Postępowanie u małych dzieci zatrutych związkami fosforoorganicznymi – scenariusz działań ratowniczych

Zatrucia związkami fosforoorganicznymi stanowią drugą w kolejności przyczynę zatruć u dzieci, na pierwszym miejscu znajdują się zatrucia lekami. Związki fosforoorganiczne to grupa związków powstała w wyniku połączenia pomiędzy fosforem a grupą organiczną. Związki te bardzo łatwo wchłaniają się z dróg oddechowych, z przewodu pokarmowego, a także przez skórę i błony śluzowe. Są bardzo toksyczne, przez co powodują zatrucia ostre i podostre. Z uwagi na naturalny odruch u małych dzieci, jakim jest wkładanie przedmiotów do ust, oraz brak świadomości zagrożenia, do większości zatruć dochodzi za pośrednictwem przewodu pokarmowego. Objawy kliniczne pojawiają się w bardzo krótkim czasie po ekspozycji na substancję, więc rozpoznanie zatrucia u małego dziecka nie powinno być trudne. Zwrócenie uwagi na istotność problemu, szybka reakcja i odpowiednia edukacja stanowią klucz do ograniczenia szkodliwych skutków, które mogą powodować związki fosforoorganiczne w organizmie małego pacjenta.

Rola i zadania pielęgniarki w opiece nad pacjentem po przeszczepie nerki

Wstęp Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) to nagły stan chorobowy, w którym dochodzi do zatrzymania czynności mechanicznej serca, powodującego ustanie krążenia krwi. Właściwym postępowaniem po rozpoznaniu NZK jest jak najszybsze rozpoczęcie resuscytacji. Personel medyczny musi znać algorytmy postępowania zarówno podstawowych, jak i zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych. Celem pracy była ocena wiedzy z zakresu podstawowych zabiegów w resuscytacji krążeniowo-oddechowej wśród pielęgniarek/pielęgniarzy oddziałów klinicznych. Materiał i metody Jako narzędzie badawcze wykorzystano kwestionariusz ankiety. Ze względu na charakter badania zastosowano: analizę częstości, nieparametryczny test Chi2, nieparametryczny odpowiednik testu t-Studenta, czyli U Manna-Whitney’a oraz nieparametryczny odpowiednik analizy wariancji (ANOVA) – test H Krukalla-Wallisa. Wyniki W badaniach dowiedziono, że ankietowani posiadają wystarczającą wiedzę z zakresu algorytmów postępowania, zaś niewystarczającą na temat używania automatycznych defibrylatorów zewnętrznych. Stwierdzono istotną statystycznie zależność pomiędzy wiedzą a czasem, jaki upłynął od ukończenia kursu specjalistycznego z zakresu resuscytacji krążeniowo-oddechowej (test Kruskala-Wallisa: χ2=9,41; p=0,024).

Majaczenie w przebiegu sepsy

Majaczenie w przebiegu sepsy (SAD) definiowane jest jako rozlane uszkodzenie mózgowia wywołane przez ogólnoustrojową odpowiedź zapalną pojawiającą się w wyniku infekcji, jednak bez oznak infekcji ośrodkowego układu nerwowego. Pojęcie to zastąpiło dotychczas stosowane określenie „encefalopatia septyczna” (SAE). Wystąpienie majaczenia stanu ciężkiego u krytycznie chorych pacjentów leczonych z powodu uogólnionej infekcji związane jest z wydłużeniem czasu wentylacji mechanicznej, czasu hospitalizacji oraz długotrwałą niepełnosprawnością funkcjonalną i upośledzeniem funkcji poznawczych. Liczne dane kliniczne i badania z zakresu nauk podstawowych wskazują, że zapalenie tkanki nerwowej, nieprawidłowa perfuzja mózgowa oraz zaburzenia równowagi neuroprzekaźników są głównymi mechanizmami leżącymi u podstaw rozwoju SAD. Nie istnieją testy diagnostyczne, badania elektrofizjologiczne czy obrazowe lub terapie specyficzne dla majaczenia w przebiegu sepsy, jednak zespół ten zwykle ustępuje po skutecznym leczeniu sepsy. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta, zapewnieniu wsparcia układu oddechowego, krążenia i innych narządów oraz wdrożeniu skutecznego leczenia infekcji, pacjenci z ciężką sepsą lub wstrząsem septycznym powinni być poddani rehabilitacji ruchowej i poznawczej tak szybko, jak to możliwe, ponieważ wczesne uruchomienie może skrócić czas trwania delirium. Po ustaleniu wiarygodnych i spójnych definicji SAD niezbędne jest przeprowadzenie dalszych badań, tłumaczących patofizjologię tego stanu, oraz opracowanie dedykowanych metod leczenia.

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat podstawowych zabiegów resuscytacyjnych

Wstęp Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) to nagły stan chorobowy, w którym dochodzi do zatrzymania czynności mechanicznej serca, powodującego ustanie krążenia krwi. Właściwym postępowaniem po rozpoznaniu NZK jest jak najszybsze rozpoczęcie resuscytacji. Personel medyczny musi znać algorytmy postępowania zarówno podstawowych, jak i zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych. Celem pracy była ocena wiedzy z zakresu podstawowych zabiegów w resuscytacji krążeniowo-oddechowej wśród pielęgniarek/pielęgniarzy oddziałów klinicznych. Materiał i metody Jako narzędzie badawcze wykorzystano kwestionariusz ankiety. Ze względu na charakter badania zastosowano: analizę częstości, nieparametryczny test Chi2, nieparametryczny odpowiednik testu t-Studenta, czyli U Manna-Whitney’a oraz nieparametryczny odpowiednik analizy wariancji (ANOVA) – test H Krukalla-Wallisa. Wyniki W badaniach dowiedziono, że ankietowani posiadają wystarczającą wiedzę z zakresu algorytmów postępowania, zaś niewystarczającą na temat używania automatycznych defibrylatorów zewnętrznych. Stwierdzono istotną statystycznie zależność pomiędzy wiedzą a czasem, jaki upłynął od ukończenia kursu specjalistycznego z zakresu resuscytacji krążeniowo-oddechowej (test Kruskala-Wallisa: χ2=9,41; p=0,024).

Evereth Publishing