Zakażenia dróg płciowych są trudne do diagnostyki i leczenia ze względu na możliwość występowania różnorodnej flory bakteryjnej bez objawów klinicznych zakażenia, występowania patogenów o specjalnych wymaganiach hodowlanych lub niemożliwych do wyhodowania in vitro oraz ze względu na konieczność jednoczesnego leczenia wszystkich partnerów seksualnych. W pracy przedstawiono i omówiono zagadnienia dotyczące mikrobiologicznej diagnostyki i leczenia waginozy bakteryjnej i atypowych zakażeń dróg płciowych powodowanych przez Chlamydia trachomatis i mykoplazmy płciowe, z uwzględnieniem obecnie dostępnych metod i wytycznych dotyczących antybiotykoterapii.
Aminoglikozydy stale stanowią ważną grupę antybiotyków stosowanych w leczeniu zakażeń bakteryjnych, szczególnie u hospitalizowanych pacjentów. Decyduje o tym zarówno ich bakteriobójczość, wykazywanie efektu poantybiotykowego, szeroki zakres działania, jak też możliwość skojarzonej terapii z większością innych antybiotyków. Stosowanie aminoglikozydów ogranicza ich toksyczność, brak aktywności wobec beztlenowców, jak też narastanie oporności wśród bakterii. W pracy przedstawiono mechanizmy działania aminoglikozydów oraz oporności bakterii na tę grupę leków.
Wykonanie cewnikowania moczowego związane jest często z wysokim poziomem bólu u pacjenta, a w wielu przypadkach nieprawidłowo wykonana procedura prowadzić może do zakażeń odcewnikowych, a w efekcie do urosepsy. U pacjentów hospitalizowanych, bakterie własne powodujące zakażenie są wypierane przez wielooporne bakterie szpitalne, których eradykacja bywa niezwykle trudna i kosztowna. Z powyższych powodów istnieje potrzeba przedstawienia aktualnych zaleceń dotyczących cewnikowania moczowego w celu dostarczenia jasnych wytycznych przeprowadzenia tej procedury.
Antybiotyki glikopeptydowe są powszechnie stosowane w leczeniu poważnych infekcji wywoływanych przez bakterie Gram-dodatnie. Należąca do tej grupy antybiotyków wankomycyna używana jest do zwalczania infekcji, których czynnikiem etiologicznym są β-laktamowe szczepy Staphylococcus aureus (ang. methicillin resistant Staphylococcus aureus – MRSA). Ograniczenia glikopeptydów związane z leczeniem infekcji wywoływanych przez te drobnoustroje wiążą się przede wszystkim ze słabą zdolnością tych antybiotyków do penetracji tkankowej, ich powolnym działaniem przeciwdrobnoustrojowym oraz możliwością selekcji szczepów o zmniejszonej wrażliwości. W literaturze opisano zjawisko postępującego narastania minimalnego stężenia hamującego (MIC) glikopeptydów dla S. aureus zachodzące w obrębie zakresu wrażliwości, określane mianem „glycopeptide creep”. Od dawna wiadomo, że wysoka wartość MIC koreluje ze słabszymi wynikami leczenia, ale w najnowszych badaniach wykazano, że nawet mały wzrost MIC poniżej granicznego punktu wrażliwości może wpływać na skuteczność kliniczną glikopeptydów. Stąd też znajomość bieżących wartości MIC antybiotyków z tej grupy jest niezbędna dla klinicystów planujących przeprowadzenie terapii empirycznej przy podejrzeniu o infekcję wywołaną przez szczepy S. aureus.
