W codziennym życiu każdy człowiek może spotkać się z sytuacją, która będzie wymagała udzielenia pierwszej pomocy. W niniejszej pracy Autorzy przedstawili historię rozwoju medycyny ratunkowej aż do czasów współczesnych.
Rany przewlekłe stanowią aktualny problem zarówno medyczny oraz społeczny, jak i ekonomiczny. Wśród wielu rodzajów ran przewlekłych wyróżnia się rany powstałe po nieudanych aplikacjach przeszczepów skórnych. Proces gojenia często jest obciążony wpływem czynników zewnętrznych i/lub wewnętrznych, co utrudnia i wydłuża gojenie się ubytku. Postępowanie miejscowe wiąże się przede wszystkim ze wspieraniem fizjologicznego procesu oczyszczania i odnowy uszkodzonych tkanek. W niniejszej pracy przedstawiono dwa opisy przypadków, dotyczące ran powstałych w przebiegu zaburzonego procesu gojenia po aplikacji przeszczepu skórnego. U obydwu pacjentek leczonych operacyjnie i zachowawczo, dzięki zastosowaniu odpowiednio dobranego postępowania miejscowego (zgodnego ze standardami), uzyskano efekt w postaci wygojenia owrzodzenia.
Rany przewlekłe stanowią aktualny problem zarówno medyczny oraz społeczny, jak i ekonomiczny. Wśród wielu rodzajów ran przewlekłych wyróżnia się rany powstałe po nieudanych aplikacjach przeszczepów skórnych. Proces gojenia często jest obciążony wpływem czynników zewnętrznych i/lub wewnętrznych, co utrudnia i wydłuża gojenie się ubytku. Postępowanie miejscowe wiąże się przede wszystkim ze wspieraniem fizjologicznego procesu oczyszczania i odnowy uszkodzonych tkanek. W niniejszej pracy przedstawiono dwa opisy przypadków, dotyczące ran powstałych w przebiegu zaburzonego procesu gojenia po aplikacji przeszczepu skórnego. U obydwu pacjentek leczonych operacyjnie i zachowawczo, dzięki zastosowaniu odpowiednio dobranego postępowania miejscowego (zgodnego ze standardami), uzyskano efekt w postaci wygojenia owrzodzenia.
Miód był stosowany od najdawniejszych czasów zarówno w celach spożywczych, jak i leczniczych. W okresie ostatnich kilku dekad stał się obiektem badań laboratoryjnych oraz klinicznych i znalazł swoje miejsce w nowoczesnej medycynie. Dowiedziono, że miód ma hamujący wpływ na wiele gatunków bakterii oraz posiada właściwości przeciwutleniające i immunomodulujące. Jest z powodzeniem stosowany w celu przyspieszenia i ułatwienia gojenia ran.
Rana trudno gojąca się to rana, w przypadku której proces gojenia zatrzymał się przez pewien okres na jednym z etapów i nie postępuje. W celu usuwania tkanki martwiczej, zanieczyszczeń obcych oraz bakterii utrudniających gojenie niezbędne jest częste czyszczenie rany. Na przestrzeni ostatnich lat pojawiło się wiele nowatorskich technik oczyszczania ran. Przykładem obiecującej i skutecznej metody jest oczyszczanie rany przy użyciu opatrunku monofilamentowego Debrisoft®. Jest to nowoczesny produkt, umożliwiający mechaniczne usuwanie wilgotnej tkanki martwiczej, rozpadłych komórek oraz bakterii. Zastosowanie Debrisoftu® omówiono w niniejszym artykule.
Rany przewlekłe powikłane procesem infekcyjnym wywołanym przez drobnoustroje w formie biofilmowej mogą prowadzić do utraty zdrowia oraz życia pacjentów. Biofilm w ranach charakteryzuje się niezwykle wysoką opornością na aktywność środków przeciwdrobnoustrojowych oraz komórek układu odpornościowego. Eradykacja biofilmu z ran wymaga połączenia procedur opracowania chirurgicznego oraz zastosowania skutecznych antyseptyków, a także opatrunków aktywnych charakteryzujących się aktywnością przeciwdrobnoustrojową i zdolnością do sekwestracji patogenów. Nowoczesne opatrunki przeciwbiofilmowe są skutecznym narzędziem służącym do prewencji i eradykacji patogenów z rany, jednakże – biorąc pod uwagę wysoką zdolność adaptacyjną biofilmu – konieczne jest nieustanne poszukiwanie nowych rozwiązań mających na celu niedopuszczenie do rozwoju lub zatrzymanie toczącej się w ranie infekcji.
Grelina, 28-aminokwasowy peptyd, jest hormonem odgrywającym kluczową rolę w regulacji uczucia głodu i sytości. Wpływ na metabolizm ustroju wykazuje również poprzez regulację wydzielania innych hormonów, m.in.: hormonu wzrostu, ACTH, kortyzolu, IGF-1, glukagonu. Ponadto, w wyniku oddziaływania na receptor GHS-R1a w tkankach układu pokarmowego oraz śródbłonka naczyń wielu narządów, grelina ujawnia swoje działanie cytoprotekcyjne oraz antykachektyczne. Odkrycie to skłoniło badaczy do przyjrzenia się temu hormonowi w aspekcie jego udziału w procesie gojenia ran. Efekty badań potwierdziły te przypuszczenia. Istnieje zatem szansa wykorzystania w przyszłości greliny w praktyce klinicznej.
Wstęp Według badań obecnie na świecie żyje blisko 20 milionów ludzi z przewlekłymi ranami. Odpowiedni poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat gojenia i leczenia ran wpływa pozytywnie na proces gojenia, zmniejsza powikłania oraz obniża koszty leczenia i hospitalizacji. Cel Celem badania była ocena poziomu wiedzy
pielęgniarek/pielęgniarzy na temat gojenia i leczenia ran. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 87 pracowników personelu pielęgniarskiego, aktywnych zawodowo, w wieku od 23 do 60 lat. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Wyniki Tylko 3,4% pielęgniarek/pielęgniarzy posiadało niski poziom wiedzy na temat leczenia i gojenia ran. 67,8% ankietowanych miało umiarkowaną wiedzę, a 28,8% – wysoki poziom wiedzy. Pielęgniarki i pielęgniarze w zdecydowanej większości pogłębiali wiedzę na temat gojenia i leczenia ran podczas studiów (67,8%) lub nabywali ją od lekarza/pielęgniarki albo innego członka zespołu medycznego (66,7%). Większą wiedzę w tym zakresie reprezentował personel pielęgniarski niepracujący na oddziałach chirurgicznych. Wnioski W badaniach wykazano, że wiedza pielęgniarek oraz pielęgniarzy na temat gojenia i leczenia ran jest na wystarczającym poziomie. Osoby biorące udział w badaniu potrafiły prawidłowo dobierać opatrunki, w zależności od rodzaju rany oraz sytuacji klinicznej.
Wstęp W profilaktyce i leczeniu ran odleżynowych kluczową rolę odgrywa identyfikowanie oraz eliminowanie czynników ryzyka ich rozwoju. Jednym z narzędzi najczęściej wykorzystywanych do oceny ryzyka rozwoju odleżyn jest skala Norton. Z jej użyciem ocenia się elementy, takie jak: stan fizyczny i psychiczny pacjenta, aktywność i zdolność do samodzielnego poruszania się, prawidłowe funkcjonowanie zwieraczy odbytu i cewki moczowej. Cel Celem pracy była systematyczna ocena ryzyka rozwoju odleżyn i monitorowania zmian w punktacji skali Norton u chorych w trakcie hospitalizacji. Materiał i metody Badania prowadzono w czterech oddziałach Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela i wykorzystano w nich dane pacjentów z odleżynami (n=129) oraz chorych z wysokim ryzykiem rozwoju odleżyn, u których nie doszło do powstania odleżyn (n=638). Długość jednorodnej hospitalizacji badanych wynosiła co najmniej 5 dni. Szczegółowej analizie poddano codzienne oceny liczby punktów w skali Norton. Wyniki Grupę badaną stanowiło 767 chorych, u których łączna punktacja skali Norton w trakcie hospitalizacji osiągnęła ≤14 punktów. Pacjenci z odleżynami cechowali się istotnie niższą punktacją stanu fizycznego, stanu umysłowego, mobilności i nietrzymania moczu oraz istotnie niższą łączną punktacją w skali Norton (<0,0001). Dynamika zmian sumarycznej wartości skali Norton oraz jej poszczególnych podskali na początku, w ¼, ½ i ¾ hospitalizacji oraz podczas wypisu ulegała korzystnej poprawie (p<0,05). Wnioski 1. Wyższe wartości skali Norton oraz jej poszczególnych parametrów stanowią czynnik chroniący przed występowaniem odleżyn. 2. W grupie osób bez odleżyn w trakcie hospitalizacji odnotowano statystycznie znamienną poprawę łącznej punktacji skali Norton oraz jej poszczególnych podskali.
