Guz Degosa (CCA) to łagodna zmiana naskórkowa, zazwyczaj opisywana jako niewielki, pojedynczy, brązowy lub brunatny guzek występujący w obrębie kończyn dolnych. CCA jest nieznacznie uniesiony, pokryty cienką, wilgotną łuską, w większości przypadków rozwija się bezobjawowo przez wiele lat. Guz Degosa rozpoznaje się na podstawie biopsji i badania histopatologicznego, jednakże klinicznie można podejrzewać tę zmianę w oparciu o charakterystyczny obraz dermatoskopowy. Kluczowe znaczenie w postawieniu diagnozy ma rozpoznanie różnicowe, mające na celu wykluczenie złośliwego charakteru choroby. W pracy przedstawiono przypadek 60-letniego mężczyzny, który zgłosił się do Poradni Dermatologicznej w celu diagnostyki zmiany na lewym podudziu. Guz Degosa, o typowym obrazie dermatoskopowym, został potwierdzony w badaniu histopatologicznym, a następnie w całości usunięty.
Oparzenia należą do najpoważniejszych urazów, jakich może doznać człowiek. Leczenie ran oparzeniowych jest procesem skomplikowanym i długotrwałym, a rehabilitacja pacjenta trwa jeszcze długo po zabliźnieniu się rany. Stosowane obecnie metody terapii ran oparzeniowych przynoszą zadowalające rezultaty. Jednak istotnym problemem są zakażenia bakteryjne tych ran. Poszukuje się substancji, które byłyby skuteczne w zapobieganiu i leczeniu infekcji, a jednocześnie stymulowały procesy naprawcze w ranie i charakteryzowały się brakiem cytotoksyczności. W licznych pracach badawczych jako skuteczne środki w walce z zakażeniami ran opisywano wyciągi z roślin, takie jak: Senecio serratuloides, Casearia sylvestris, olej z pistacji kleistej i olejek sosnowy. Prowadzone są także badania dotyczące wykorzystania bakteryjnej celulozy czy chitosanu jako nośników tych substancji w opatrunkach na rany. Wiele z opisanych odkryć może być już wykorzystywanych w praktyce w leczeniu ran oparzeniowych, podczas gdy inne są wciąż na etapie testów laboratoryjnych.
Zespół Bindera stanowi rzadką postać wrodzonego niedorozwoju szczęki oraz szkieletu nosa. Inne cechy kliniczne opisywanej jednostki to: hipoplazja lub brak przedniego kolca nosowego, krótki, płaski nos z krótką przegrodą miękką, ostry kąt nosowo-wargowy, wklęsła warga górna oraz zaburzenia zgryzu klasy III według Angle’a. W pracy przedstawiono obecny stan wiedzy dotyczący etiopatogenezy, diagnostyki oraz metod leczenia zespołu Bindera, z uwzględnieniem zastosowania przeszczepów tkanek własnych oraz materiałów alloplastycznych.
Powikłanie infekcyjne jest jedną z najczęstszych przyczyn zagrożenia życia podczas leczenia ciężkich i rozległych oparzeń. Przerwanie ciągłości tkanek, zaburzenie homeostazy i niedotlenienie mogą doprowadzić do relokacji i niekontrolowanego rozrostu drobnoustrojów
kolonizujących ranę lub jej brzegi, a w efekcie do zakażenia, które w istotny sposób utrudnia proces gojenia, znacznie wydłużając czas konieczny do reepitelializacji. Utworzona w ranie struktura biofilmu cechuje się odpornością na działanie antybiotyków i elementów układu odpornościowego gospodarza. Obecnie dąży się do zastąpienia antybiotykoterapii miejscowej terapią bezbarwnymi antyseptykami o wysokim indeksie biozgodności, Które – wnikając w głąb struktury biofilmu – prowadzą do jego eradykacji.
Introduction Treatment of burn injuries is challenging even after many years of research. A dedicated burn centre would be ideal for management of burn injury patients, however it may not be available in all hospitals. This study was performed in order to assess the possibilities of treatment physical without isolation. Material and methods A retrospective analysis of patients with less than 30% TBSA (total burn surface area) burn injury was performed. Patients were divided into groups of those with less than 20% and 20–29% TBSA of burn injury as well as those with electrical burn injury. The type of the admitting ward, the treatment given and the recovery time were also analysed. Results A majority of the patients recovered within 10 days of injury. A delay in recovery time was seen in electrical injuries and deeper burn injuries. The admitting ward or the physical isolation of the patient did not affect the recovery time. Conclusions Less than 30% TBSA burn injuries can be treated in centres without dedicated burn units. Maintaining strict asepsis during burn wound care and a closed method of treatment help prevent infection of the burn wounds. Hence, limiting the patient’s movement to a perimeter or physical isolation is not required in less than 30% TBSA burn injuries.
