The Authors would like to present a case of an atypical, non-alveolar location of peripheral giant cell granuloma and its short characterization based on literature. A slowly growing nodule in the soft tissues of the cheek has been confirmed with a biopsy under the control of an ultrasound scanner. The change was enucleated from intraoral access. The final histopathological examination was consistent with the biopsy result.
Dożylna podaż płynów infuzyjnych jest interwencją medyczną stosowaną w codziennej praktyce klinicznej. Dlatego też niezmiernie istotna jest wiedza na temat składu elektrolitowego oraz wartości różnicy stężeń silnych jonów (SID) płynów infuzyjnych w aspekcie zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej (RKZ ). Interpretacja zaburzeń RKZ w oparciu o fizykochemiczną metodę Stewarta pozwala poznać ich rzeczywistą przyczynę i opiera się na analizie trzech zmiennych niezależnych: różnicy silnych jonów (głównie sodu i chloru), stężeniu słabych kwasów (Atot, głównie albumin i fosforanów) oraz prężności dwutlenku węgla (pCO2). Tylko zmiana w zakresie jednej lub kilku zmiennych niezależnych przyczynia się do zmiany stopnia dysocjacji wody, a więc zmiany w stężeniu H+ i w konsekwencji zmiany wartości pH osocza. Wartość SID, która dotyczy także płynów przetaczanych chorym, wpływa na różnicę silnych jonów osocza i przez to kształtuje stan RKZ . Zależnie od składu elektrolitowego płyny infuzyjne mogą obniżać, zwiększać lub pozostawiać bez zmian wartość osoczowego pH. Z zasady płyny infuzyjne, których SID jest większa od wartości HCO3 osocza pacjenta, powodują zasadowicę, gdy SID jest mniejsza od HCO3 – kwasicę, natomiast gdy SID jest równa stężeniu HCO3, pH pozostaje bez zmian, niezależnie od stopnia rozcieńczenia krwi. W czasie podaży płynów różnica silnych jonów osocza ulega redukcji, zbliżając się do SID przetaczanego płynu, co równocześnie jest równoważone przez poinfuzyjny spadek stężenia albumin (Atot). W celu uniknięcia zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej w trakcie infuzji płynów należy podawać te, których różnica silnych jonów jest większa od 0 i mniejsza od SID osocza. Najbardziej polecane są płyny, których SID zbliża się do aktualnego osoczowego stężenia HCO3 – roztwory tzw. zbilansowane. W niniejszym artykule podsumowano wiedzę dotyczącą wpływu krystaloidów i koloidów na RKZ.
W niniejszej pracy zaprezentowano rzadki przypadek zaawansowanej rekonstrukcji odcinka przedniego żuchwy z zastosowaniem dystraktora wewnątrzustnego, wspomaganej użyciem przeszczepu kości autogennej. Ponadto zęby w odcinku przednim odtworzono przy pomocy czterech wszczepów śródkostnych i stałej konstrukcji protetycznej opartej na nich. Młoda pacjentka została poddana zabiegowi po pięciu latach od radykalnego usunięcia olbrzymiokomórkowej zmiany wewnątrzkostnej. Wykonano wtedy odcinkową resekcję brzeżną, połączoną z ekstrakcją siekaczy i kłów dolnych.
Ocena ryzyka zgonu pacjenta oparzonego jest od lat jednym z podstawowych wyzwań w kombustiologii. Temat ten od ponad 50 lat jest poruszany w literaturze światowej, co pośrednio dowodzi trudności w aspekcie braku wystarczająco zadowalającej oceny. Dostępna literatura potwierdza kliniczne zastosowanie różnych skal – zarówno w ocenie pojedynczych przypadków, jak i przy opracowaniu danych epidemiologicznych dotyczących danej populacji czy opisywanej grupy badanej. Na przestrzeni ostatnich lat, w czasie których doszło do najbardziej dynamicznego rozwoju protokołów postępowania i metod leczenia oparzeń, powstawało wiele klasyfikacji, pozwalających na ocenę ryzyka zgonu pacjenta. W dostępnej obecnie literaturze wyróżnionych i podlegających ocenie spośród nich jest zazwyczaj od 5 do 6 skal, takich jak: skala ABSI, Baux oraz Baux z modyfikacją Oslera, skala Ryan, skala BOBI, skala FLAME, a także skale stosowane nie tylko w oparzeniach – takie jak APACHE II oraz III. Duża liczba klasyfikacji jest jednocześnie dowodem na brak jednej skutecznej metody, co podkreśla stopień złożoności tematu. Należy jednocześnie pamiętać, że rozmaite wskaźniki, skale i indeksy rokownicze są tylko oceną pomocniczą, a indywidualizacja postępowania pozostaje najważniejszą zasadą leczenia.
Introduction The pectoralis major myocutaneous (PMMC) flap is a workhorse flap used in non-microvascular centers, as well as in patients who underwent a salvage procedure resulting in free flap loss. The complication rates documented in literature are wide, between 13% and 60% and risk factors are multiple. Materials and methods We performed a retrospective study of 111 patients where the PMMC flap was used for reconstruction of patients suffering from head and neck cancers. The risk factors were documented and complications were grouped into four groups: group A with all complications, group B with flap-related complications, group C with major complications, group D with minor complications and group E with non-flap related complications. The association between risk factors and complications was calculated with the use of the chi-squared test and t-test for equality of means. Risk was calculated with the odds ratio. Results Tobacco use was statistically significant in groups A, B, C and E at p<0.05. The bipaddle PMMC flap had more than a 5 times increased risk of flap-related complications. Conclusions Complications are associated with smoking, diabetes mellitus, hypoalbuminemia, anemia, use of the PMMC flap together with DP flap and bipaddlel PMMC flap alone.
