Postępowanie w przypadku zakażenia Clostridium difficile – aktualne dane i zalecenia

Częstość zakażeń Clostridium difficile (ang. C. difficile infection – CDI) w ostatnim dziesięcioleciu dramatycznie wzrosła. Istotne zmiany w epidemiologii nastąpiły w wyniku pojawienia się nowych, epidemicznych szczepów C. difficile, w szczególności NAP1/BI/027 o podwyższonej wirulencji. Do zakażeń C. difficile nabywanych w szpitalu dochodzi w wyniku spożycia przetrwalników występujących na powierzchniach nieożywionych i rękach personelu, a także podczas kontaktu z pacjentem objawowym. Ze względu na wzrost zapadalności i liczbę zgonów z powodu CDI konieczne jest znormalizowanie definicji oraz ujednolicenie sposobu zgłaszania przypadków dla celów porównawczych w całym obszarze medycznym. Efektywne zarządzanie w sytuacji zwiększonej zapadalności na CDI wymaga wielodyscyplinarnego wsparcia. Szybka identyfikacja chorych z CDI, wdrożenie właściwego leczenia, w oparciu o aktualne dowody kliniczne oraz stosowanie skutecznych środków do dezynfekcji środowiska ma ogromne znaczenie w ograniczeniu rozprzestrzeniania się C. difficile w warunkach szpitalnych. W niniejszej pracy omówiono najnowsze dane w zakresie epidemiologii, diagnostyki i leczenia CDI oraz zalecenia dotyczące zarządzania w placówce opieki medycznej w sytuacji zagrożenia zakażeniem C. difficile.

Zasadność stosowania probiotyków w określonych schorzeniach i prewencji tych schorzeń, z uwzględnieniem czynników warunkujących efektywność poszczególnych szczepów

Niniejsze opracowanie dotyczy charakterystyki i mechanizmu działania probiotyków oraz ich wpływu na układ immunologiczny i aktywność enzymów feralnych, jak również obejmuje ocenę skuteczności i zasadności ich stosowania w przypadku określonych schorzeń przewodu pokarmowego (biegunki o różnej etiologii, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna), nowotworów czy też w przypadku chorych poddawanych radioterapii.

Obecne możliwości leczenia ciężkich zakażeń z udziałem antybiotyków

Terapia zakażeń staje się coraz trudniejsza. Brak nowych antybiotyków i duża liczba niepowodzeń w leczeniu wymagają większej staranności w doborze leku. Racjonalna terapia powinna być oparta na aktualnej wiedzy zarówno o nowych, jak i o starych antybiotykach, a także drobnoustrojach i samym pacjencie. Dodatkowo wielooporność szczepów bakterii i infekcje mieszane stają się przyczyną powrotu do trudnej skojarzonej terapii antybiotykami.

Wlew ciągły antybiotyków jako metoda leczenia zakażeń bakteryjnych

Zakażenia szpitalne stanowią poważny problem terapeutyczny w leczeniu krytycznie chorych. Bardzo ważnym elementem leczenia jest uzyskanie odpowiedniego stężenia antybiotyku w miejscu zakażenia i utrzymanie go przez odpowiedni czas. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu jest podawanie antybiotyków w ciągłym wlewie dożylnym. W pracy przedstawiono założenia takiego modelu postępowania terapeutycznego, aktualny stan wiedzy oraz piśmiennictwo dotyczące zagadnienia.

Kwas hialuronowy w naprawie uszkodzeń tkankowych pochwy, szyjki macicy i sromu – niehormonalna opcja leczenia atrofii urogenitalnej

Gojenie rany jest złożonym zjawiskiem biologicznym obejmującym kaskadę zdarzeń inicjowanych przez aktywację układu krzepnięcia/fibrynolizy, etap zapalenia, ziarninowania, reepitelializacji oraz remodelingu tkankowego. Kwas hialuronowy i produkty jego degradacji odgrywają kluczową rolę w koordynowaniu zjawisk naprawy tkankowej, m.in. w obrębie struktur narządu płciowego kobiety, modyfikując odpowiedź biologiczną populacji komórek zaangażowanych w proces gojenia rany (proliferacja/migracja/różnicowanie/neoangiogeneza/reepitelializacja) oraz regulując metabolizm/strukturę przestrzenną macierzy pozakomórkowej. Stanowi to racjonalną przesłankę do miejscowego stosowania hialuronianów jako niehormonalnej opcji leczenia dolegliwości na tle atrofii urogenitalnej i/lub w optymalizacji procesu gojenia uszkodzeń tkankowych narządu płciowego kobiet.

Odszkodowanie i zadośćuczynienie pieniężne za szkody wyrządzone przy leczeniu. Analiza roszczeń odszkodowawczych pacjentów na podstawie orzecznictwa sądów

W ostatnich latach przepisy regulujące działalność leczniczą uległy istotnym zmianom. Zmierzają one w zakresie roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie w kierunku ich upowszechnienia oraz udostępnienia pacjentom drogi do ich zaspokojenia. Wyrazem tych zmian jest między innymi powstanie Wojewódzkich Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych oraz skonkretyzowanie katalogu praw pacjenta jako praw osobistych podlegających ochronie prawnej.

Evereth Publishing