Immunochemiczny analizator iFlash 1800 wykorzystuje metodę detekcji bezpośredniej chemiluminescencji CLIA z zastosowaniem fazy stałej testu w postaci paramagnetycznych cząsteczek. Reakcja opiera się na użyciu substratu chemiluminescencyjnego, którym jest ester akrydyny. Sprzęt jest w stanie przeprowadzić do 180 oznaczeń na godzinę, a umożliwia to ciągły dostęp do odczynników, prób i materiałów zużywalnych. Pierwszy wynik testu uzyskiwany jest po 12 minutach. Wyłącznym dystrybutorem na terenie Polski produktów firmy YHLO jest BioMaxima S.A. z siedzibą w Lublinie.
Przesiewowe badania mikrobiologiczne wykonywane u każdej kobiety ciężarnej pozwalają na zmniejszenie liczby zakażeń i zarażeń wertykalnych, które są bezpośrednią przyczyną powikłań ciąży oraz zwiększonej zachorowalności i śmiertelności u noworodków. Do obowiązkowych badań przeprowadzanych u kobiet ciężarnych należą badania w kierunku: kiły, HIV, HBV, HCV, toksoplazmozy, różyczki i paciorkowców grupy B. Do 10. tygodnia ciąży lub w chwili pierwszego zgłoszenia się do lekarza ginekologa-położnika wykonuje się test VDRL, badanie przeciwciał anty-HIV i anty-HCV, toksoplazmozy (przeciwciała IgG/IgM, o ile ciężarna nie przedstawi wyniku potwierdzającego występowanie przeciwciał IgG sprzed ciąży) i różyczki (IgG/IgM, o ile ciężarna nie chorowała lub nie była szczepiona albo w przypadku braku informacji). W 21.–26. tygodniu ciąży – u kobiet z ujemnym wynikiem w I trymestrze – przeprowadza się badanie w kierunku toksoplazmozy (IgM), a w 33.–37. tygodniu ciąży: wykrywanie antygenu HBs, badanie w kierunku HIV, posiew wymazu z pochwy i odbytu w kierunku paciorkowców grupy B oraz test VDRL i w kierunku HCV w grupie kobiet ze zwiększonym ryzykiem populacyjnym lub indywidualnym ryzykiem zakażenia.
Przyczyną zakażeń układu moczowego (ZUM) w większości są bakterie. ZUM jest najczęściej efektem kolonizacji drobnoustrojów drogą wstępującą, rzadziej krwiopochodną lub limfatyczną, może współistnieć z innymi schorzeniami układu moczowego, utrudniając ich leczenie. Nitroksolina to chemioterapeutyk stosowany w zakażeniach dróg moczowych, skuteczny wobec licznych bakterii i grzybów. Jest lekiem charakteryzującym się unikalnym mechanizmem działania farmakodynamicznego, który polega na chelatowaniu dwuwartościowych kationów, co wiąże się z obniżeniem aktywności enzymów bakteryjnych, w szczególności polimerazy RNA. Stanowi cenną alternatywę w leczeniu infekcji układu moczowego dla furazydyny i fluorochinolonów.
Karbapenemy należą do antybiotyków β-laktamowych i stanowią jedną z najważniejszych opcji terapeutycznych wobec pałeczek Gram-ujemnych, zwłaszcza w przypadku gdy zakażenia mają przebieg ciężki i są powodowane przez bakterie oporne na inne antybiotyki. Podstawą wyboru tej grupy antybiotyków w praktyce klinicznej jest ich profil mikrobiologiczny, a także profil farmakokinetyczno-farmakodynamiczny. Niestety w praktyce często obserwuje się przypadkowość wyboru karbapenemu, co nie tylko powoduje brak optymalnej efektywności klinicznej, lecz także zwiększa ryzyko wystąpienia oporności. W pracy przedstawiono praktyczne spojrzenie na antybiotyki karbapenemowe – z punku widzenia zarówno mikrobiologicznego, jak i farmakologicznego.
Karbapenemy należą do antybiotyków β-laktamowych i stanowią jedną z najważniejszych opcji terapeutycznych wobec pałeczek Gram-ujemnych, zwłaszcza w przypadku gdy zakażenia mają przebieg ciężki i są powodowane przez bakterie oporne na inne antybiotyki. Podstawą wyboru tej grupy antybiotyków w praktyce klinicznej jest ich profil mikrobiologiczny, a także profil farmakokinetyczno-farmakodynamiczny. Niestety w praktyce często obserwuje się przypadkowość wyboru karbapenemu, co nie tylko powoduje brak optymalnej efektywności klinicznej, lecz także zwiększa ryzyko wystąpienia oporności. W pracy przedstawiono praktyczne spojrzenie na antybiotyki karbapenemowe – z punku widzenia zarówno mikrobiologicznego, jak i farmakologicznego.
Zakażenia skóry i tkanek miękkich to bardzo niejednorodna grupa schorzeń wywoływanych przez różne gatunki bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, spośród których jednym z najczęściej izolowanych jest Staphylococcus aureus. Ceftarolina (prolek fosamil ceftaroliny) została zatwierdzona do leczenia powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich, wywołanych przez metycylinowrażliwe i metycylinooporne Staphylococcus aureus, paciorkowce beta-hemolizujące i pałeczki Enterobacterales niewytwarzające beta-laktamaz o rozszerzonym zakresie działania oraz inne wrażliwe gatunki bakterii Gram-ujemne i Gram-dodatnie. Celem przedstawionych badań było porównanie wrażliwości bakterii na ceftarolinę i antybiotyki najczęściej stosowane w Polsce w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich u dzieci i dorosłych w latach 2013–2018 w ramach programu badawczego ATLAS (ang. Antimicrobial Testing Leadership And Surveillance). Jest to międzynarodowe badanie prowadzone w celu monitorowania częstości występowania oporności na stosowane antybiotyki na poziomie lokalnym, regionalnym oraz globalnym. Materiał i metody Badany materiał stanowiło 968 niepowtarzających się izolatów S. aureus, Enterobacterales ESBL-ujemnych i paciorkowców beta-hemolizujących wyhodowanych z materiału pobranego z zakażeń skóry i/lub tkanek podskórnych u dzieci i dorosłych w czterech ośrodkach w Polsce, które w latach 2013–2018 brały udział w programie ATLAS. Wszystkie izolaty wysyłano do centralnego laboratorium IHMA w celu potwierdzenia identyfikacji bakterii do gatunku metodą jonizacji próbki połączonej z pomiarem jej masy w spektrometrze masowym (MALDI). Oznaczenie wartości najmniejszych stężeń hamujących wzrost bakterii (MIC) wykonano metodą mikrorozcieńczeń w bulionie. Wyniki (odsetek izolatów wrażliwych, %S lub wrażliwych przy zwiększonej ekspozycji, %I) interpretowano, opierając się na obowiązujących wytycznych EUCAST, jeśli były dostępne wartości graniczne (breakpoints) dla danej pary antybiotyk-gatunek. Wyniki Wszystkie badane szczepy MSSA były wrażliwe na ceftarolinę (MIC90=0,25 µg/ml). Wśród 250 szczepów MRSA wrażliwość na omawiany antybiotyk stwierdzono u 87,4% (MIC90=2 µg/ml). Wszystkie izolaty MRSA niewrażliwe (nie-S) na ceftarolinę wykazywały wartość MIC90=2 µg/ml, co odpowiada kategorii I (wrażliwe przy zwiększonej ekspozycji). Nie wykazano szczepów MRSA opornych na jej działanie. Wszystkie izolaty paciorkowców beta-hemolizujących wykazywały wrażliwość na ceftarolinę (MIC90=0,015 µg/ml). Prawie 86% (85,6%) izolatów pałeczek Gram-ujemnych z rzędu Enterobacterales ESBL-ujemnych cechowało się wrażliwością na ceftarolinę (MIC90=1 µg/ml). Wnioski Ceftarolina okazała się wysoce aktywna wobec najczęstszych czynników etiologicznych zakażeń skóry i tkanek miękkich, w tym szczególnie wobec szczepów MRSA i paciorkowców beta-hemolizujących. Wskazane jest częstsze oznaczanie wrażliwości na ceftarolinę szczepów bakterii izolowanych w polskiej populacji w rutynowej diagnostyce mikrobiologicznej.
Zakażenia skóry i tkanek miękkich to bardzo niejednorodna grupa schorzeń wywoływanych przez różne gatunki bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, spośród których jednym z najczęściej izolowanych jest Staphylococcus aureus. Ceftarolina (prolek fosamil ceftaroliny) została zatwierdzona do leczenia powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich, wywołanych przez metycylinowrażliwe i metycylinooporne Staphylococcus aureus, paciorkowce beta-hemolizujące i pałeczki Enterobacterales niewytwarzające beta-laktamaz o rozszerzonym zakresie działania oraz inne wrażliwe gatunki bakterii Gram-ujemne i Gram-dodatnie. Celem przedstawionych badań było porównanie wrażliwości bakterii na ceftarolinę i antybiotyki najczęściej stosowane w Polsce w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich u dzieci i dorosłych w latach 2013–2018 w ramach programu badawczego ATLAS (ang. Antimicrobial Testing Leadership And Surveillance). Jest to międzynarodowe badanie prowadzone w celu monitorowania częstości występowania oporności na stosowane antybiotyki na poziomie lokalnym, regionalnym oraz globalnym. Materiał i metody Badany materiał stanowiło 968 niepowtarzających się izolatów S. aureus, Enterobacterales ESBL-ujemnych i paciorkowców beta-hemolizujących wyhodowanych z materiału pobranego z zakażeń skóry i/lub tkanek podskórnych u dzieci i dorosłych w czterech ośrodkach w Polsce, które w latach 2013–2018 brały udział w programie ATLAS. Wszystkie izolaty wysyłano do centralnego laboratorium IHMA w celu potwierdzenia identyfikacji bakterii do gatunku metodą jonizacji próbki połączonej z pomiarem jej masy w spektrometrze masowym (MALDI). Oznaczenie wartości najmniejszych stężeń hamujących wzrost bakterii (MIC) wykonano metodą mikrorozcieńczeń w bulionie. Wyniki (odsetek izolatów wrażliwych, %S lub wrażliwych przy zwiększonej ekspozycji, %I) interpretowano, opierając się na obowiązujących wytycznych EUCAST, jeśli były dostępne wartości graniczne (breakpoints) dla danej pary antybiotyk-gatunek. Wyniki Wszystkie badane szczepy MSSA były wrażliwe na ceftarolinę (MIC90=0,25 µg/ml). Wśród 250 szczepów MRSA wrażliwość na omawiany antybiotyk stwierdzono u 87,4% (MIC90=2 µg/ml). Wszystkie izolaty MRSA niewrażliwe (nie-S) na ceftarolinę wykazywały wartość MIC90=2 µg/ml, co odpowiada kategorii I (wrażliwe przy zwiększonej ekspozycji). Nie wykazano szczepów MRSA opornych na jej działanie. Wszystkie izolaty paciorkowców beta-hemolizujących wykazywały wrażliwość na ceftarolinę (MIC90=0,015 µg/ml). Prawie 86% (85,6%) izolatów pałeczek Gram-ujemnych z rzędu Enterobacterales ESBL-ujemnych cechowało się wrażliwością na ceftarolinę (MIC90=1 µg/ml). Wnioski Ceftarolina okazała się wysoce aktywna wobec najczęstszych czynników etiologicznych zakażeń skóry i tkanek miękkich, w tym szczególnie wobec szczepów MRSA i paciorkowców beta-hemolizujących. Wskazane jest częstsze oznaczanie wrażliwości na ceftarolinę szczepów bakterii izolowanych w polskiej populacji w rutynowej diagnostyce mikrobiologicznej.
Dzieci z dodatnim wynikiem RT-PCR mogą być bezobjawowe, ale dochodzenia epidemiologiczne sugerują, że przypadki bezobjawowe mogą być odpowiedzialne za potencjalnie znaczącą transmisję COVID-19. Badanie przeprowadzono w związku z powszechnie prezentowanymi danymi dotyczącymi wysokiego odsetka dzieci bezobjawowych w innych krajach w celu ustalenia częstości występowania bezobjawowych zakażeń u dzieci w Polsce.
