Wsparcie żywieniowe w procesie leczenia odleżyn – opis przypadku

Niedożywienie pacjenta stanowi jeden z czynników predysponujących do powstawania ran odleżynowych, a także w istotny sposób zaburza proces gojenia. Obecnie w coraz większej liczbie badań zajmujących się problematyką odleżyn i trudno gojących ran podkreśla się znaczenie leczenia żywieniowego w kompleksowej opiece nad chorym. Zastosowanie odpowiedniej interwencji żywieniowej w celu wyrównania niedoborów pokarmowych w pozytywny sposób wpływa na proces gojenia oraz przyspiesza powrót pacjenta do zdrowia. Celem niniejszej pracy było przedstawienie – na podstawie zaprezentowanego opisu przypadku – korzyści płynących ze stosowania specjalistycznych preparatów doustnych i dojelitowych o wzbogaconym składzie w leczeniu ran odleżynowych.

Leczenie miejscowe ran przewlekłych

W niniejszej pracy przedstawiono rekomendacje miejscowego leczenia ran przewlekłych, omówiono dostępne nowoczesne opatrunki i zasady ich doboru. Dodatkowo zaprezentowano algorytm postępowania z owrzodzeniem przewlekłym/raną niegojącą się zakażoną.

Poprawa wyników leczenia, bezpieczeństwa i komfortu pacjentów poddanych operacjom kardiochirurgicznym z minidostępu

W ostatnich latach opublikowano wyniki badań potwierdzające poprawę leczenia, związaną z działaniem w ramach protokołu kompleksowej opieki okołooperacyjnej (ERAS) w różnych dyscyplinach chirurgicznych. ERAS wymaga zaangażowania i współdziałania osób z różnych specjalności medycznych. Celem niniejszej pracy jest omówienie założeń wielopłaszczyznowego i interdyscyplinarnego programu opieki nad chorymi poddawanymi operacjom kardiochirurgicznym z minitorakotomii w celu: zmniejszenia odsetka powikłań okołooperacyjnych, skrócenia czasu pobytu w szpitalu oraz zniwelowania konieczności ponownej hospitalizacji, co ostatecznie obniża koszty leczenia. Praca ma charakter poglądowy, została opracowana na podstawie analizy wyników badań naukowych opublikowanych w czasopismach recenzowanych w latach 2008–2018 (ostatnie 10 lat) oraz doświadczeń własnych. Znajomość zasad kompleksowej opieki okołooperacyjnej wśród personelu medycznego pozwala na sprawowanie nad pacjentami w pełni profesjonalnej opieki.

Aktualizacja z 2017 roku wytycznych CDC odnośnie stosowania opatrunków z CHG w celu zapobiegania zakażeniom związanym ze stosowaniem cewników naczyniowych oraz Standardy Praktyki Infuzyjnej INS

W 2011 roku Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (ang. Centers for Disease Control and Prevention – CDC) oraz Komisja Doradcza ds. Kontroli Zakażeń w Ochronie Zdrowia (ang. Healthcare Infection Control Practices Advisory Committee – HICPAC) wydały „Wytyczne zapobiegania zakażeniom krwi związanym ze stosowaniem cewników naczyniowych” [1]. W zaleceniach tych zawarto dwie
rekomendacje dotyczące stosowania opatrunków z chlorheksydyną (CHG), a także szereg strategii w obrębie wieloskładnikowych pakietów interwencyjnych, których stosowanie ma na celu zapobieganie zakażeniom związanym z cewnikami naczyniowymi (ang. catheter-related bloodstream infections – CRBSI).

Eradykacja szczepów MRSA u pacjentów hospitalizowanych

Metycylinooporny Staphylococcus aureus (MRSA) jest jednym z głównych czynników etiologicznych zakażeń szpitalnych. Odsetek osób stale lub przejściowo skolonizowanych waha się w granicach od 20–30 do nawet 70%. Nosicielstwo szczepu MRSA zwiększa ryzyko zakażenia wywołanego przez ten patogen, w związku z czym pacjenci w immunosupresji, przed zabiegami inwazyjnymi oraz dializowani podlegają procesom dekolonizacji. Częste współistnienie szeregu mechanizmów oporności na powszechnie stosowane w terapii antybiotyki utrudnia eradykację szczepów S. aureus opornych na metycylinę. W Polsce lekiem z wyboru stosowanym w tym celu jest 2% mupirocyna w postaci maści do nosa. Jednakże wobec narastającej oporności gronkowca złocistego na mupirocynę oraz niskiej dostępności preparatu na rynku, istnieje konieczność poszukiwań nowego środka do dekolonizacji. Obiecującą substancją wydaje się być poliheksanidyna, która ze względu na brak indukowania oporności u bakterii, brak działania drażniącego i cytotoksycznego oraz łatwość stosowania wydaje się być dobrą alternatywą dla mupirocyny.

Chory chirurgiczny na OIT

Oddział intensywnej terapii (OIT) jest szczególnym miejscem w szpitalu, tak jak intensywna terapia jest szczególną dziedziną medycyny. Leczenie w tego rodzaju oddziałach powinno mieć zawsze charakter interdyscyplinarny. Ważnym elementem terapii jest również pielęgnacja chorego, która w wielu przypadkach ma kluczowe znaczenie dla poprawy jego stanu ogólnego. Pacjenci chirurgiczni stanowią około połowę pacjentów leczonych na OIT. Już sam pobyt na oddziale intensywnej terapii jest dodatkowym czynnikiem ryzyka powikłań, niezależnie od komplikacji, które mogą wystąpić w czasie leczenia choroby podstawowej. Dlatego terapia tej grupy chorych stanowi duże wyzwanie dla personelu, który musi posiadać najwyższe kwalifikacje. Niezależnie od wytycznych i danych zawartych w literaturze należy pamiętać, że każdy pacjent wymaga indywidualnej diagnostyki i terapii.

Evereth Publishing