W minionym dziesięcioleciu największą dynamikę rozwoju metod sterylizacji można było zaobserwować w sterylizacji niskotemperaturowej z wykorzystaniem nadtlenku wodoru H2O2, a w szczególności w sterylizacji plazmowej. Sterylizacja nadtlenkiem wodoru łączy w sobie najważniejsze zalety sterylizacji parowej (krótki czas cyklu sterylizacji) i sterylizacji gazowej tlenkiem etylenu (znikomy destrukcyjny wpływ na sterylizowane instrumentarium). Jest zatem szczególnie przydatna do sterylizacji drogiego i bardzo podatnego na uszkodzenia instrumentarium medycznego, przede wszystkim endoskopowego. W ostatnim czasie na polskim rynku pojawiła się kolejna rodzina sterylizatorów plazmowych, w których wykorzystano innowacyjne rozwiązania, znacząco rozszerzające obszar zastosowania tej metody sterylizacji.
Leczenie oparzeń i ran przewlekłych, w którym wykorzystywane są np. przeszczepy skóry i komórek, lub określone produkty inżynierii tkankowej narzucają na lekarza konieczność znajomości obowiązujących przepisów prawnych krajowych oraz europejskich w tym zakresie. Przepisy te regulują kwestię bezpieczeństwa i transparentności stosowanych procedur oraz określają obowiązki lekarza. W pracy omówiono aspekty prawne obowiązujące w Polsce w tym zakresie.
Wczesna pomoc miejscowa w oparzeniach na polu walki polega na zastosowaniu czynności chłodzących i zabezpieczających ranę oparzeniową przez kontaminacją oraz infekcją. Artykuł dotyczy jednego z elementów wczesnej pomocy, jakim jest zastosowanie specjalistycznych polowych hydrożelowych opatrunków oparzeniowych. Omówiono skrótowo historię polowych opatrunków oparzeniowych oraz przedstawiono aktualny stan wiedzy i praktyki w dziedzinie wczesnego opatrywania ran oparzeniowych opatrunkami hydrożelowymi o konsystencji półpłynnej lub stałej. Polowe opatrunki oparzeniowe pierwszej pomocy są obecnie technologicznie takie same jak opatrunki w ratownictwie cywilnym, a więc oparte głównie na hydrożelach. Specyfika działań wojennych zwłaszcza w konfliktach regionalnych, przy braku sił, środków i materiałów wymaga opatrunków bardziej złożonych, wielozadaniowych, pozwalających na ich przydatność na wyższych poziomach pomocy medycznej pola walki przez dłuższy czas. Własnością preferowaną byłaby zdolność nowych generacji opatrunków do współpracy z raną zdolną do samoistnego wygojenia, oczyszczoną chirurgicznie, a nawet zamkniętą czasowo lub definitywnie. Wojskowa polowa służba zdrowia oczekuje na taki opatrunek, który mógłby pełnić rolę uniwersalną i być przydatny przez dłuższy czas.
