Zastosowanie anidulafunginy u pacjenta hospitalizowanego w oddziale intensywnej terapii z powodu niewydolności oddechowej – opis przypadku

Pacjenci hospitalizowani w oddziałach intensywnej terapii są grupą chorych, u których ryzyko zakażeń grzybiczych jest szczególnie duże, głównie wskutek częstego stosowania antybiotyków o szerokim spektrum. W opisywanym przypadku 40-letni pacjent był poddany intensywnej terapii z powodu niewydolności oddechowej w przebiegu nawracających zapaleń płuc. W trakcie badania bronchoskopowego zaobserwowano dużą ilość białej, ropnej wydzieliny zatykającej prawe oskrzele główne. W posiewie płynu z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego (ang. bronchoalveolar lavage fluid – BALF) wyhodowano szczep Candida glabrata w znamiennym mianie >105 jtk/ml. W terapii zastosowano anidulafunginę, zgodnie z rekomendacjami IDSA (Infectious Diseases Society of America), ESCMID (European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases) oraz grup eksperckich. Stan kliniczny pacjenta uległ poprawie. W posiewie kontrolnym BALF nie zaobserwowano wzrostu grzybów, a stężenie białka C-reaktywnego (markera stanu zapalnego) uległo normalizacji.

Zapalenie płuc Pneumocystis jiroveci u pacjentki z toczniem trzewnym, wyleczone w oddziale intensywnej terapii. Opis przypadku

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 56-letniej pacjentki poddawanej przewlekłej steroidoterapii z powodu tocznia trzewnego z zajęciem nerek, leczonej w Oddziale Intensywnej Terapii z powodu pozaszpitalnego zapalenia płuc. Na podstawie zastosowanej diagnostyki u chorej rozpoznano zakażenie Pneumocystis jiroveci z klinicznym obrazem sepsy. W trakcie pobytu w OIT pacjentka wymagała: wdrożenia szerokospektralnej antybiotykoterapii empirycznej, a następnie celowanej, prowadzenia wentylacji mechanicznej, stabilizacji ciśnienia wlewem noradrenaliny oraz wdrożenia terapii nerkozastępczej. W leczeniu stosowano także zabiegi plazmaferezy, metyloprednizolon, immunoglobuliny. Po włączeniu do terapii trimetoprimu z sulfametoksazolem stan pacjentki poprawiał się stopniowo, jednak w 29. dobie terapii uległ ponownemu pogorszeniu. Wydłużenie czasu antybiotykoterapii wynikało z braku jednoznacznej poprawy klinicznej i kolejnych zakażeń dróg oddechowych pochodzenia szpitalnego. Mając na uwadze wystąpienie zapalenia płuc związanego z wentylacją mechaniczną i prawdopodobieństwo nabycia w trakcie leczenia oporności P. jiroveci na sulfonamid, do terapii włączono antybiotyk celowany wobec szczepu Pseudomonas aeruginosa i klindamycynę, dzięki czemu uzyskano znaczną poprawę stanu klinicznego. Trwające 94 dni leczenie ciężkiego oportunistycznego zakażenia u pacjentki z immunosupresją i zaostrzeniem choroby podstawowej zakończyło się sukcesem klinicznym. Chorą w stanie ogólnym dobrym wypisano do Kliniki Nefrologii.

Zapobieganie i pielęgnacja wczesnych skórnych odczynów popromiennych podczas radioterapii

Odczyny popromienne skóry stanowią istotny problem w leczeniu nowotworów z zastosowaniem radioterapii. Nie bez znaczenia jest odpowiednie przygotowanie i pielęgnacja skóry zarówno przed, w trakcie, jak i po terapii. Odpowiednie przygotowanie pacjenta i edukacja mają bezpośrednie przełożenie na leczenie, samopoczucie oraz jakość jego życia, co minimalizuje powstawanie zakażeń skóry.

Zarażenie Toxoplasma gondii u kobiet ciężarnych

Zarażenie Toxoplasma gondii u kobiet ciężarnych stanowi istotne zagrożenie dla życia i zdrowia dziecka, a także – choć są to przypadki niezmiernie rzadkie – wiąże się z możliwością wystąpienia poważnych powikłań zdrowotnych u matki. Nie bez znaczenia pozostaje aspekt psychologiczny, stres wynikający z obawy o życie i zdrowie dziecka wpływa negatywnie na przebieg ciąży i samopoczucie ciężarnej. Uważa się, że nawet 1⁄3 populacji może być zarażona pierwotniakiem T. gondii. Biorąc pod uwagę konsekwencje socjoekonomiczne wrodzonej toksoplazmozy, w Polsce badania w kierunku tej jednostki chorobowej zostały umieszczone w panelu badań obowiązkowych w ciąży. W niniejszym artykule przedstawiono aktualne dane i wyniki badań na temat zarażenia T. gondii u kobiet ciężarnych. Informacje opracowano na podstawie prac badawczych i wytycznych europejskich oraz światowych.

Zagrożenie inwazyjnymi zakażeniami grzybiczymi u pacjentów po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych: wskazówki dotyczące środowiskowego postępowania profilaktycznego

Celem pracy jest ocena zagrożenia środowiskowego w kontekście inwazyjnych zakażeń grzybiczych u pacjentów po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych (HSCT), a także przedstawienie ogólnych zaleceń dla osoby po przeszczepieniu i dla jego rodziny w zakresie zachowania oraz postępowania środowiskowego w warunkach pozaszpitalnych, ukierunkowanego na zapobieganie infekcjom grzybiczym. Przedstawiono podstawowe dane dotyczące epidemiologii zakażeń grzybiczych po HSCT oraz zagrożeń zakażeń środowiskowych. W pracy podano wskazówki dla pacjentów w formie najważniejszych ogólnych zasad postępowania, zmierzających do minimalizowania ryzyka zakażenia grzybami. Wszystkie ograniczenia i zakazy wynikają z możliwości obecności inwazyjnych grzybów oportunistycznych w wodzie, żywności i szeroko rozumianym środowisku. Ograniczenia wiążą się z udokumentowaną obecnością grzybów patogennych i wystąpieniem inwazyjnej choroby grzybiczej w każdym przypadku. Zalecenia dotyczą wszystkich pacjentów do końca 6. miesiąca po przeszczepie oraz wszystkich chorych otrzymujących leczenie immunosupresyjne z powodu obecności choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi. Mogą być przydatne zarówno dla pacjentów, jak i dla lekarzy oraz innego personelu medycznego sprawującego opiekę po przeszczepieniu.

Sytuacja epidemiologiczna oraz aktualne strategie profilaktyki krztuśca w Polsce i na świecie

Krztusiec jeszcze do niedawna był uważany za chorobę, którą dzięki szczepieniom niemowląt i dzieci można było kontrolować. Jednak od lat 90. XX wieku w Polsce, podobnie jak na całym świecie, obserwuje się ponowny wzrost zachorowań. Przyczyn tego zjawiska jest kilka, m.in.: mniejsza skuteczność szczepionek bezkomórkowych względem szczepionek całokomórkowych, stosunkowo szybki zanik odporności po szczepieniu, a także zmiany genetyczne pałeczek krztuśca, zmniejszające powinowactwo przeciwciał poszczepiennych do aktualnie krążących szczepów drobnoustrojów. Sytuacja ta stanowi zagrożenie dla zdrowia publicznego i wymusiła rozwój nowych strategii profilaktycznych: stosowanie przypominających dawek szczepionek przeciw krzuściowi u dzieci (DTaP), młodzieży i dorosłych (Tdap), szczepień ciężarnych oraz upowszechniania strategii kokonu. Ponadto poprawiono nadzór epidemiologiczny, wystandaryzowano metody potwierdzania zachorowania w zależności od przebytego szczepienia, wieku i fazy rozpoznania choroby oraz badania aktualnie krążących szczepów pałeczek krztuśca. Obecnie w większości rozwiniętych krajów świata najwyższą zapadalność notuje się u najmłodszych dzieci oraz nastolatków. Liczbowo najwięcej zachorowań obserwuje się u młodzieży i osób dorosłych. Najbardziej zagrożoną grupę, ze względu na następstwa zakażenia, stanowią niemowlęta. Wśród niemowląt <3. miesiąca życia istnieje największe ryzyko ciężkiego przebiegu choroby (połowa dzieci do 1. roku życia wymaga leczenia szpitalnego) i zgonu. Dane dotyczące zachorowalności na krztusiec na całym świecie są niedoszacowane, szczególnie w odniesieniu do populacji dorosłych, pośród których choroba ta jest zbyt rzadko brana pod uwagę w diagnostyce różnicowej przewlekłego kaszlu. Niemniej jednak ocenia się, że corocznie na świecie może chorować od 7 do 40 milionów ludzi, a liczba zgonów waha się w zakresie 38 000–670 000. Celem pracy było przedstawienie aktualnej sytuacji epidemiologicznej krztuśca w Polsce i na świecie oraz aktualnych strategii zapobiegania chorobie.

Analiza zakażeń szpitalny w oddziale intensywnej terapii w latach 2012–2016

Wstęp Zakażenia szpitalne (HAI) to wciąż aktualne zagadnienie, szczególnie w oddziałach intensywnej terapii, gdzie odnotowuje się ich największy odsetek. Mogą one stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia pacjenta, dlatego ważnym aspektem jest profilaktyka mająca na celu ich ograniczenie. Cel Celem pracy była analiza HAI w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii w latach 2012–2016. Materiał i metody W badaniach wykorzystano metodę analizy dokumentacji – 232 karty rejestracyjne zakażeń szpitalnych zanotowanych w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Szpitala w Gdańsku. Przeprowadzona analiza miała charakter retrospektywny. Wyniki i Wnioski W badanej grupie kobiety stanowiły 47%, a mężczyźni 53% wszystkich przypadków HAI. Wiek badanych mieścił się w zakresie 21–92 lat (średnio – 68,58 roku), a średni czas hospitalizacji wynosił 19,59 doby. Najczęstszymi miejscami występowania infekcji szpitalnych były układ oddechowy i moczowy. W drogach oddechowych najczęściej izolowano Acinetobacter spp. i Klebsiella spp., w układzie moczowym Enterococcus spp. i Escherichia coli, a w układzie pokarmowym Clostridium difficile. Dowodzi to zróżnicowania rodzaju czynnika etiologicznego w danej lokalizacji. Kobiety częściej niż mężczyźni cierpiały z powodu zakażeń układu moczowego (ZUM), a mężczyźni z powodu infekcji układu oddechowego i pokarmowego. Wykazano, że ZUM rozwijały się później niż infekcje układu oddechowego i pokarmowego. Odnotowano różnicę pomiędzy czasem wykrycia zakażeń spowodowanych różnymi drobnoustrojami. Najpóźniej wykrywanymi gatunkami były Enterobacter cloacae i Proteus spp., wcześniej izolowane były Staphylococcus aureus, Klebsiella spp. i Clostridium difficile. W zależności od płci niektóre czynniki etiologiczne wykrywane były częściej – u mężczyzn były to gatunki bakterii Staphylococcus aureus i Clostridium difficile, a u kobiet – Enterobacter cloacae.

Czynniki wpływające na świadomość zdrowotną w zakresie profilaktyki grypy u pracowników służby zdrowia i pacjentów szpitalnego oddziału ratunkowego

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia, jakie stanowi grypa. Celem pracy było zbadanie poglądów i poziomu wiedzy na temat szczepień przeciwko grypie wśród pracowników i pacjentów Wojskowego Instytutu Medycznego (WIM). Badania wykonano z zastosowaniem autorskiej ankiety. Grupa badana liczyła 475 osób (pracownicy WIM – 269 osób, pacjenci – 206). Kwestionariusz składał się z 15 pytań jednokrotnego wyboru. Wyniki badań wskazują na rosnącą potrzebę szkoleń na temat bezpieczeństwa i skuteczności szczepień przeciwko grypie. Wśród personelu medycznego obserwuje się wyższą niż wśród pacjentów świadomość dotyczącą potrzeby szczepień. Chęć wykonania szczepienia zgłosiło jedynie około 9% kadry szpitala oraz 8% pacjentów Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Obie badane grupy wykazały się dużą wiedzą o powikłaniach pogrypowych, odpowiednio 93% personelu i 97% pacjentów. Respondenci posiadali jedynie ogólną wiedzę i świadomość na temat grypy. Przez to nie podejmowali prawidłowych działań leczniczych i profilaktycznych w razie jej wystąpienia, co było jednoznaczne z bagatelizowaniem tej choroby.

Evereth Publishing