Z uwagi na narastający problem trudno gojących się ran, wiele badań poświęca się czynnikom wpływającym na ten proces. Na szczególną uwagę zasługują jony żelaza. Ich zwiększone stężenie, powszechnie występujące w trudno gojących się ranach, wpływa negatywnie na proces gojenia. Jest to związane z generowaniem zbyt dużych ilości reaktywnych form tlenu oraz z zaburzeniami pewnych szlaków metabolicznych. Nie bez znaczenia jest też podłoże genetyczne – istnieje co najmniej kilka genów, których polimorfizmy sprawiają, że człowiek jest podatny na zaburzenia gojenia. W oparciu o najnowsze badania opracowano nowe terapie trudno gojących się ran, wykorzystujące chelatory żelaza.
Miażdżyca tętnic kończyn dolnych w zaawansowanej postaci może być przyczyną powstawania owrzodzeń niedokrwiennych. Krytyczne niedokrwienie kończyny dolnej i występujące w tle owrzodzenie wymagają podejmowania działań zespołowych. W pracy przedstawiono opis przypadku 56-letniego mężczyzny z krytycznym niedokrwieniem kończyny dolnej i owrzodzeniem. Omówiono cele opieki lekarskiej i pielęgniarskiej, podjęte działania przyczynowe oraz postępowanie miejscowe, które miało przygotować łożysko rany do położenia przeszczepu skórnego. Podjęte działania przyczyniły się do poprawy perfuzji krwi, oczyszczenia łożyska rany i stworzenia możliwości uzyskania ciągłości skóry.
Neuropatia cukrzycowa jest jednym z najczęstszych powikłań cukrzycy i jednocześnie najczęstszą przyczyną rozwoju zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Występuje nawet u 90% chorych na cukrzycę, w zależności od czasu trwania i typu choroby. Neuropatia czuciowo-ruchowa i autonomiczna negatywnie wpływają na jakość życia, prowadząc do objawów bólowych, utraty czucia, osłabienia siły mięśniowej i powstawania owrzodzeń. Skutkuje to zwiększonym ryzykiem zakażeń i amputacji, a w następstwie – postępującym inwalidztwem chorego. Dlatego tak ważne jest znalezienie skutecznej terapii, która działałaby protekcyjnie w stosunku do efektów związanych z przewlekłą hiperglikemią. Dotychczas leczenie neuropatii cukrzycowej opierało się głównie na leczeniu objawowym, kontroli glikemii i redukcji czynników ryzyka. Nadal nie udało się opracować satysfakcjonującej terapii przyczynowej. W pracy zaprezentowano przegląd najbardziej obiecujących wyników badań nad lekami neuroprotekcyjnymi, w oparciu o patogenezę neuropatii cukrzycowej.
W ciągu ostatnich dwudziestu lat nastąpił znaczny postęp w leczeniu oparzeń. Dzięki wprowadzeniu jasnych zasad resuscytacji płynowej oraz wycinaniu tkanek martwiczych poprawiła się przeżywalność pacjentów z rozległymi urazami, a powszechne stosowanie opatrunków srebrowych oraz dążenie do szybkiego zamknięcia ran polepszyło estetyczne wyniki leczenia. Stało się jasne, że w oparzeniach pełnej grubości skóry do zagojenia rany konieczne jest wykonanie nekrektomii, a w przypadku ciężkich oparzeń rokowanie pacjenta zależy od agresywności leczenia chirurgicznego. Stosowanie przeszczepów skóry pośredniej grubości jest obecnie uważane za złoty standard w zamykaniu ran oparzeniowych, a jej siatkowanie umożliwia pokrycie znacznych powierzchni po wyciętej martwicy.
Obrzęki stanowią istotny czynnik, oddziałujący na przebieg terapii oraz znacząco obniżający jakość życia pacjentów. Poszukiwanie efektywnych sposobów niwelowania obrzęków wydaje się jedną z ważniejszych kwestii leczenia chorych i opieki nad nimi, w tym także po zabiegach chirurgicznych. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku wykorzystania kinesiotapingu u pacjenta po udarze z obrzękiem kończyny górnej.