Zastosowanie pedobarografii oraz technologii CNC w procesie projektowania indywidualnego zaopatrzenia ortopedycznego u pacjentów z neuroosteoartropatią Charcota – diagnostyka, projektowanie i wykonanie

Ze względu na wzrost zachorowań na cukrzycę na całym świecie, rośnie również częstość występowania artropatii Charcota. Terapia tego schorzenia w większości przypadków rozpoczyna się, kiedy zmiana jest co najmniej w początkowej fazie rozwoju, charakteryzującej się: mikrozłamaniami, fragmentacją kości oraz podwichnięciami, osteoporozą, osteolizą itp. Zmiany te wykrywane są za pomocą badania obrazowego (RTG/MRI) i na tym etapie podejmowane są działania ukierunkowane na ich leczenie, zwykle za pomocą gipsowania lub innego zaopatrzenia ortopedycznego (stabilizujące obuwie ortopedyczne, stabilizatory). Często jednak konieczne jest postępowanie operacyjne. W profilaktyce neuroosteoartropatii Charcota najistotniejsze znaczenie ma prewencyjna diagnostyka przesiewowa u pacjentów z grupy ryzyka, która będzie sprzyjać ocenie wad stóp, zaburzeń osiowości kończyn dolnych oraz determinant chodu. Istotną kwestią jest ocena dystrybucji nacisku podczas chodu, z uwzględnieniem czasu kontaktu oraz płaszczyzny przyłożenia. Istotne jest również wykrywanie wadliwej migracji nacisków. Prowadzone badania sprzyjają wczesnemu wykrywaniu zmian w morfologii stopy przez wszystkich członków zespołu interdyscyplinarnego, dlatego też nie mogą być wysokospecjalistyczne oraz muszą być ekonomiczne. Kolejno podejmowane działania powinny być ukierunkowane na prewencję zapobiegającą zniekształcaniu stóp, a w konsekwencji degradacji tkanek. W niniejszym opracowaniu zaprezentowano diagnostyczną procedurę przesiewową oraz wskazano istotne parametry stopy oraz chodu. Wskazano również rozwiązania ortopedyczne mające zastosowanie w profilaktyce powstawania zmian sprzyjających degradacji tkanek, projektowane na podstawie badań podczas stania oraz podczas chodu.

Wykorzystanie ludzkiej błony owodniowej jako nośnika antyseptyków w leczeniu zakażonych ran przewlekłych

Błona owodniowa jest najczęściej wykorzystywanym klinicznym przeszczepem przyczyniającym się do leczenia ran. Ludzka błona owodniowa może być przygotowana jako przeszczep biowitalny (żywy) i przeszczep biostatyczny, poddawany sterylizacji (np. radiacyjnej). Takie przeszczepy owodniowe posiadają właściwości chłonne i mogą zostać wykorzystane jako nośniki np. antyseptyków w leczeniu zakażonych ran. Materiał i metody Materiał badany stanowiły tkanki popłodu ludzkie pozyskane podczas porodu siłami natury, z którego przygotowano błonę owodniową sterylną i błonę owodniową przyżyciową. Z wykorzystaniem Biopsy Punch o średnicy 8 mm wycięto w obu wariantach owodni krążki do nasączenia antyseptykami. Wykorzystano: Prontosan®, Braunol®, Borasol®, Microdacyn®, Octenilin®, SutriSept®. Kontrolę stanowiła owodnia nasączona roztworem 0,9% NaCl. Wyniki W pracy porównano strefę zahamowania wzrostu poszczególnych szczepów izolowanych i wyhodowanych z materiału klinicznego dla ludzkiej owodni przyżyciowej i ludzkiej owodni mrożonej, sterylizowanej radiacyjnie, nasączonej antyseptykami. Wnioski Prezentowane badania wskazują na możliwość wykorzystania owodni jako nośnika antyseptyków w leczeniu zakażonych ran przewlekłych, w tym ran oparzeniowych. Znacznie lepsze właściwości chłonięcia wykazywała owodnia sterylizowana radiacyjnie niż owodnia przyżyciowa. Wyniki badania dowodzą także dużej przydatności SutriSeptu® i Braunolu ® w hamowaniu wzrostu najczęściej izolowanych z ran oparzeniowych drobnoustrojów (Staphylococcus aureus MSSA, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumannii).

Evereth Publishing