Znajomość zasad udzielania pierwszej pomocy przez osoby niesłyszące. Problem komunikacji pomiędzy osobą niesłyszącą a personelem medycznym

Problematyka uszkodzenia słuchu na przestrzeni lat stanowiła przedmiot zainteresowania wielu dyscyplin naukowych, przede wszystkim medycyny oraz związanych z nią specjalizacji, takich jak: laryngologia, otolaryngologia, logopedia, pedagogika (w tym coraz prężniej rozwijająca się specjalizacja pedagogiczna – surdopedagogika, która zajmuje się problematyką uszkodzenia słuchu u dzieci i młodzieży), nauki społeczne, językoznawstwo, glottodydaktyka, fonetyka oraz socjologia. Część z powyższych dziedzin naukowych ocenia głuchotę pod kątem mechanizmów patofizjologicznych, starając się usunąć czynnik wywołujący zaburzenie słuchu lub też zmniejszyć stopień niedosłuchu do możliwie najkorzystniejszego. W kształceniu zawodowym na kierunku ratownictwo medyczne w szkołach policealnych obowiązuje nauka języka migowego. Niestety większość uczelni wyższych nie wprowadziła nauki języka migowego jako przedmiotu obowiązkowego, a nauczanie takie na poziomie studiów licencjackich umożliwiałoby przeszkolenie przyszłej kadry medycznej. Rzutuje to na późniejszej komunikacji z pacjentami niesłyszącymi. Dla profesjonalnego personelu medycznego efektywne komunikowanie się z pacjentem ma fundamentalne znaczenie – od jakości komunikacji w dużej mierze zależy postawienie trafnego rozpoznania i wdrożenie skutecznego leczenia. Sprawna komunikacja pracownika ochrony zdrowia z pacjentem głuchym/głuchoniemym stanowi fundament wzajemnej relacji, dlatego niezmiernie ważne jest zwrócenie uwagi na potrzebę kształcenia profesjonalistów medycznych w zakresie sprawnego posługiwania się językiem miganym. Bariera komunikacyjna nie może usprawiedliwiać uchylania się od niesienia pomocy w sytuacjach niecierpiących zwłoki, gdy zdrowie lub życie człowieka jest zagrożone, nie może również utrudniać pacjentom niesłyszącym korzystania z opieki medycznej. Na terenie całej Polski funkcjonuje numer alarmowy 112, za pośrednictwem którego można skontaktować się z dyspozytorem medycznym lub innym funkcjonariuszem służby publicznej. Niestety głusi – z racji swojej niepełnosprawności – nie mają możliwości skorzystania z numeru alarmowego. Celem niniejszej pracy było określenie znajomości zasad udzielania pierwszej pomocy przez osoby niesłyszące oraz ocena wielkości problemu, jakim jest komunikacja pomiędzy osobą niesłyszącą a personelem medycznym.