Zakrzepowe zapalenie żył głębokich (zakrzepica żył głębokich) polega na tworzeniu wewnątrz żył głębokich skrzeplin utrudniających bądź uniemożliwiających prawidłowy przepływ krwi. Najczęściej choroba dotyczy kończyn dolnych, rzadziej miednicy i kończyn górnych. Leczenie powikłań tej choroby w postaci przewlekłych owrzodzeń wymaga interdyscyplinarnego i kompleksowego postępowania, które powinno uwzględniać również wybrane zabiegi fizykalne wspomagające proces terapeutyczny, takie jak Laserobaria-S, wykorzystująca skojarzone terapeutyczne oddziaływanie tlenu hiperbarycznego, wolnozmiennego pola magnetycznego oraz niskoenergetycznego promieniowania emitowanego przez diody półprzewodnikowe LED. W pracy przedstawiono pozytywny efekt terapii u 52-letniego pacjenta z przewlekłą raną kończyny dolnej prawej, stanowiącą powikłanie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, u którego dołączenie 45 codziennych zabiegów Laserobarii-S do prowadzonego uprzednio przez półtora roku nieskutecznego leczenia przyczyniło się do pełnego wygojenia rany.
Problemy z gojeniem się ran w neurochirurgii są nieuniknione i mogą być szczególnie uciążliwe ze względu na specyficzne czynniki ryzyka. Choć należą do rzadkich powikłań, z uwagi na gęstą sieć naczyń układu krążenia, dostarczaną z różnych systemów naczyniowych, u pacjentów wielokrotnie operowanych stanowią bardzo niepokojącą kwestię i prowadzą do znacznej zachorowalności oraz śmiertelności. Zakażenia miejsca operowanego (SSI) występują u 1–8% pacjentów po zabiegach w obrębie mózgoczaszki oraz u 0,5–18% po operacjach kręgosłupa, najczęściej jako: zapalenie opon mózgowych, ropień zewnątrzoponowy, ropień podtwardówkowy lub ropień mózgu. Wśród licznych powodów mogących prowadzić do SSI wymienia się: wiek, płeć, czas i miejsce operacji, liczbę operacji, tryb zabiegu, stosowaną antybiotykoterapię, leczenie steroidami, drenaż płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF), wynik w skali ASA i wiele innych. Flora skóry jest dominującym źródłem infekcji SSI w neurochirurgii. Część badaczy postuluje, by okres obserwacji pooperacyjnych ran neurochirurgicznych wynosił minimum 6 miesięcy. Zabiegi neurochirurgiczne związane z naruszeniem przestrzeni wewnątrzoponowej powodują potencjalne ryzyko przecieku płynu mózgowo-rdzeniowego. Problem ten w chirurgii głowy występuje w 4–32%, sześciokrotnie częściej w procedurach podnamiotowych niż nadnamiotowych. Pacjenci poddawani otwartej operacji kręgosłupa są dwukrotnie częściej narażeni na wyciek CSF niż ci, u których przeprowadzono tę samą operację za pomocą technik małoinwazyjnych. Prawidłowe postępowanie z raną pooperacyjną w neurochirurgii nie różni się od standardów obowiązujących w oddziałach zabiegowych; w przypadku ryzyka odsłonięcia tkanek ośrodkowego układu nerwowego zaleca się stosowanie podchlorynu sodu (NaOCl/HOCl).
W ostatnich latach, ze względu na systematycznie rosnącą liczbę szczepów bakterii opornych na antybiotyki, coraz więcej uwagi poświęca się środkom o działaniu antyseptycznym. Fenoksyetanol jest substancją przeciwdrobnoustrojową, wykorzystywaną jako środek konserwujący w preparatach kosmetycznych, stanowi jeden ze składników produktów leczniczych stosowanych w profilaktyce zakażeń oraz w leczeniu ran przewlekłych. Ze względu na potencjalne efekty toksyczne obserwowane w badaniach eksperymentalnych użycie tej substancji bywa kontrowersyjne. Jednakże wyniki badań klinicznych wskazują, że fenoksyetanol jest dobrze tolerowany i rzadko wywołuje poważne działania niepożądane.
Kwas hialuronowy należy do grupy glikozaminoglikanów i stanowi główną zawartość macierzy pozakomórkowej. Obecny jest również w otoczkach ścian komórkowych niektórych bakterii. Odgrywa znaczącą rolę w procesie gojenia ran dzięki działaniu przeciwzapalnemu, uwodnieniu oraz pobudzaniu migracji komórkowej. Wpływa także na sygnalizację komórkową oraz morfogenezę. Z uwagi na swoje właściwości znajduje zastosowanie w wielu gałęziach medycyny. Obecnie bada się jego wpływ na leczenie ran, zwłaszcza przewlekłych, które powstają w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej oraz przewlekłej niewydolności żylnej. W związku ze starzeniem się populacji oraz coraz częstszym występowaniem chorób cywilizacyjnych temat ten wydaje się być bardzo istotny. Wiele wskazuje na to, że hialuronian z powodzeniem może być stosowany w celu przyspieszenia oraz uzyskania większej efektywności gojenia się ran o różnej etiologii.
Wśród wielu metod leczenia ran przewlekłych na szczególną uwagę zasługują nowoczesne opatrunki wykorzystujące technologię TLC-NOSF, zapewniającą bezpieczeństwo stosowania oraz znaczne skrócenie czasu terapii. Technologia TLC-NOSF zastosowana w opatrunkach UrgoStart® pozwala na ich aplikację w przypadku większości niezakażonych ran przewlekłych, z uwzględnieniem ich etiologii oraz fazy gojenia. Zatem wskazaniem do zastosowania są wszelkie rany przewlekłe bez cech infekcji, takie jak: owrzodzenia w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej czy niewydolności żylnej, odleżyny, a także niegojące się rany ostre. Wykorzystanie TLC-NOSF w opatrunkach lipidokoloidowych UrgoStart® prowadzi do istotnego skrócenia czasu gojenia ran. Poparte jest to wynikami badań, w tym randomizowanych kontrolowanych badań klinicznych. Jednym z nich jest badanie Explorer, opublikowane w czasopiśmie „Lancet” w 2018 roku. W badaniu wykazano skrócenie czasu gojenia się ran o 60 dni w grupie pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej o etiologii neuropatyczno-niedokrwiennej, leczonych z zastosowaniem opatrunku UrgoStart®, względem osób, u których stosowano taki sam opatrunek w technologii lipidokoloidowej, ale niezawierający cząstek nanooligosacharydów. Lekarze i pielęgniarki zajmujący się leczeniem ran przewlekłych oraz sami chorzy używający opatrunków UrgoStart® w technologii TLC-NOSF otrzymują nowe narzędzie do walki z ranami przewlekłymi, które może pozwolić na obniżenie kosztów leczenia, poprawę jakości terapii i jakości życia pacjenta.
