Do czynników etiologicznych powodujących zakażenia u pacjentek w okresie ciąży należą pałeczki Gram-ujemne, ziarenkowce Gram-dodatnie oraz bakterie beztlenowe. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie płuc lub poronienie septyczne mogą być bezpośrednią przyczyną sepsy, a nawet wstrząsu septycznego. Wielorakość czynników ryzyka oraz występujące u niektórych pacjentek zaburzenia odpowiedzi immunologicznej powodują, że leczenie zakażeń w tej grupie należy do jednego z trudniejszych zagadnień antybiotykoterapii. Fizjologia okresu ciąży prowadzi do zmian w procesach wchłaniania, dystrybucji, metabolizmu i eliminacji leków. Ma to bezpośredni wpływ nie tylko na skuteczność antybiotykoterapii, ale również na występowanie działań niepożądanych nie tylko u matki, lecz także u płodu, a w następstwie u noworodka. Antybiotyki i chemioterapeutyki zostały podzielone na grupy w zależności od potencjalnych i prawdopodobnych działań niepożądanych, jakie mogą wywoływać u płodu. Podział nastąpił na podstawie obserwacji działań niepożądanych i teratogennych przeprowadzonych na zwierzętach. Zgodnie z tym podziałem wyróżniono antybiotyki, których profil bezpieczeństwa jest stosunkowo dobry oraz takie, których stosowanie u kobiet ciężarnych jest przeciwwskazane.
U około 20–40% ciężarnych występuje co najmniej jeden epizod zakażenia układu moczowego. Najczęstszą postacią zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży jest bezobjawowa bakteriuria, która występuje u 2–13% ciężarnych. Objawowe zakażenia układu moczowego występują u 1–2% ciężarnych i często są następstwem nieleczonej bezobjawowej bakteriurii. 20–40% ciężarnych z nieleczoną bezobjawową bakteriurią choruje na odmiedniczkowe zapalenie nerek. Zakażenie układu moczowego stanowi poważny problem kliniczny ze względu na możliwość wystąpienia następstw, takich jak niewydolność nerek, nadciśnienie tętnicze lub powikłania dotyczące ciąży: poród przedwczesny, infekcja wewnątrzmaciczna, a u noworodka: niedokrwistość, niska masa urodzeniowa, posocznica oraz martwe urodzenie. W związku z powyższym, standardem jest wykonywanie badania moczu u wszystkich ciężarnych celem jak najwcześniejszego wykrycia bezobjawowej bakteriurii i jej leczenia, aby zapobiec rozwinięciu się infekcji objawowych i powikłań z nimi związanych. Podstawowymi lekami stosowanymi w przypadku zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży są leki z grupy penicylin, cefalosporyn oraz fluorochinolony. Stosować można również nitrofurantoinę oraz fenazopirydynę. Zdecydowanie przeciwwskazane są trimetoprim i sulfametoksazol.
W dobie narastającej oporności drobnoustrojów na antybiotyki, antyseptyka zajmuje coraz istotniejsze miejsce w profilaktyce i leczeniu infekcji miejscowych. W pracy dokonano zestawienia podstawowych właściwości i rejonów zastosowań trzech popularnych antyseptyków: powidonu jodu, dichlorowodorku oktenidyny oraz chlorheksydyny, a także przedstawiono użyteczne pojęcia pomocne w analizie właściwości produktów antyseptycznych oraz prac doświadczalnych z tej dziedziny medycyny.
Celem badania była ocena stężeń niezwiązanego, zewnątrzkomórkowego linezolidu osiąganych w objętej stanem zapalnym tkance miękkiej i kostnej u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej i współistniejącym zakażeniem bakteryjnym. Badaniem objęto 3 pacjentów. Linezolid podawano dożylnie dwa razy na dobę w dawce 600 mg. Pomiędzy 0–8 godziną, po osiągnięciu stanu stacjonarnego, pobierano za pomocą mikrodializy próbki płynu śródmiąższowego z objętej stanem zapalnym podskórnej tkanki tłuszczowej i kości śródstopia. Średnie stężenie maksymalne wolnego linezolidu w osoczu, zdrowej tkance podskórnej, zmienionej zapalnie tkance podskórnej oraz kości gąbczastej wynosiły odpowiednio: 16,6±3,0, 15,5±2,5, 15,8±2,8 oraz 15,1±4,1 mg/L. Poziom penetracji tkankowej linezolidu określono, obliczając fAUC0–12h tkanki/fAUC0–12h osocza, czyli stosunek pola pod krzywą stężenia w czasie fAUC0–12h w tkance do fAUC0–12h w osoczu. Poziom penetracji tkankowej antybiotyku wyniósł dla zdrowej tkanki podskórnej 1,32±0,09 mg/L; dla objętej stanem zapalnym tkanki podskórnej 1,12±0,22 mg/L, a dla tkanki kostnej 1,09±0,11 mg/L. Opierając się na uzyskanych danych farmakokinetycznych/farmakodynamicznych, stwierdzono, że linezolid podawany dwa razy na dobę w dawce 600 mg może być uważany za skuteczny lek u pacjentów cierpiących na zakażenia w stopie cukrzycowej powikłane zapaleniem kości.
