Diabetic neuroosteoarthropathy, also known as Charcot joint, is a rare and severe complication occurring in patients with diabetes. The evolution of this process results in bone and joint destruction and recurrent foot ulcers. It leads to total malfunction of the affected joint level. The aim of this case report is to emphasise, that successful wound therapy as well as therapy of osteomyelitic changes are essential before deciding on further reconstructive treatment.
Treating of postoperative complications in patients after numerous laparotomies is difficult. In the case of dehiscence the surgical wound, infection and the coexisting formation of intestinal fistulas requires a multidisciplinary approach. In these cases, vacuum assisted therapy is very useful. However, it is necessary to protect the intestines, fistula and surrounding tissues from the action of polyurethane foam – protect the intestines and skin against ingrowing into the black foam. A 54-years-old male patient, with a history of numerous laparotomies was admitted to Clinic to treat complications after left-sided nephrectomy. The patient developed intestinal and enterocutaneous fistulas. Wound dehiscence and necrosis of surrounding tissues was present. Negative pressure wound therapy was applied. Dressing was changed three times. Correction of the stomy was performed. UrgoTul® Ag/Silver was applied each time between the wound and the polyurethane foam as a protective intermediate layer. The use of UrgoTul® Ag/Silver (in patients with infection, dehiscence of wounds, and with enterocutaneous fistulas) showed a significant decrease in the secretion from the intestinal fistula. Healing and closure of the surgical wound, its epithelialization and elimination of inflammation of the abdominal wall was observed.
Wzrost oporności bakterii na antybiotyki jest coraz większym problemem współczesnej medycyny. Szczególną uwagę należy zwrócić na pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej (ZSC), u których owrzodzenia są podatne na zakażenia różnymi szczepami bakterii, w tym także szczepami wielolekoopornymi (tzw. superbugs). Infekcje patogenami wielolekoopornymi są trudne do leczenia, kosztochłonne, a przede wszystkim mogą indukować liczne działania niepożądane. Jeżeli dojdzie do krwiopochodnego rozsiewu takiego szczepu, prawie zawsze wiąże się to z ryzykiem zgonu chorego. Z tego powodu w leczeniu ran zaleca się ograniczenie wskazań do antybiotykoterapii i stosowania antyseptyków w istotnych klinicznie przypadkach oraz wykorzystywanie różnych form terapii niefarmakologicznych. Należą do nich: głębokie i powtarzane opracowywanie owrzodzeń, bezwzględne stosowanie systemów odciążających ranę oraz różne terapie alternatywne, np. terapia fagami. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek kliniczny pacjenta z ZSC, u którego stwierdzono obecność bakterii wielolekoopornej zagrażającej życiu.
Rany przewlekłe są poważnym i narastającym problemem zdrowotnym. Powikłania ran tego typu mogą być efektem obecności w nich drobnoustrojów w formie biofilmowej. Obecnie brak jest powszechnie dostępnych metod diagnostyki biofilmowej, natomiast najwyższą skutecznością w zwalczaniu tej formy bytowania mikroorganizmów cechują się antyseptyki. W niniejszej pracy dokonano przeglądu cech i aktywności substancji antyseptycznych stosowanych w leczeniu ran, takich jak: poliheksanidyna, poliwinylopirolidon jodu, chlorheksydyna i oktenidyna.
Owrzodzenia żylne charakteryzują się dużą nawrotowością (26–70%). Zdarza się, że chorzy wielokrotnie doświadczają nawrotu owrzodzenia. Utrzymujące się przez wiele lat nadciśnienie w naczyniach żylnych sprawia, że skóra na kończynie jest osłabiona, staje się podatniejsza na zniszczenie, urazy mechaniczne i postęp choroby. W związku z tym prewencja trzeciorzędowa stanowi podstawę zapobiegania nadciśnieniu żylnemu, które może prowadzić do reakcji zapalnych, zmian troficznych i zniszczenia tkanek. Istotną rolę w profilaktyce wtórnej odgrywa systematycznie stosowana kompresjoterapia, podejmowanie odpowiednich form aktywności fizycznej, regularne wizyty w poradni i ciągła edukacja chorego oraz jego rodziny.
We współczesnej medycynie coraz większe znaczenie mają nowoczesne i nieinwazyjne metody diagnostyki obrazowej. W ostatnich latach obserwuje się wzrost zainteresowania technikami opierającymi się na pomiarze temperatury ciała i jej rozkładu na powierzchni skóry. W procesie gojenia ran następują po sobie kolejno fazy: wysiękowa, proliferacyjna oraz przebudowy i bliznowacenia. Charakteryzuje je zmienna dynamika procesów naczyniowych i zapalnych. Procesy te nie zawsze manifestują się zewnętrznie i mogą być trudne do oceny wizualnej, np. za pomocą planimetrii. Ich natężenie wpływa jednak na emisję podczerwieni i może być obserwowane w obrazie termograficznym. W pracy omówiono wybrane metody pomiaru rany, m.in.: planimetrię, fotografię cyfrową i obrazowanie 3D. Zaprezentowano także możliwości zastosowania termografii w podczerwieni w diagnostyce medycznej procesu gojenia ran przewlekłych.
Introduction The perirectal fistulas in patients with CD (Crohn’s disease) lead to a significant deterioration in quality of life with a high rate of failures and recurrences after conservative and surgical treatment. Biological therapy represents a major advance in the treatment of CD. However, introduction of such treatment should be preceded with drainage of pus accompanying anal fistulas and supplementation with intravenous antibiotic therapy. Material and methods The study was a preliminary pilot research. The survey was entered by 4 patients suffering from active, simple or branched Crohn’s anal fistulas with accompanying abscesses requiring surgical drainage. The type of fistulas was confirmed on MRI. Culture was taken every time an abscess was evacuated and a single intravenous injection of dalbavancin (Xydalba®) was administered, if viable. Subsequently, surgical debridement of fistulous tracts was performed with application of negative pressure dressings (NPWT) to evacuate discharge more effectively. After assessing wound healing, the patients were released home and recommended to continue therapy at the outpatient clinic. Results Rapid resolution of inflammation and decrease of infection markers was observed in all cases. None of the patients required further antibiotic treatment. The average length of hospitalization was 4 days. The healing time until the complete elimination of inflammation was on average 12 days and after an average of 14 days the patients started biological treatment. Conclusions Single intravenous injection of 1500 mg dalbavancin with additional application of negative pressure dressings (V.A.C. therapy) may be an effective and well-tolerated alternative treatment of infected anal fistulas in CD.
Wstęp Podstawowymi zasadami miejscowego leczenia rany przewlekłej są: możliwie jak najszybsze oczyszczenie jej z tkanek martwych, minimalizacja infekcji i kontrola wysięku. W warunkach domowych można wykorzystać większość metod oczyszczania ran rekomendowanych przez Polskie Towarzystwo Leczenia Ran. Cel Przedstawienie własnych doświadczeń z zastosowania metod oczyszczania ran przewlekłych u chorych objętych długoterminową opieką hospicyjną w warunkach domowych. Materiał i metody Grupa badana liczyła 15 pacjentów z odleżynami III /IV° według NPUAP , objętych domową opieką hospicyjną w latach 2012–2017, u których zastosowano oczyszczenie ran z wykorzystaniem: chirurgicznego debridementu, larw Lucilia sericata, ujemnego kontrolowanego ciśnienia i autolizy. Jako metody badawcze wykorzystano obserwację oraz analizę dokumentacji medycznej. Analizę zebranych danych wykonano z zastosowaniem programu IBM SPSS Statistics 20. W analizie użyto metod statystyki opisowej. Wyniki Badana grupa pacjentów objętych opieką domową (opieka hospicyjna – 40,0%; długoterminowa – 60,0%) liczyła 9 kobiet (60,0%) i 6 mężczyzn (40,0%), średnia wieku wynosiła 73,67±11,68, a przedział wiekowy – 47–92 lata. Wydolność samoopiekuńcza w oparciu o skalę Barthel oscylowała na poziomie 0–25 punktów. U 9 pacjentów (60,0%) odnotowano współwystępowanie odleżyn i rany współistniejące (minimum 2), w tym u jednej pacjentki 4 rany. Były one zlokalizowane głównie w okolicy: krzyżowej (42,3%; n=11), pięty (27,0%; n=7), krętarzy (19,2%; n=5), piersiowego odcinka kręgosłupa (7,7%; n=2), guza kulszowego (3,8%; n=1). W oparciu o klasyfikację kolorową wyróżniono rany czarne (53,3%; n=14), żółte (42,3%; n=11) oraz jedną czerwoną (3,8%). Średni czas oczyszczenia tkanki martwiczej u badanych wynosił 2,53 tygodnia, zaś najdłuższy 4 tygodnie. Spośród 15 pacjentów objętych obserwacją odleżyny całkowicie wyleczono u 3 pacjentów (20,0%), a zmniejszenie powierzchni ran i głębokości uszkodzenia uzyskano u 12 badanych (80,0%). Wnioski Zastosowanie chirurgicznego debridementu z uzupełnieniem terapią biologiczną larwami L. sericata znacząco skróciło czas oczyszczania tkanek martwych w ranie. Kontrolowane ujemne ciśnienie jest bezpieczną metodą przyspieszającą proces oczyszczenia rany z obfitym wysiękiem.
Infekcje ran przewlekłych wywołane biofilmem tworzonym przez drobnoustroje stanowią poważne obciążenie dla systemów opieki zdrowotnej oraz zagrożenie dla zdrowia i życia pacjentów. W pracy przedstawiono wyniki oceny aktywności przeciwdrobnoustrojowej wysokochłonnego opatrunku czyszczącego nowej generacji UrgoClean® Ag względem biofilmu tworzonego przez Staphylococcus aureus, Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella pneumoniae oraz Candida albicans, przeprowadzonej za pomocą testu (ang.) antibiofilm dressing activity measurement (A.D.A.M.). Wyniki wykazały wysoką zdolność eradykacji biofilmu przez opatrunek UrgoClean® Ag.
