Infekcja po zabiegu ortopedycznym z użyciem implantów stanowi ciężkie i trudne do leczenia powikłanie, nierzadko prowadzące do kalectwa pacjenta. W niniejszej pracy przedstawiono opis trzech przypadków, w których zakażenie doprowadziło do ciężkich powikłań, a nawet stanu zagrożenia życia. Rozległe postępowanie operacyjne okazało się skutecznym sposobem leczenia.
W pracy przedstawiono przypadek martwiczego zapalenia powięzi, które stwierdzono u 67-letniej pacjentki przyjętej do szpitala z objawami osłabienia, nawracającą gorączką do 40°C i obrzękiem powieki prawej. Po badaniach zdiagnozowano sepsę. Zastosowano leczenie, które nie poprawiło stanu ogólnego chorej. Ponieważ u pacjentki wystąpiły objawy wstrząsu septycznego, przekazano ją do oddziału intensywnej terapii. Na oddziale rozpoznano martwicze zapalenie powięzi i rozpoczęto specjalistyczne leczenie z zastosowaniem: wentylacji mechanicznej, antybiotykoterapii empirycznej, ciągłej terapii nerkozastępczej i monitorowania hemodynamicznego. Z upływem czasu pojawiły się sine plamy, obrzęki i nowe ogniska martwicy wymagające interwencji chirurgicznej. Stan chorej uległ istotnej poprawie po zastosowaniu dalbawancyny; pacjentka nawiązała kontakt z otoczeniem, a rany zagoiły się prawidłowo. Kobietę przekazano do szpitala rejonowego po 55 dniach leczenia.
Neisseria meningitidis jest chorobotwórczą bakterią wywołującą inwazyjną chorobę meningokokową (IChM), przebiegającą najczęściej pod postacią zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub sepsy. Wyróżnia się 12 serogrup meningokoków, z których serogrupa B stanowi najczęstszy czynnik etiologiczny IChM w Europie. W pracy przedstawiono opis przypadku nieszczepionego niemowlęcia z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych o etiologii N. meningititdis serogrupy B wraz z analizą zdarzenia niepożądanego.
W pracy przedstawiono przypadek 83-letniej pacjentki przewlekle leczonej kortykosteroidami, u której rozpoznano ropień tarczycy o etiologii Salmonella enteritidis. Ropień tarczycy jest bardzo rzadką chorobą występującą w przebiegu wola guzowatego. W przebiegu tego schorzenia często obserwuje się natomiast inne nieswoiste stany zapalne. Zdiagnozowany u chorej ropień narządowy najprawdopodobniej miał źródło krwiopochodne, gdyż wcześniej – przed czterema miesiącami – u pacjentki wystąpiła sepsa o podłożu S. enteritidis. Zastosowana antybiotykoterapia celowana oraz drenaż zmiany ropnej wykazały skuteczność w leczeniu. Pacjentka w stanie ogólnym i miejscowym dobrym została wypisana ze szpitala do domu.
Ludzki organizm zasiedlany jest przez olbrzymią liczbę bakterii i grzybów. Ta wielogatunkowa społeczność drobnoustrojów – żyjąca zarówno na powierzchni, jak i wewnątrz organizmu człowieka – nosi nazwę mikrobiomu. Mikrobiom znajduje się w równowadze z układem odpornościowym, co korzystnie wpływa na funkcjonowanie ludzkiego organizmu. Zaburzenie tej równowagi jest konsekwencją nieprawidłowej pracy układu odpornościowego, przyjmowania antybiotyków lub translokacji drobnoustrojów. Zmiana niszy ekologicznej przez drobnoustroje może być wynikiem procedur diagnostycznych i leczniczych. Nieprawidłowa higiena jamy ustnej u pacjentów hospitalizowanych zwiększa zachorowalność na zapalenie płuc związane z wentylacją mechaniczną (VAP). W celu zapobiegania infekcjom górnych i dolnych dróg oddechowych zaleca się systematyczne stosowanie środków do płukania jamy ustnej o działaniu przeciwbakteryjnym i przeciwgrzybiczym. Obecnie najczęściej wykorzystywanym lewaseptykiem jest poliheksanidyna, która wykazuje szerokie spektrum przeciwdrobnoustrojowe, i co ważne, nie działa drażniąco na błonę śluzową. Regularne płukanie jamy ustnej lewaseptykami obniża liczbę drobnoustrojów ją zasiedlających, w tym patogennych, oraz ogranicza ryzyko translokacji do dolnych dróg oddechowych.
Zakażenia nabywane drogą bezpośrednich kontaktów seksualnych (STI) stanowią poważny problem wśród kobiet i mężczyzn. Do najczęściej rozpowszechnianych patogenów przenoszonych drogą płciową należą Chlamydia trachomatis i Neisseria gonorrhoeae. Ze względu na możliwość asymptotycznego przebiegu infekcji, ich wykrycie może zostać przesunięte w czasie, co skutkuje licznymi powikłaniami. Dostępne są różne metody diagnostyczne, które cechują się zarówno różnorodnymi możliwościami, jak i ograniczeniami. Podstawowe informacje dotyczące danej techniki diagnostycznej pozwalają dostosować testy odpowiednio do danego typu pacjentów lub materiałów.
Majaczenie w przebiegu sepsy (SAD) definiowane jest jako rozlane uszkodzenie mózgowia wywołane przez ogólnoustrojową odpowiedź zapalną pojawiającą się w wyniku infekcji, jednak bez oznak infekcji ośrodkowego układu nerwowego. Pojęcie to zastąpiło dotychczas stosowane określenie „encefalopatia septyczna” (SAE). Wystąpienie majaczenia stanu ciężkiego u krytycznie chorych pacjentów leczonych z powodu uogólnionej infekcji związane jest z wydłużeniem czasu wentylacji mechanicznej, czasu hospitalizacji oraz długotrwałą niepełnosprawnością funkcjonalną i upośledzeniem funkcji poznawczych. Liczne dane kliniczne i badania z zakresu nauk podstawowych wskazują, że zapalenie tkanki nerwowej, nieprawidłowa perfuzja mózgowa oraz zaburzenia równowagi neuroprzekaźników są głównymi mechanizmami leżącymi u podstaw rozwoju SAD. Nie istnieją testy diagnostyczne, badania elektrofizjologiczne czy obrazowe lub terapie specyficzne dla majaczenia w przebiegu sepsy, jednak zespół ten zwykle ustępuje po skutecznym leczeniu sepsy. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta, zapewnieniu wsparcia układu oddechowego, krążenia i innych narządów oraz wdrożeniu skutecznego leczenia infekcji, pacjenci z ciężką sepsą lub wstrząsem septycznym powinni być poddani rehabilitacji ruchowej i poznawczej tak szybko, jak to możliwe, ponieważ wczesne uruchomienie może skrócić czas trwania delirium. Po ustaleniu wiarygodnych i spójnych definicji SAD niezbędne jest przeprowadzenie dalszych badań, tłumaczących patofizjologię tego stanu, oraz opracowanie dedykowanych metod leczenia.
Celem artykułu jest przedstawienie stanu wiedzy dotyczącego aktualnie dostępnych w Polsce szczepionek przeciwko grypie, zgodnego z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia i polskich ekspertów, oraz danych na temat ich immunogenności i bezpieczeństwa na podstawie wyników badań naukowych, a także opublikowanych wytycznych. Obecnie przeciw grypie rekomendowane jest stosowanie szczepionki tetrawalentnej – ze względu na uzyskiwanie w porównaniu do szczepionki trójwalentnej szerszej ochrony przed zachorowaniem i podobnego profilu bezpieczeństwa.
Zakażenia ran/owrzodzeń przewlekłych są wywoływane przez biofilm tworzony przez drobnoustroje. Trudności w terapii zainfekowanych ran wynikają ze szczególnej tolerancji biofilmu na czynniki środowiskowe, środki przeciwdrobnoustrojowe oraz aktywność układu immunologicznego. Obserwowany w ostatnich latach wzrost odsetka pacjentów z ranami i owrzodzeniami przewlekłymi wskazuje na potrzebę zmiany schematów postępowania i ustalenia zasad działania, również ze względów ekonomicznych. Właściwe przygotowanie rany do leczenia ma kluczowe znaczenie w kontekście oczekiwanych efektów. Wybór sposobu oczyszczania rany, diagnostyka mikrobiologiczna, zastosowanie miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych, dobór odpowiednich opatrunków i wspomaganie procesu gojenia metodami dodatkowymi powinny być zgodne z rodzajem i aktualnym stanem rany. Holistyczne podejście do pacjenta i współpraca interdyscyplinarnego zespołu medycznego pełnią istotną rolę w opiece nad pacjentem z raną/owrzodzeniem przewlekłym.
