Streszczenie: W pracy przedstawiono przypadek skutecznego leczenia trudno gojącej się rany stopy w przebiegu cukrzycy przy wykorzystaniu larw muchy Lucilia sericata oraz opatrunku chłonnego Sorbact®. Zwrócono uwagę na przyczyny występowania zespołu stopy cukrzycowej oraz wpływ niedokrwienia kończyny dolnej na proces gojenia rany i owrzodzenia stopy cukrzycowej. W pracy oceniono wpływ szybkiego wdrożenia skutecznego leczenia na ustępowanie infekcji w obrębie zakażonej rany.
Podstawowym postępowaniem w leczeniu oparzeń jest wycięcie tkanek martwiczych oraz przeszczep skóry, który powinien być wykonany w odpowiednim czasie, z uwzględnieniem głębokości oparzenia, stanu ogólnego pacjenta i obciążeń towarzyszących. Znieczulenie pacjenta można stosować nie tylko przy dużych zabiegach chirurgicznych. Może być również metodą z wyboru, stosowaną podczas wykonywania drobnych zabiegów lub zmian opatrunków. Zmniejszenie bólu przy czynnościach związanych z leczeniem miejscowym ma pozytywny wpływ na rekonwalescencję, efektywną rehabilitację i szybszy powrót do normalnego życia. Od maja 2012 roku autorzy artykułu wykonali w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym Szpitala Specjalistycznego im. L. Rydygiera w Krakowie 193 procedury w analgosedacji u 56 oparzonych pacjentów, w wieku 15–89 lat. Odnotowano wiele korzyści wynikających z zastosowania analgosedacji w leczeniu oparzeń.
W pracy dokonano porównania aktywności przeciwdrobnoustrojowej dwóch powszechnie stosowanych antyseptyków zawierających oktenidynę i etakrydynę względem 50 szczepów Staphylococcus aureus oraz Pseudomonas aeruginosa w formie biofilmowej. Minimalne stężenie oktenidyny i etakrydyny hamujące wzrost 90% badanych szczepów S. aureus w formie biofilmowej wynosiło odpowiednio 7,81 μg/ml i 62,5 μg/ml. W przypadku szczepów P. aeruginosa w formie biofilmowej wartości MIC90 dla oktenidyny i etakrydyny utrzymywały się odpowiednio na poziomie 62,5 μg/ml i >250 μg/ml. Zastosowanie użytkowych stężeń (1000 μg/ml) oktenidyny w czasie minuty, 15 oraz 30 minut prowadziło do narastającej eradykacji form biofilmowych obu badanych gatunków bakterii, z kolei zastosowanie użytkowych stężeń (1000 μg/ml) etakrydyny okazało się nieskuteczne względem badanych szczepów P. aeruginosa, co potwierdzono obserwacjami wykonanymi za pomocą mikroskopii elektronowej. Wysoka oporność badanych bakterii na antyseptyk zawierający mleczan etakrydyny wyklucza jego zastosowanie w przypadku infekcji związanej z obecnością biofilmu wytworzonego przez P. aeruginosa.
Celem niniejszej pracy jest podsumowanie klinicznie istotnych faktów na temat stosowania terapii podciśnieniowej w leczeniu trudno gojących się ran. W artykule przedstawiono budowę systemu do terapii podciśnieniowej, zasadę jego działania oraz mechanizmy mające pozytywny wpływ na szybkość gojenia się rany po zastosowaniu tej formy leczenia. Wskazano także istotne z punktu widzenia klinicznego możliwości zastosowania terapii podciśnieniowej w określonych rodzajach ran przewlekłych.
