Wspomnienie o Profesorze Jacku Puchale

Profesor Jacek Puchała to chirurg perfekcjonista, lekarz bezgranicznie oddany leczeniu dzieci.Jego zawodowe pasje można podzielić na dwie dziedziny. Jako specjalista chirurgii dziecięcej i specjalista chirurgii plastycznej poświęcił się leczeniu oparzeń oraz chirurgii rekonstrukcyjnej. Od najwcześniejszych lat pracy zajmował się unikalnym tematem korekcji wad wrodzonych rąk. Z tej dziedziny napisał pracę doktorską, a następnie habilitował się na opracowanej przez siebie modyfikacji centralizacji nadgarstka w wadach promieniowych ręki i kończyny górnej. Był często ostatnią deską ratunku dla dzieci z najbardziej skomplikowanymi wadami ręki z całego kraju. Zamiłowanie do chirurgii ręki przełożyło się również na leczenie ostrych urazów. I tak rozpoczęła się prawdziwa przygoda Profesora z mikrochirurgią.

Wolny unaczyniony przeszczep strzałki jako przykład zastosowania w rekonstrukcji jednokostnego przedramienia u dziecka

Celem badań była ocena ryzyka rozwoju odleżyn u chorych poddanych zabiegowi amputacji kończyny dolnej z powodu miażdżycy. Materiał i metoda Badaniami objęto grupę 52 chorych z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, zakwalifikowanych do amputacji kończyny na poziomie uda. Oceny ryzyka rozwoju odleżyn według parametrów skali Doreen Norton dokonywano 1 raz dziennie przez 6 kolejnych dni po zabiegu operacyjnym w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej Collegium Medicum, SP ZOZ Szpitala Wojewódzkiego im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Wyniki U chorych występowało wysokie ryzyko rozwoju odleżyn. Porównanie pierwszej i szóstej doby pooperacyjnej wskazuje na obniżenie ryzyka średnio o 3 pkt. (różnica znamienna statystycznie przy t=6,23; p<0,001). Znaczący wpływ na obniżenie poziomu czynników ryzyka odleżyn miała mobilność i zdolności chorych do samodzielnej zmiany pozycji w łóżku (wzrost średniej wartości punktowej ryzyka o 0,96 pkt.; różnica znamienna statystycznie przy t=7,93, p<0,001). Obecność chorób metabolicznych, układu krążenia i współistniejącej infekcji znacznie zwiększyła ryzyko rozwoju odleżyn. Wnioski U chorych po amputacji kończyny dolnej ryzyko rozwoju odleżyn było wysokie do IV doby pooperacyjnej włącznie. Ważnymi czynnikami redukującymi ryzyko powstania odleżyn jest wzrost aktywności fizycznej i mobilności chorych. Choroby współistniejące nasilają ryzyko rozwoju odleżyn.

Czynniki ryzyka rozwoju odleżyn u chorych po amputacji kończyny dolnej

Celem badań była ocena ryzyka rozwoju odleżyn u chorych poddanych zabiegowi amputacji kończyny dolnej z powodu miażdżycy. Badaniami objęto grupę 52 chorych z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, zakwalifikowanych do amputacji kończyny na poziomie uda. Oceny ryzyka rozwoju odleżyn według parametrów skali Doreen Norton dokonywano 1 raz dziennie przez 6 kolejnych dni po zabiegu operacyjnym w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej Collegium Medicum, SP ZOZ Szpitala Wojewódzkiego im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy.

Leczenie zniekształceń twarzy po oparzeniach

Pośrednie i głębokie oparzenia twarzy będące konsekwencją urazów termicznych, chemicznych i elektrycznych zawsze prowadzą do powstania blizn i/lub przykurczów bliznowatych. Leczenie tych zmian, pomimo różnorodności stosowanych terapii (chirurgicznych i zachowawczych), pozwala raczej na poprawę niż całkowite przywrócenie prawidłowej funkcji i wyglądu zajętych tkanek. Najczęściej monoterapia jest zastępowana połączeniem kilku wybranych metod. Operacje odtwórcze pooparzeniowych zniekształceń twarzy obejmują korekcję blizn bądź ich wycięcie i zamknięcie ubytków przeszczepami skóry lub różnymi sposobami plastyki płatowej. Uzupełnieniem leczenia chirurgicznego jest zastosowanie mniej inwazyjnych terapii – fizykalnych i farmakologicznych. Celem pracy jest przedstawienie wybranych metod – chirurgicznych, fizykalnych i farmakologicznych – w leczeniu pooparzeniowych zniekształceń twarzy, w aspekcie uzyskania optymalnych wyników czynnościowych i estetycznych.

Rola hialuronianu w procesie gojenia ran

Historia hialuronianu sięga lat 30-tych XX wieku, kiedy to został odkryty w ciele szklistym oka. Należy on do obszernej grupy glikozaminoglikanów i jest składową prawie wszystkich tkanek ludzkiego ciała. Hialuronian, będąc jedną z najbardziej higroskopijnych molekuł w naturze, zapewnia skórze odpowiednie nawilżenie i napięcie, uczestnicząc jednocześnie w procesach jej starzenia, gdyż wraz z wiekiem zmniejsza się w niej jego ilość. Od lat znane są jego pozytywne właściwości wpływania na szybkość gojenia się ran. Znajduje to swoje bezpośrednie przełożenie w tworzeniu coraz to doskonalszych opatrunków, które odgrywają istotną rolę w procesie leczenia, zwłaszcza trudno gojących się ran i owrzodzeń. Dzięki swoim właściwościom stanowi on inspirację do poszukiwania coraz to nowszych jego zastosowań klinicznych.

Evereth Publishing