Zakażenie ran i owrzodzeń – aktualne zasady postępowania w praktyce pielęgniarskiej. Część II – antyseptyki

Antyseptyki to preparaty wykazujące działanie przeciwdrobnoustrojowe na różnych poziomach: na powierzchni rany, w wysięku, w strukturach opatrunku albo w tkankach. W rekomendacjach zaleca się zastosowanie różnych preparatów jednocześnie w celu uzyskania lepszych efektów przeciwdrobnoustrojowych oraz wyeliminowania antybiotyków z leczenia ran. Różnorodne działanie antyseptyków pozwala na uzyskanie lepszego spektrum efektów odnośnie jednej rany przewlekłej.

Zadania pielęgniarki anestezjologicznej w opiece nad pacjentem w trakcie zabiegu transplantacji nerki

Wstęp W celu poprawy sytuacji w obszarze zakażeń szpitalnych należy upowszechniać zasady higieny rąk i skierować wszystkie wysiłki na zmniejszenie przepaści między zaleceniami a ich właściwym stosowaniem. Najlepszym działaniem na rzecz poprawy sytuacji w zakresie higieny rąk jest rozpoczęcie kampanii w każdej placówce medycznej od oceny poziomu wiedzy, aby ustalić deficytowe obszary i podjąć odpowiednie działania. Cel Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat procedury higieny rąk w warunkach szpitalnych. Materiał i metody Badania przeprowadzono wśród 101 pielęgniarek i pielęgniarzy na terenie powiatu raciborskiego, w okresie od stycznia do marca 2019 roku. Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny, technika ankietowania, a narzędziem badawczym – autorski kwestionariusz ankiety do oceny poziomu wiedzy z metryczką. Wyniki Wśród badanych przeważały: kobiety (87,13%), osoby w wieku 36–45 lat (39,6%), ze stażem pracy 6–10 lat oraz 11–15 lat (po 21,2%), pracujące w oddziałach zabiegowych (53,5%), z wykształceniem licencjackim (66,3%), mieszkające w mieście (70,3%), oceniające swój stan zdrowia jako dobry (63%). W badaniach wykazano, że wysoki poziom wiedzy prezentowało 24,7% badanych, niski – 33,7%, a średni – 41,6% respondentów. Wnioski Poziom wiedzy pielęgniarek na temat higieny rąk określono jako przeciętny. Wykształcenie badanych i ich staż pracy miały wpływ na poziom wiedzy odnośnie higieny rąk. Personel pielęgniarski wykazał się znajomością zasad WHO w zakresie dezynfekcji rąk.

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat procedury higieny rąk

Wstęp W celu poprawy sytuacji w obszarze zakażeń szpitalnych należy upowszechniać zasady higieny rąk i skierować wszystkie wysiłki na zmniejszenie przepaści między zaleceniami a ich właściwym stosowaniem. Najlepszym działaniem na rzecz poprawy sytuacji w zakresie higieny rąk jest rozpoczęcie kampanii w każdej placówce medycznej od oceny poziomu wiedzy, aby ustalić deficytowe obszary i podjąć odpowiednie działania. Cel Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat procedury higieny rąk w warunkach szpitalnych. Materiał i metody Badania przeprowadzono wśród 101 pielęgniarek i pielęgniarzy na terenie powiatu raciborskiego, w okresie od stycznia do marca 2019 roku. Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny, technika ankietowania, a narzędziem badawczym – autorski kwestionariusz ankiety do oceny poziomu wiedzy z metryczką. Wyniki Wśród badanych przeważały: kobiety (87,13%), osoby w wieku 36–45 lat (39,6%), ze stażem pracy 6–10 lat oraz 11–15 lat (po 21,2%), pracujące w oddziałach zabiegowych (53,5%), z wykształceniem licencjackim (66,3%), mieszkające w mieście (70,3%), oceniające swój stan zdrowia jako dobry (63%). W badaniach wykazano, że wysoki poziom wiedzy prezentowało 24,7% badanych, niski – 33,7%, a średni – 41,6% respondentów. Wnioski Poziom wiedzy pielęgniarek na temat higieny rąk określono jako przeciętny. Wykształcenie badanych i ich staż pracy miały wpływ na poziom wiedzy odnośnie higieny rąk. Personel pielęgniarski wykazał się znajomością zasad WHO w zakresie dezynfekcji rąk.

Czynniki wpływające na wypalenie zawodowe pielęgniarek w środowisku szpitalnym

Wypalenie zawodowe – podobnie jak motywacja do pracy – to zagadnienie o bardzo szczególnym znaczeniu społecznym, a także indywidualnym. W każdym obszarze działania zawodowego wypalenie ma wymiar społeczny. Obniżenie motywacji u kompetentnych pracowników skutkuje znaczącym spadkiem jakości świadczonych przez nich usług. W wymiarze indywidualnym powoduje szereg konsekwencji o charakterze negatywnym – zarówno w sferze zdrowia oraz emocji, jak i efektywności. Zjawisko wypalenia zawodowego może wystąpić na samym początku kariery zawodowej, co znacznie ogranicza, a nawet uniemożliwia dalszy jej rozwój. Skutki wypalenia zawodowego zawsze są negatywne. Jego destrukcyjne działanie i koszty, jakie ponosi organizacja oraz społeczeństwo, są powodem prowadzenia badań nad jego przyczynami oraz czynnikami mogącymi oddziaływać w sposób ochronny. Celem niniejszej pracy jest analiza występowania wybranych czynników predysponujących do wypalenia zawodowego w grupie anestezjologicznego personelu pielęgniarskiego pracującego na bloku operacyjnym. W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety. W badaniu ankietowym wzięło udział 96,7% kobiet i 3,3% mężczyzn. Ponad połowa badanych pielęgniarek/pielęgniarzy (68,3%) często odczuwała w pracy stres. Prawie wszyscy respondenci (78,3%) często byli zmęczeni, a poziom odczuwanego niezadowolenia z pracy określali jako średni (45%). Ponad połowa badanych (63,3%) miała dobre relacje z lekarzami i innymi pielęgniarkami/pielęgniarzami. Anestezjologiczny personel pielęgniarski pracujący na bloku operacyjnym odczuwał niekorzystne objawy związane ze stresem, co mogło prowadzić do wystąpienia u nich wypalenia zawodowego.

Poprawa warunków pracy pielęgniarek w Oddziale Intensywnej Terapii

Obecność rodzin pacjentów leczonych w oddziale intensywnej terapii (OIT) podczas zabiegów terapeutycznych i pielęgnacyjnych jest często źródłem stresu – zarówno dla bliskich, jak i dla personelu oddziału. Przez wiele lat stosowano praktyki opierające się na minimalizowaniu czasu obecności bliskich pacjenta podczas hospitalizacji. Nowoczesne podejście do pielęgnowania, oparte na holistycznym postępowaniu, obejmuje zarówno chorego, jak i jego bliskich. Celem staje się połączenie dwóch światów – medycyny i środowiska pacjenta – w jedną całość, aby zminimalizować stres będący udziałem rodziny podczas pobytu osoby bliskiej w oddziale intensywnej terapii. Grupa Robocza ds. Praktyki PTPAiIO rozpoczęła projekt badawczy „Zwyczaje, postawy i doświadczenia pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej terapii na temat obecności rodzin pacjentów w OIT”. W ramach projektu opracowano ankietę, której zadaniem było rozpoznanie samego zjawiska, a celem analiza postaw i doświadczeń personelu medycznego odnośnie obecności bliskich pacjenta w OIT oraz próba wskazania sposobów zapobiegania syndromowi zaburzeń po intensywnej terapii u rodzin pacjentów, tj. PICS-F.

Evereth Publishing