Elektroterapia serca jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną medycyny i niekwestionowaną metodą leczenia zaburzeń rytmu serca oraz przewodzenia. Obejmuje implantację wielu urządzeń do stałej stymulacji serca, takich jak kardiostymulatory, kardiowertery-defibrylatory i układy resynchronizujące. Wraz ze wzrostem implantacji urządzeń do stałej stymulacji serca obserwuje się rosnącą liczbę powikłań elektrostymulacji. Stały wzrost liczby powikłań poimplantacyjnych wynika z faktu, iż pacjenci poddawani procedurze implantacji urządzeń są coraz trudniejszymi przypadkami pod względem medycznym, a zabiegi stają się bardziej skomplikowane. Rozwój powikłań infekcyjnych następuje częściej po wymianie urządzenia, reoperacji, zabiegach naprawczych, a także w przypadku pozostawienia w ciele pacjenta starych, nieczynnych elektrod, które z czasem ulegają uszkodzeniu, doprowadzając do rozprzestrzenienia się infekcji. Miejscowa infekcja loży i/lub uogólniona infekcja organizmu (zapalenie wsierdzia, sepsa) należą do najpoważniejszych powikłań infekcyjnych ze względu na niespecyficzny charakter dolegliwości, trudności diagnostyczne oraz zbyt późne rozpoczęcie leczenia. Działania wpływające na minimalizowanie czynników ryzyka powikłań infekcyjnych to przede wszystkim: stosowne zabiegi higieniczne przed operacją, profilaktyka okołooperacyjna, właściwa pielęgnacja rany po zabiegu oraz doświadczenie operatora.
W niniejszej pracy przedstawiono przypadek ciężkiej ropowicy szyi i mnogich ropni śródpiersia o etiologii Candida glabrata u 68-letniego otyłego mężczyzny, chorującego przewlekle na nadciśnienie tętnicze i cukrzycę typu 2. Pacjent został przekazany do Kliniki Chirurgii Klatki Piersiowej w celu pilnej interwencji chirurgicznej ze Szpitala Powiatowego, gdzie na podstawie stanu klinicznego, wyników badań obrazowych i laboratoryjnych rozpoznano ropowicę szyi i śródpiersia. Chory po zabiegu mediastinotomii nadmostkowej, rewizji i drenażu śródpiersia górnego oraz setonażu okolicy nadobojczykowej prawej został przyjęty bezpośrednio do Oddziału Intensywnej Terapii (OIT) z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej. Z pobranego śródoperacyjnie materiału wyhodowano C. glabrata nieposiadający mechanizmów oporności na azole. Pomimo zastosowania flukonazolu zgodnie z antybiogramem, u pacjenta w 6. dobie leczenia na OIT doszło do pogorszenia stanu klinicznego, fungemii i rozwoju wstrząsu septycznego. Oprócz wdrożenia szerokospektralnej antybiotykoterapii, w porozumieniu z mikrobiologiem zadecydowano o zmianie leczenia przeciwgrzybiczego – włączono flucytozynę. Korekta leczenia spowodowała sukcesywną poprawę stanu klinicznego, normalizację parametrów biochemicznych oraz negatywizację posiewów. W 23. dobie hospitalizacji chorego w stanie zadowalającym przekazano do Kliniki Chirurgii Klatki Piersiowej w celu kontynuacji leczenia.
Informacja zwrotna jest potrzebna zarówno osobie, która jej udziela (bo chce wpłynąć na zmianę zachowania drugiej osoby), jak i osobie, która ją przyjmuje (bo chce wiedzieć, jak jej zachowanie zostało odebrane i co może zmienić w przyszłości). Nie zmienia to faktu, że informacje są potrzebne, jednakże bywają też trudne – do przekazania i do odebrania. Efekt często jest taki, że unika się dawania informacji zwrotnej, szczególnie jeśli jest ona krytyczna, i jednocześnie pozbawia drugą stronę okazji do rozwoju. Jeśli z kolei udziela się jej nieumiejętnie, to można spotkać się z reakcją obronną, co nie daje korzyści ani jednej, ani drugiej stronie. Dlatego w przypadku, gdy chce się funkcjonować w środowisku, w którym można się rozwijać, mieć wpływ na innych i zachować dobre relacje, warto nauczyć się udzielania i przyjmowania informacji zwrotnyc
Zakażenia miejsca operowanego (ZMO) stanowią jeden z istotniejszych problemów opieki nad pacjentem leczonym operacyjnie i jedną z najczęstszych form zakażeń szpitalnych. W celu zmniejszenia ryzyka ZMO należy podejmować działania kompleksowe na każdym etapie terapii leczniczej. Bardzo ważnym elementem tego postępowania jest monitorowanie pacjenta po zakończeniu leczenia szpitalnego. Wśród wielu możliwości monitorowania rany oraz wspomagania procesu jej gojenia warto zwrócić uwagę na narzędzia telemedyczne. Ze względu na specyfikę problemów związanych z raną (kluczowa rola obrazu, powtarzalne elementy oceny podmiotowej i przedmiotowej) systemy telemedyczne oparte na aplikacjach dedykowanych pacjentom wydają się mieć olbrzymi potencjał praktyczny. Optymalna aplikacja powinna posiadać cechy zawarte w akronimie IDEAL: I (ang. intuitiveness) – intuicyjność, czyli prostota; D (ang. dedicated) – dedykowanie, czyli personalizowanie; E (ang. economy) – dostępność ekonomiczna dla pacjenta; A (ang. all aspects of treatment) – obejmować wszelkie aspekty zaleceń, dawać całościowe, jednoznaczne i kompletne zalecenia dotyczące dalszego postępowania; L (ang. legal) – zgodność z obowiązującymi przepisami prawnymi. Dzięki połączeniu tych cech nowa aplikacja iWound, obecnie wprowadzana do użytku przez przedsiębiorstwo POLMEDI Sp z o.o., pozwala na kompleksowe monitorowanie rany pooperacyjnej, nadzór nad ZMO po zakończeniu hospitalizacji, a także wspomaganie procesu gojenia rany.
Intubacja dotchawicza i wdrożenie wentylacji mechanicznej to jedna z najczęściej wykonywanych procedur u pacjentów krytycznie chorych. Pomimo niewątpliwych zalet wynikających ze wspomagania układu oddechowego, może wiązać się ona z wystąpieniem zdarzeń niepożądanych, w tym zapalenia płuc związanego z wentylacją mechaniczną (VAP). Wnikliwa obserwacja i postępowanie zgodne z rekomendacjami oraz zaleceniami medycyny opartej na dowodach naukowych mogą przyczynić się do zmniejszenia ryzyka rozwoju szpitalnego odrespiratorowego zapalenia płuc. Jednak działania te muszą być skoordynowane i wdrażane jednoczasowo przez wszystkich członków multidyscyplinarnego zespołu terapeutycznego.
Zakażenie o etiologii Clostridioides difficile (wcześniej należące do rodzaju Clostridium) stanowi jedno z największych zagrożeń epidemicznych dla zdrowia publicznego i jest najczęstszą przyczyną biegunek poantybiotykowych. Infekcja może przebiegać pod postacią łagodnej, samoograniczającej się biegunki oraz ciężkich, piorunujących zakażeń, ze wstrząsem i zgonem włącznie. Profilaktyka CDI w zakładach opieki zdrowotnej obejmuje działania ograniczające rozprzestrzenianie się infekcji (kontaktowe środki ostrożności, izolacja, dekontaminacja środowiska, higiena rąk) oraz kontrolę ryzyka wystąpienia zakażeń (antybiotykoterapia, środki hamujące wydzielanie soku żołądkowego). Na skuteczną kontrolę zakażeń C. difficile mają również wpływ: właściwe monitorowanie, diagnostyka i terapia, a także programy edukacyjne dla personelu oraz pacjentów.
Mapowanie szpitala oparte na analizach wyników badań mikrobiologicznych jest podstawą zarówno do kształtowania szpitalnej polityki antybiotykowej, jak i do wdrażania skutecznych programów kontroli zakażeń szpitalnych oraz rozprzestrzeniania się drobnoustrojów. Mapy tworzone w celach epidemiologicznych dotyczą oceny częstości występowania MDRO opartej na: utworzeniu listy pacjentów z rzadkimi MDRO, monitorowaniu zmian lekowrażliwości drobnoustrojów, szacowaniu obciążenia infekcją z udziałem MDRO, szacowaniu narażenia na zakażenie/kolonizację MDRO oraz określeniu nabywania MDRO w trakcie leczenia szpitalnego. Mapa mikrobiologiczna dla celów terapeutycznych oparta jest na zbiorczych antybiogramach tworzonych tylko dla gatunków, z których uzyskano co najmniej 30 izolatów z próbek klinicznych.
W niniejszej pracy przedstawiono rys historyczny rozwoju kontroli zakażeń w Polsce i na świecie oraz historię monitorowania zakażeń w Polsce. Omówiono najważniejsze publikacje z ostatnich lat, oparte na analizie polskich danych, programy monitorowania zakażeń funkcjonujące w wybranych krajach oraz założenia, na których powinny opierać się współczesne programy monitorowania zakażeń w szpitalach na szczeblu regionalnym i krajowym.
Zarządzanie ryzykiem zakażeń jest procesem, który stanowi podstawę działania programu kontroli zakażeń szpitalnych. Obejmuje on trzy etapy: rozpoznanie ryzyka, opracowanie i wdrożenie działań zmniejszających ryzyko oraz monitorowanie podjętych czynności naprawczych w celu określenia akceptowalnego stopnia ryzyka. Ryzyko zakażeń, występujących w następstwie pobytu chorego w szpitalu, może być określone jako wewnętrzne lub zewnętrzne. Ryzyko wewnętrzne jest generowane przez placówkę ochrony zdrowia w związku z wykonywanymi procedurami diagnostycznymi i terapeutycznymi, określanymi na podstawie danych pozyskanych na skutek monitorowania zakażeń i procesów medycznych, obserwacji prowadzonych w oddziałach oraz doniesień z piśmiennictwa, m.in. w zakresie zachorowalności oczekiwanej według CDC/NHSN. Ocena istotności ryzyka jest określana na podstawie prawdopodobieństwa jego wystąpienia oraz wymiaru związanych z nim konsekwencji zdrowotnych. Celem pracy jest przeprowadzenie analizy możliwych rozwiązań zmniejszających lub eliminujących ryzyko. Ryzyko powinno zostać zredukowane do minimalnego, akceptowalnego poziomu, przy uwzględnieniu kosztów wdrożenia działań. Po skutecznym zmniejszeniu lub wyeliminowaniu ryzyka należy wdrożyć proces oceniający skuteczność podjętych działań.
Zakażenia układu moczowego należą do jednych z najczęściej występujących postaci zakażeń szpitalnych, z których nawet do 80% związanych jest z założonym cewnikiem moczowym. Niniejsza praca jest skierowana do pracowników medycznych we wszystkich placówkach opieki zdrowotnej; przedstawiono w niej przegląd wytycznych dotyczących zapobiegania zakażeniom układu moczowego związanym z założonym cewnikiem moczowym. Wytyczne oparte są na ocenie obecnie dostępnych dowodów.
