Blizny hipertroficzne to częste powikłanie oparzeń leczonych zarówno zachowawczo, jak i chirurgicznie. Etiologia ich powstawania zależy od wielu czynników. Zasadniczą rolę odgrywają: oparzona okolica, głębokość i powierzchnia oparzenia, osobnicza predyspozycja, wiek pacjenta, jego stan odżywienia oraz podjęte działania terapeutyczne. Szczególną tendencję do powstawania blizn hipertroficznych stwierdzono u chorych z głębokimi oparzeniami, u których proces leczenia przedłużał się powyżej 2–3 tygodni. Ryzyko wystąpienia blizn przerostowych u oparzonych określa się w szerokim przedziale 32–94%. Wczesne podjęcie leczenia oparzeń, odpowiednie techniki operacyjne minimalizujące uszkodzenie tkanek zdrowych, zastosowanie nowoczesnych opatrunków oraz odpowiednie działania profilaktyczne pozwalają zminimalizować ryzyko powstawania blizn przerostowych. W pracy przedstawiono dwóch pacjentów, u których zastosowano w terapii matrycę do regeneracji skóry. W pierwszym przypadku wykorzystano ją w celu leczenia usprawniającego pacjenta – masywna blizna przerostowa na szyi powodowała przykurcz zgięciowy głowy uniemożliwiający prawidłowe funkcjonowanie. W drugim przypadku matrycę zastosowano do regeneracji skóry jako profilaktykę powstawania blizn hipertroficznych. U obydwu pacjentów uzyskano pożądany efekt – wytworzenie elastycznej, zadowalającej pod względem estetycznym i funkcjonalnym blizny
Scalp amputation is a rare but serious trauma that is challenging from the surgeons perspective. Injuries usually occur in the avulsion mechanism, which creates difficulties during reconstruction. These problems include: determining the correct position of damaged head tissues, shortening and contraction of crushed vessels, as well as problems with the patency of the vessels following anastomosis due to damage to their inner layer. Many surgical methods are described to restore a lost organ with replantation still being the method of choice. The following article describes a failed attempt of scalp replantation in a 7-year-old girl.
Pacjenci wentylowani mechanicznie z powodu oparzeń dróg oddechowych są szczególnie narażeni na wystąpienie respiratorowego zapalenia płuc (VAP). W przypadku zdiagnozowania zapalenia płuc wczesna, celowana antybiotykoterapia ma kluczowe znaczenie dla optymalizacji leczenia oraz zwiększenia szans chorego na przeżycie. Materiał i metody W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 18 kwietnia 2019 roku przeprowadzono analizę retrospektywną dorosłych pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Leczenia Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu, u których rozpoznano oparzenie dróg oddechowych. U wszystkich badanych wykonano analizę wyników mikrobiologicznych, łącznie 128 posiewów popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych pobranych w trakcie bronchofiberoskopii. Materiał biologiczny pochodził od 46 chorych z oparzeniami dróg oddechowych. Wyniki U 17 (37%) pacjentów potwierdzono klinicznie odrespiratorowe zapalenie płuc. Zgon w wyniku ciężkiego oparzenia wystąpił u 18 osób (39%); w grupie tej u 8 badanych stwierdzono VAP. Najczęściej izolowanymi drobnoustrojami były: Acinetobacter baumannii (23%), Staphylococcus aureus (18%) oraz Escherichia coli (12%). Szczepy wielolekooporne stanowiły 36,25% wszystkich izolatów. Wnioski Pacjenci z oparzeniami dróg oddechowych są najbardziej narażeni na rozwój VAP. Wentylacja mechaniczna predysponuje do rozwinięcia szpitalnego zapalenia płuc. W badaniu prezentowanym w niniejszej pracy najczęściej izolowane drobnoustroje pokrywały się z doniesieniami epidemiologicznymi.
Leczenie przy użyciu tlenu sprężonego w komorze hiperbarycznej jest metodą cieszącą się coraz większą liczbą wskazań – zarówno w stanach ostrych, jak i w leczeniu planowym. Terapia choroby dekompresyjnej, nagłej głuchoty czy zatrucia tlenkiem węgla to podstawowe przykłady zastosowania wiedzy o prawach fizycznych gazów rozpuszczonych w cieczach, przekładającej się na kontrolowaną poprawę utlenowania krwi. Chęć wykorzystania działania leczniczego tlenu musi również uwzględniać wiedzę o ryzyku działania toksycznego lub wystąpienia działań ubocznych samego procesu sprężania. W niniejszej pracy przedstawiono analizę powikłań występujących w grupie 1981 pacjentów poddanych terapii HBO w komorze wielomiejscowej w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym Szpitala im. L. Rydygiera w latach 2013–2019. W pracy wyodrębniono osobno problemy z wyrównywaniem ciśnień, które wystąpiły u 39 pacjentów, oraz istotne powikłania, takie jak: zaburzenia wzroku, dolegliwości bólowe w klatce piersiowej, zaburzenia świadomości, ból zatok, uraz ciśnieniowy ucha środkowego czy duszność. Wymienione działania uboczne zaobserwowano łącznie u 17 chorych, co stanowiło 0,86% przypadków. Przedstawione wyniki mogą dowodzić wysokiego bezpieczeństwa leczenia w komorze hiperbarycznej.
W niniejszej pracy zaprezentowano ocenę regeneracji tkanek u bliźniąt monozygotycznych po zabiegu chirurgicznego usunięcia zęba. U jednego z bliźniąt po operacji zastosowano preparat fibryny bogatopłytkowej (A-PRF). W ocenie uwzględniono stężenie białka CRP oraz skalę VAS. Wyniki badań potwierdziły skuteczność A-PRF w zmniejszeniu miejscowych dolegliwości pozabiegowych.
