Zastosowanie larw Lucilia sericata w oczyszczaniu ran przewlekłych – opis trzech przypadków

Terapia z zastosowaniem larw – obok chirurgicznej nekrektomii – jest efektywną i bezpieczną metodą usuwania tkanki martwiczej. Skuteczne oczyszczanie to niezbędny warunek ułatwiający ocenę rany, zmniejszający ryzyko zakażenia i usprawniający cały proces gojenia. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności zastosowania larw Lucilia sericata w oczyszczaniu ran przewlekłych o różnej etiopatogenezie w warunkach opieki domowej. W niniejszej pracy przedstawiono trzech pacjentów z rozpoznanymi ranami przewlekłymi o powierzchni każda minimum 50 cm² i głębokości III/IV° według klasyfikacji NPUAP – dwie odleżyny oraz owrzodzenie podudzia typu mieszanego. W warunkach domowych dokonano aplikacji larw. Obserwację i interwencję prowadzono w okresie 48–72 godzin, kontroli dokonywano raz na dobę (co 24 godziny). W każdym przypadku zastosowania kolonii larw L. sericata uzyskano oczyszczenie rany z tkanki martwiczej w zakresie 70–90% w przeciągu 48–72 godzin, odnotowując jedynie krwawienie i podrażnienia naskórkowe związane z działaniem larw w obrębie rany. Cechy wzmożonego ziarninowania zaobserwowano u każdego z pacjentów. Oczyszczanie ran z wykorzystaniem larw Lucilia sericata w zaprezentowanych przypadkach skróciło okres eliminacji tkanki martwiczej i przyspieszyło proces ziarninowania. Metoda ta jest skuteczna, bezpieczna, prosta w zastosowaniu i ekonomiczna w porównaniu z innymi technikami leczniczymi. Wymaga jednak doświadczenia oraz akceptacji pacjenta i jego opiekunów.

Czy umiemy efektywnie leczyć rany u chorych z cukrzycą oraz towarzyszącą marskością wątroby i przewlekłą chorobą nerek? Opis przypadku

Cukrzyca znacznie upośledza gojenie ran. Jeżeli towarzyszą jej inne jednostki chorobowe wikłające ten proces, takie jak choroby wątroby czy nerek, wówczas należy liczyć się z dodatkowymi problemami podczas terapii. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjenta z cukrzycą i towarzyszącą przewlekłą niewydolnością nerek oraz z marskością wątroby, u którego leczono pourazowe owrzodzenie kończyny dolnej. Autorzy zwrócili uwagę na konieczność uwzględnienia specyfiki takich schorzeń w procesie terapeutycznym. Omówione zostały zasady doboru antybiotykoterapii oraz podkreślono potrzebę suplementacji preparatów odżywczych w przypadku współistnienia przewlekłej choroby nerek i marskości wątroby.

Zastosowanie terapii podciśnieniowej w leczeniu rozległej rany oparzeniowej – opis przypadku

Terapia podciśnieniowa (NPWT ) jest metodą leczenia obecnie coraz częściej stosowaną w wielu dziedzinach medycyny w celu ułatwienia oraz przyspieszenia procesu gojenia ran zarówno ostrych, jak i przewlekłych. W chirurgii z zastosowaniem NPWT leczy się między innymi rany oparzeniowe. Efektem zastosowanego leczenia jest usunięcie tkanek martwiczych, zmniejszenie obrzęku, poprawa ukrwienia łożyska rany i zahamowanie wzrostu bakterii. Ponadto terapia podciśnieniowa przyspiesza proces tworzenia tkanki ziarninowej, co wpływa zarówno na możliwość szybszego położenia przeszczepu skóry, jak i na jego przeżywalność.

Czerniak dystalnych części kończyn – niejedno oblicze nowotworu skóry

Czerniak (melanoma malignum) jest nowotworem złośliwym wywodzącym się z nieprawidłowo dzielących się melanocytów, występujących w skórze i błonach śluzowych. Ze względu na gwałtowny wzrost i silne ukrwienie czerniak szybko daje przerzuty drogą naczyń chłonnych i krwionośnych do okolicznych węzłów chłonnych, a także do odległych narządów, m.in.: płuc, wątroby, kości czy ośrodkowego układu nerwowego. W ostatnich latach obserwuje się sukcesywny wzrost liczby zachorowań na omawiany nowotwór. Jedną z postaci jest czerniak umiejscowiony na odsiebnych częściach kończyn, wywodzący się z plam soczewicowatych (melanoma acro-lentiginosum, często postać podpaznokciowa). Niejednokrotnie postaci tej choroby przebiegające z wytworzeniem owrzodzenia powierzchownego skóry mogą przysporzyć lekarzom wielu trudności diagnostycznych, ponieważ imitują wyglądem zmiany skórne pojawiające się także u chorych w przebiegu przewlekłych ran cukrzycowych, grzybiczych czy niedokrwiennych. W niniejszej pracy omówiono przykłady kazuistyczne takich pacjentów.

Czynna immunizacja jako alternatywna metoda ograniczania i przeciwdziałania infekcjom o etiologii Pseudomonas aeruginosa

Pałeczka ropy błękitnej (Pseudomonas aeruginosa) jest szczególnie niebezpiecznym oportunistycznym patogenem, mogącym wywoływać: ostre zapalenia płuc, zakażenia łożyska krwi czy skóry i tkanek miękkich. Obecność wielu różnorodnych mechanizmów oporności, szeroka gama czynników zjadliwości oraz pojemny i plastyczny genom czynią z P. aeruginosa patogen niezwykle trudny do zwalczania. Istotnymi elementami przeciwdziałania infekcjom o etiologii Pseudomonas aeruginosa są antyseptyka oraz właściwa opieka nad chorym. Jednakże powszechne wysokie zużycie środków rutynowo stosowanych w dezynfekcji skóry i błon śluzowych oraz szerokowachlarzowa antybiotykoterapia skutkują indukowaniem oporności wśród rozpowszechnionych, szczególnie w środowisku szpitalnym, izolatów tego gatunku. W związku z powyższym wydaje się być zasadne poszukiwanie innych rozwiązań w profilaktyce zakażeń pałeczką ropy błękitnej. Dostępna od lat 80. XX wieku szczepionka przeciwko P. aeruginosa stanowi jedną z alternatyw rozwiązania tego problemu. Liczne obserwacje kliniczne potwierdzają jej skuteczność w zwalczaniu oraz w zapobieganiu zakażeniom związanym z izolacją szczepów Pseudomonas aeruginosa.

Analiza procesu leczenia pacjentów dorosłych z oparzeniem III stopnia obejmującym 10–19% powierzchni ciała

Wstęp Oparzenie III° powyżej 10% całkowitej powierzchni ciała (CPC) należy do ciężkich urazów, które powinny być leczone w specjalistycznych ośrodkach i oddziałach oparzeniowych. W wyniku urazu oparzeniowego dochodzi do powstania ran oparzeniowych oraz ryzyka rozwoju choroby oparzeniowej. Prawidłowo prowadzone leczenie miejscowe i ogólnoustrojowe umożliwia uzyskanie dobrego efektu. Cel Celem pracy była analiza procesu leczenia pacjentów dorosłych z III° oparzenia 10–19% CPC w porównaniu do pozostałej grupy chorych z urazem oparzeniowym. Materiał i metody Badania przeprowadzono w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym, na Oddziale Oparzeń Szpitala Specjalistycznego im. L. Rydygiera w Krakowie w 2015 roku. Dokonano analizy procesu leczenia w grupie 154 pacjentów z urazem oparzeniowym. Wśród nich wyodrębniono grupę 36 chorych (grupa I) z rozpoznanym oparzeniem III° o powierzchni 10–19%, których wyniki zestawiono z wynikami leczenia pozostałych osób (grupa II). Wykorzystano metodę analizy dokumentacji. Analizę statystyczną
przeprowadzono za pomocą pakietu statystycznego PQSat, wersja 1.6.4.110. Wyniki W grupie I najczęstszym czynnikiem wywołującym uraz oparzeniowy był płomień (64%). Zakażenia szpitalne wystąpiły u 42% chorych z grupy I oraz u 17% z grupy II (p=0,0366). Najczęstszą postacią kliniczną zakażenia było zakażenie miejsca operowanego (w porównaniu z innymi rodzajami zakażeń; p=0,0366). W grupie 36 osób z oparzeniem III° zastosowano specjalistyczne leczenie ogólnoustrojowe: żywienie pozajelitowe (25%) i dojelitowe (22%), terapię tlenem hiperbarycznym (19%), wentylację mechaniczną (19%) oraz terapię nerkozastępczą (8%). U pacjentów tych wykonywano różnego rodzaju procedury zabiegowe związane z raną oparzeniową. Łącznie przeprowadzono 198 zabiegów, średnia liczba operacji w warunkach sali operacyjnej wyniosła 5,5 zabiegu na osobę. W grupie I średni czas hospitalizacji wyniósł 20,56 dnia, natomiast w grupie II – 13,73 dnia. Śmiertelność wśród pacjentów w badanej 36-osobowej grupie wynosiła 8% i dotyczyła osób z oparzeniem dróg oddechowych. Wnioski U chorych z grupy I najczęstszą przyczyną urazu oparzeniowego był płomień, urazy częściej występowały u mężczyzn. U tych pacjentów wykonano po kilka zabiegów związanych z leczeniem rany. Większość chorych wymagało specjalistycznego leczenia ogólnoustrojowego, u większości wystąpiły też zakażenia szpitalne. Czas hospitalizacji pacjentów z grupy I był wydłużony w stosunku do grupy II, natomiast śmiertelność była niższa.

Miejscowe leczenie niegojących się owrzodzeń żylnych goleni przy użyciu opatrunku w technologii TLC z aktywnymi jonami srebra

Celem pracy była ocena skuteczności zastosowania nowej opatrunkowej technologii TLC z jonami srebra u pacjentów z przewlekłymi owrzodzeniami żylnymi. W badaniu uczestniczyło 60 osób, które podzielono losowo na dwie grupy. W grupie A (n=30) średnia powierzchnia owrzodzenia wynosiła 9,52 cm2, a w grupie B (n=30) – 9,30 cm2. W opatrunkach błoniastych grupy A zastosowano technologię TLC z jonami srebra (UrgoTul® Ag/Silver). W opatrunkach błoniastych grupy B wykorzystano natomiast technologię TLC (UrgoTul® Absorb). Wszystkie opatrunki zmieniano co 7 dni, aż do całkowitego zagojenia rany. Zmiany w obszarze rany zostały obliczone, a szybkość procesu gojenia była mierzona co tydzień z indeksem gojenia na dzień (cm²/dzień). U 15 pacjentów z grupy A owrzodzenia zagoiły się całkowicie po 5 tygodniach leczenia. Rany u pozostałych chorych wygoiły się w ciągu następnych 2 tygodni. U 24 pacjentów z grupy B proces gojenia zakończył się pomyślnie po 8 tygodniach. W przypadku pozostałych osób badanych z tej grupy leczenie zakończono po 4 tygodniach. Na podstawie tego wyniku Autorzy doszli do wniosku, że zastosowanie technologii TLC z jonami srebra przyspiesza proces leczenia przewlekłego żylnego owrzodzenia goleni.

Evereth Publishing