W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek guza żuchwy zawierającego w swojej strukturze histologicznej zarówno kostniaka, jak i włókniaka zębopochodnego oraz krótką charakterystykę w oparciu o literaturę. Wolno rosnący guz w kości gąbczastej trzonu żuchwy doprowadził do zapalenia, a następnie martwicy miazgi zęba 46 u 30-letniej kobiety. Zmianę usunięto chirurgicznie przez wyłuszczenie z mechanicznym kiretażem kostnym. Ponadto wykonano resekcję wierzchołków korzeni zęba 46 z wypełnieniem wstecznym kanałów MTA oraz augmentacją ubytku kostnego syntetycznym hydroksyapatytem.
Ciężkie, ogólnoustrojowe powikłania po zabiegach chirurgii estetycznej zdarzają się rzadko, jednak w niektórych sytuacjach mogą stanowić zagrożenie dla życia chorego. W pracy zaprezentowano trzy przypadki pacjentów, u których przeprowadzono elektywne zabiegi z zakresu chirurgii estetycznej brzucha, w następstwie których doszło do rozwinięcia się ciężkich powikłań. U jednej chorej komplikacje zakończyły się zgonem. Przedstawione w niniejszej pracy powikłania opisywane są w literaturze jako rzadkie i nie są na co dzień spotykane w praktyce chirurga plastyka. Niemniej jednak, podejmując się wykonywania jakichkolwiek zabiegów z zakresu chirurgii estetycznej, trzeba mieć świadomość istnienia zagrożenia rozwoju ciężkich powikłań i w wypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie.
Wszystkie komórki żywego organizmu uczestniczą w reakcjach oksydacyjno-redukcyjnych, w trakcie których powstają reaktywne formy tlenu (RFT). Są one niezbędne organizmom żywym w ilości utrzymywanej na odpowiednio niskim poziomie, ponieważ mogą reagować ze składnikami komórek, modyfikując je i uszkadzając. Stres oksydacyjny to stan organizmu, który charakteryzuje się zaburzeniem równowagi pomiędzy szybkością wytwarzania wolnych rodników i reaktywnych form tlenu a szybkością ich unieszkodliwiania przez enzymy oraz antyoksydanty. Zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych po oparzeniu jest spowodowana kilkoma mechanizmami. Natychmiast po oparzeniu komórki tuczne uwalniają histaminę, która zwiększa aktywność oksydazy ksantynowej (XO), odgrywającej istotną rolę w obszarze reperfuzyjnym niedokrwienia, wytwarzającej anion ponadtlenkowy i nadtlenek wodoru oraz RTF. Reaktywne formy tlenu i reaktywne formy azotu (RNS) zwiększają obszar uszkodzenia tkanek – w szczególności toksyczne produkty uboczne, takie jak nadtlenek wodoru (H2O2) i rodnik hydroksylowy (OH). U chorych oparzonych występuje zwykle zwiększona produkcja wolnych rodników, co jest proporcjonalne do ciężkości urazu. W ciężkim oparzeniu następuje gwałtowny wzrost produkcji wolnych rodników i peroksydacji lipidów. Stres oksydacyjny wpływa wyraźnie negatywnie na rokowanie pacjentów z oparzeniami, uszkadza błony komórkowe, przyczyniając się do pogłębienia zaburzeń osmotycznych i onkotycznych gospodarki płynowej organizmu, co z kolei prowadzi do szeregu powikłań ogólnoustrojowych. Wyniki stosowania przeciwutleniaczy w leczeniu oparzonych chorych są bardzo optymistyczne, autorzy badań zwracali uwagę na zdecydowanie mniejsze zapotrzebowanie płynowe oparzonego pacjenta oraz skrócenie czasu gojenia ran. Niektórzy badacze obserwowali także znaczący spadek śmiertelności. Praktycznie wszyscy podkreślali skrócenie czasu hospitalizacji i zmniejszenie częstości występowania zakażeń. Antyoksydacyjne działanie zauważalnie zmniejsza katabolizm białek i zapotrzebowanie płynowe we wczesnym okresie pourazowym. Wykazano również wzrost stężenia pierwiastków śladowych w surowicy i tkankach skóry pacjentów. Berger i wsp. udowodnili, że podawanie pierwiastków śladowych przyczynia się do spadku oskrzelowo-płucnych zakażeń szpitalnych. Badania jednoznacznie wskazują na korzystny wpływ przeciwutleniaczy stosowanych w suplementacji, a autorzy sugerują rozważenie włączenia tych substancji do leczenia choroby oparzeniowej.
Fifteen years ago, Thomas Mustoe wrote a pivotal article lauding new technologies and their impact on plastic surgery over the last 25 years. His intricate discussion has inspired us to ask a similar question: what new technologies have emerged in the last 15 years, and how are they impacting the field of plastic surgery today? The development of pocket technologies gives us an opportunity to offer consults and provide medical advice remotely. Augmented-reality such as Google Glass® or HoloLens® expand our abilities to perform procedures with real-time data streaming in any location. Critical innovations are not only being made in how we interact with patients but also what materials and methods we use. Silk, a traditional clothing material is being transformed to provide greater strength and biological capacities. Through the implementation of novel negative-pressure wound therapies, we also change models of treatment. In the era of microsurgery, the traditional reconstructive ladder has become “an elevator” with novel strategies promoting the efficiency and efficacy of surgical procedures. These advances have influenced our approach to surgery, and impacted our perception of the case, operating room setup, and attempt to predict flap perfusion. New technologies, such as 3D planning software and 3D printing, are also opening up new surgical horizons. New developments presented in this paper are about a fraction of those created over the last 15 years. Such advancements have not only changed the way we operate but have a potential to create new surgical approaches, techniques, and guidelines in the future.
Toksyna botulinowa w izoformie A (BTXA) jest od lat stosowana w zabiegach estetycznych – w celu redukcji zmarszczek poprzez osłabienie działania neurotransmiterów w złączu nerwowo-mięśniowym. Jednak posiada ona także inne właściwości, które mogą być wykorzystywane między innymi w terapii blizn. W badaniach in vitro wykazano, że BTXA hamuje namnażanie fibroblastów, ogranicza ich żywotność i moduluje ekspresję genów odpowiedzialnych za powstawanie macierzy zewnątrzkomórkowej, co przekłada się na redukcję blizn przerosłych i keloidów. Autorzy przedstawili w pracy możliwość zastosowania botuliny w leczeniu blizn. W różnorodnych seriach przypadków i badaniach oceniano przydatność toksyny botulinowej zarówno w leczeniu blizn przerosłych oraz keloidów, jak i w prewencji ich powstawania. Dowiedziono, że zastosowanie małych dawek BTXA w okresie okołooperacyjnym umożliwia redukcję blizny i poprawę jej efektu estetycznego, a podanie botuliny, szczególnie jako elementu bardziej złożonego leczenia, cechuje się skutecznością w terapii już powstałych nieprawidłowych blizn. Dostępne dowody wskazują na skuteczność BTXA w leczeniu blizn, choć dalsze badania są konieczne, aby ustalić dokładne wskazania i schematy jej używania.
Reconstruction of leg and foot defects has always remained a challenge. Traditional local muscular flaps provide good coverage but at the expense of loss of function. In this region, fasciocutaneous flaps have always been a superior reconstructive option, however they were characterized by limited mobility and unpredictable survival when pedicled. Propeller flaps provide a reasonable solution for these defects both in terms of function and aesthetics. This is a retrospective study of patients who underwent reconstructive surgery of the leg and foot with the use of a propeller flap in a tertiary care centre in Bangalore, India, between 2010 and 2018. The aetiology of the defects, source artery of perforator, and complications have been enlisted. We would like to share our experience regarding reconstructive surgery performed with propeller flaps in the lower limb.
