji w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). W przypadku nieprawidłowego leczenia przyczynia się do zwiększenia ryzyka amputacji kończyny dolnej. Zakażenie powstaje głównie jako powikłanie owrzodzenia neuropatycznego ze zniszczeniem tkanek miękkich otaczających kość. Leczenie zachowawcze polega na stosowaniu długotrwałej antybiotykoterapii. Infekcje w przebiegu ZSC mogą rozprzestrzeniać się drogą krwiopochodną i powodować powstawanie odległych ognisk zakażenia (zakażenie krążka międzykręgowego, ropnie). Niniejsza praca ma na celu przedstawienie przypadku pacjenta z zakażeniem struktur kręgosłupa oraz zwiększenie świadomości dotyczącej tego powikłania ZSC.

Rekonstrukcja kończyny dolnej po urazowej niecałkowitej amputacji z zastosowaniem terapii podciśnieniowej w okresie pooperacyjnym – opis przypadku

Przyczynami dużych amputacji są najczęściej niedokrwienie kończyn dolnych oraz powikłania zespołu stopy cukrzycowej, rzadziej urazy, nowotwory lub wady wrodzone. Przez stulecia odjęcie kończyny było podstawowym zabiegiem ratującym życie po urazowych uszkodzeniach, których najczęstszą przyczyną były działania wojenne. Obecnie, przed podjęciem decyzji o amputacji, rozważa się możliwość wykonania zabiegów naprawczych kości, naczyń, nerwów i mięśni. Amputacje urazowe kończyny lub niepełne amputacje – w przypadku, gdy obwodowa część kończyny jest połączona z częścią bliższą tylko fragmentami tkanek, a ciągłość naczyń i nerwów jest przerwana – stanowią podobny problem leczniczy. Zachowanie kończyny w pierwszym przypadku jest możliwe dzięki replantacji, a w drugim – dzięki rekonstrukcji kończyny. W leczeniu konieczne są działania wielokierunkowe, polegające nie tylko na zaopatrzeniu uszkodzonej kości, lecz także – przede wszystkim – na rekonstrukcji uszkodzonych naczyń, nerwów i mięśni, profilaktyce zespołu ciasnoty przedziałów powięziowych oraz prowadzeniu postępowania zapobiegającego zakażeniu miejsca operowanego na każdym etapie leczenia. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 45-letniego mężczyzny, u którego w wyniku wypadku na placu budowy doszło do prawie całkowitej urazowej amputacji dalszej 1⁄3 uda lewego. Po zaopatrzeniu i stabilizacji odłamów kości przez zespół ortopedyczny, u chorego wykonano odtworzenie ciągłości tętnicy i żyły udowej oraz fasciotomię otwartą goleni. W leczeniu rany uda i podudzia wykorzystano terapię podciśnieniową z zastosowaniem opatrunków V.A.C. z gąbką przeznaczoną do urządzenia RENASYS® EZ Plus. Przez cały okres stosowania próżniowej terapii ran utrzymywano podciśnienie o wartości 125 mmHg i tryb pracy ciągły. W efekcie prowadzonego leczenia udało się zachować kończynę, a rany uległy zagojeniu. Na podstawie zebranego piśmiennictwa omówiono zastosowanie NPWT w kompleksowym leczeniu ran z masywnym ubytkiem tkanek miękkich.

Zastosowanie kompleksowego leczenia miejscowego u pacjenta z mnogimi owrzodzeniami podudzi w przebiegu leukocytoklastycznego zapalenia naczyń (LCV) – opis przypadku

W pracy przedstawiono skuteczny, zakończony wyleczeniem, sposób postępowania leczniczego, zastosowany u chorego w przebiegu agresywnego schorzenia autoimmunologicznego z martwiczymi owrzodzeniami na podudziach obydwu kończyn dolnych. U pacjenta, pomimo stosowania leczenia ogólnego, dochodziło do nawrotów choroby i rozwoju martwiczych owrzodzeń, bez reakcji na różne terapie miejscowe. W leczeniu zastosowano postępowanie miejscowe, zgodne ze strategią TIME. Terapię rozpoczęto z wykorzystaniem Octeniseptu®, na zmianę z Octenilinem® w żelu, a następnie opatrunki hydrokoloidowe Granuflex® do momentu oczyszczenia ran. W kolejnej fazie, aż do całkowitego wyleczenia owrzodzeń, stosowano opatrunki lipidokoloidowe UrgoTul® Ag/Silver. Przedstawiony w pracy sposób kompleksowego leczenia owrzodzeń podudzi u pacjenta z LCV wydaje się bardzo ciekawą i skuteczną opcją terapeutyczną, możliwą do zastosowania również w innych przypadkach mnogich, trudnych do leczenia owrzodzeń u cierpiących chorych.

Pedobarografia jako metoda diagnostyczna wczesnego wykrywania zagrożeń powstawania ran przeciążeniowych w obrębie części podeszwowej stopy u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej

Rany przewlekłe w obrębie części podeszwowej stopy u chorych na cukrzycę i/lub w przebiegu neuropatii oraz zaburzeń krążenia w większości przypadków powstają w wyniku przeciążeń. Zwiększony nacisk na tkanki miękkie u pacjentów, u których występuje zmniejszona wrażliwość na ból (jako powikłanie zaburzeń czucia), stanowi ogromny problem w profilaktyce i wczesnej prewencji zagrożeń w zakresie powstawania ran. W związku z tym istotną kwestią jest prowadzenie u osób z grup ryzyka diagnostyki przesiewowej z zastosowaniem metod nieinwazyjnych, niewymagających wysokospecjalistycznych procedur medycznych.

Najnowsze osiągnięcia i przyszłość substytutów skóry w leczeniu ran przewlekłych

Obecnie coraz więcej osób cierpi z powodu ran przewlekłych. Coraz częściej standardowe procedury terapii nie są wystarczające do wyleczenia rany. Wiąże się to także z bardzo dużymi kosztami dla narodowych funduszy zdrowia. Substytuty skóry znane są już od kilku dekad, jednakże dopiero od niedawna zainteresowano się nimi w kontekście leczenia ran przewlekłych. W niniejszej pracy przedstawiono najważniejsze zagadnienia związane z substytutami skóry. Opisano budujące je komponenty. Dokonano przeglądu najbardziej interesujących produktów dostępnych obecnie na rynku europejskim. Omówiono cztery produkty, znacząco różniące się od siebie. Dodatkowo odnośnie każdego z nich zawarto informację dotyczącą skuteczności klinicznej; całość poddano dyskusji.

Evereth Publishing