The Authors present the case of a 82-year-old patient suffering from basal cell carcinoma. The ulcer was located in the area of the left angle of the mouth and was surgically treated. Twelve months of topical treatment has proved to be ineffective. Biopsy of the tumor (T1) was performed and was followed by a histopathological analysis. In addition, a detailed immunohistochemical analysis revealed a high mitotic index and high expression of cytokeratin AE1 and vimentin. The lesion was removed with a 5 mm margin of healthy tissue. Reconstructive plastic surgery of the skin and mucosa was performed. Final histopathological examination confirmed the initial diagnosis and the radicality of the procedure.
Jednym z prawidłowych elementów żywienia szpitalnego pacjentów oparzonych jest uzupełnianie podstawowych składników odżywczych, które zapobiegają niedoborom związanym z hipermetabolizmem. Podczas oparzenia organizm jest narażony na znaczne straty pierwiastków, takich jak: selen, miedź, cynk, żelazo, magnez czy fosfor. Preparaty do żywienia pozajelitowego często nie zawierają mikroelementów i witamin, które mogłyby zrekompensować straty, dlatego konieczna jest ich suplementacja. W przypadku oparzeń dochodzi do znacznych strat miedzi i cynku, dlatego ważne jest, aby uzupełniać ich niedobory. Jest to istotne również z uwagi na szybkie gojenie ran. Wczesna suplementacja selenu zmniejsza ryzyko peroksydacji lipidów, wspomaga systemy antyoksydacyjne, poprawia odporność i zapewnia lepsze gojenie ran, co wpływa na wyższą przeżywalność oraz krótszy pobyt pacjentów na oddziale intensywnej terapii.
Powiększanie piersi przy pomocy implantów silikonowych należy do najczęściej przeprowadzanych operacji w ramach chirurgii plastycznej. Jednym z możliwych późnych powikłań po zabiegach augmentacji lub rekonstrukcji jest uszkodzenie protezy piersi. W niniejszej pracy przedstawiono cztery przypadki kliniczne uszkodzenia protez piersiowych – zarówno po procedurach rekonstrukcji chirurgicznej, jak i chirurgii estetycznej piersi.
Rozlegle i głęboko oparzeni pacjenci z niedostatkiem zdrowej, nieuszkodzonej skóry (pola dawcze), którą można wykorzystać jako przeszczep autologiczny, wymagają alternatywnych metod terapeutycznych. Metody te mogą opierać się na wykorzystaniu naturalnych lub syntetycznych substytutów skóry, do których należy zaliczyć: allogeniczną biostatyczną skórę ludzką, allogeniczną biostatyczną owodnię ludzką, hodowane in vitro komórki skóry (fibroblasty i keratynocyty), pozbawioną komórek matrycę ludzkiej skóry właściwej oraz komercyjnie dostępne, syntetyczne substytuty skóry, takie jak Suprathel® czy Biobrane®. Zaprezentowane substytuty skóry dostarczają wielu możliwości leczenia ran oparzeniowych i stanowią uzupełnienie dla tradycyjnych metod.
W wyniku rozległego i głębokiego urazu oparzeniowego dochodzi do rozwoju choroby oparzeniowej. Wśród wielu niekorzystnych zaburzeń metabolicznych z nią związanych można wymienić m.in. żylną chorobę zakrzepowo-zatorową lub konieczność wdrożenia terapii nerkozastępczej. Wymusza to stosowanie określonych dawek niskocząsteczkowych heparyn, co z kolei może spowodować wystąpienie zaburzeń krzepnięcia. Mechaniczne usuwanie martwej skóry powoduje w grupie chorych z oparzeniami trudne do zatamowania krwawienia. Celem pracy była ocena kliniczna opatrunku hemostatycznego Tromboguard® u oparzonych pacjentów, u których stosowano terapię nerkozastępczą i terapeutyczne dawki niefrakcjonowanych heparyn. U leczonych osób uzyskano efekt całkowitego zatamowania krwawienia. Opatrunek hemostatyczny Tromboguard® może być stosowany do tamowania krwawienia podczas zabiegów związanych z usuwaniem martwicy lub ran powstałych wskutek pobrania autologicznych przeszczepów skóry.
