Częstość zakażeń Clostridium difficile (ang. C. difficile infection – CDI) w ostatnim dziesięcioleciu dramatycznie wzrosła. Istotne zmiany w epidemiologii nastąpiły w wyniku pojawienia się nowych, epidemicznych szczepów C. difficile, w szczególności NAP1/BI/027 o podwyższonej wirulencji. Do zakażeń C. difficile nabywanych w szpitalu dochodzi w wyniku spożycia przetrwalników występujących na powierzchniach nieożywionych i rękach personelu, a także podczas kontaktu z pacjentem objawowym. Ze względu na wzrost zapadalności i liczbę zgonów z powodu CDI konieczne jest znormalizowanie definicji oraz ujednolicenie sposobu zgłaszania przypadków dla celów porównawczych w całym obszarze medycznym. Efektywne zarządzanie w sytuacji zwiększonej zapadalności na CDI wymaga wielodyscyplinarnego wsparcia. Szybka identyfikacja chorych z CDI, wdrożenie właściwego leczenia, w oparciu o aktualne dowody kliniczne oraz stosowanie skutecznych środków do dezynfekcji środowiska ma ogromne znaczenie w ograniczeniu rozprzestrzeniania się C. difficile w warunkach szpitalnych. W niniejszej pracy omówiono najnowsze dane w zakresie epidemiologii, diagnostyki i leczenia CDI oraz zalecenia dotyczące zarządzania w placówce opieki medycznej w sytuacji zagrożenia zakażeniem C. difficile.
Niniejsze opracowanie dotyczy charakterystyki i mechanizmu działania probiotyków oraz ich wpływu na układ immunologiczny i aktywność enzymów feralnych, jak również obejmuje ocenę skuteczności i zasadności ich stosowania w przypadku określonych schorzeń przewodu pokarmowego (biegunki o różnej etiologii, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna), nowotworów czy też w przypadku chorych poddawanych radioterapii.
Terapia zakażeń staje się coraz trudniejsza. Brak nowych antybiotyków i duża liczba niepowodzeń w leczeniu wymagają większej staranności w doborze leku. Racjonalna terapia powinna być oparta na aktualnej wiedzy zarówno o nowych, jak i o starych antybiotykach, a także drobnoustrojach i samym pacjencie. Dodatkowo wielooporność szczepów bakterii i infekcje mieszane stają się przyczyną powrotu do trudnej skojarzonej terapii antybiotykami.
Zakażenia szpitalne stanowią poważny problem terapeutyczny w leczeniu krytycznie chorych. Bardzo ważnym elementem leczenia jest uzyskanie odpowiedniego stężenia antybiotyku w miejscu zakażenia i utrzymanie go przez odpowiedni czas. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu jest podawanie antybiotyków w ciągłym wlewie dożylnym. W pracy przedstawiono założenia takiego modelu postępowania terapeutycznego, aktualny stan wiedzy oraz piśmiennictwo dotyczące zagadnienia.
Dezynfekcja rąk i skóry jest jednym z czynników warunkujących bezpieczeństwo epidemiologiczne personelu oraz pacjentów. Preparaty do dezynfekcji rąk i skóry zawierają poza substancjami czynnymi biobójczo, substancje pomocnicze, które pełnią funkcje pielęgnacyjne oraz nawilżające. Rola tych substancji na etapie wyboru preparatu często jest niedoceniana.
Gojenie rany jest złożonym zjawiskiem biologicznym obejmującym kaskadę zdarzeń inicjowanych przez aktywację układu krzepnięcia/fibrynolizy, etap zapalenia, ziarninowania, reepitelializacji oraz remodelingu tkankowego. Kwas hialuronowy i produkty jego degradacji odgrywają kluczową rolę w koordynowaniu zjawisk naprawy tkankowej, m.in. w obrębie struktur narządu płciowego kobiety, modyfikując odpowiedź biologiczną populacji komórek zaangażowanych w proces gojenia rany (proliferacja/migracja/różnicowanie/neoangiogeneza/reepitelializacja) oraz regulując metabolizm/strukturę przestrzenną macierzy pozakomórkowej. Stanowi to racjonalną przesłankę do miejscowego stosowania hialuronianów jako niehormonalnej opcji leczenia dolegliwości na tle atrofii urogenitalnej i/lub w optymalizacji procesu gojenia uszkodzeń tkankowych narządu płciowego kobiet.
W ostatnich latach przepisy regulujące działalność leczniczą uległy istotnym zmianom. Zmierzają one w zakresie roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie w kierunku ich upowszechnienia oraz udostępnienia pacjentom drogi do ich zaspokojenia. Wyrazem tych zmian jest między innymi powstanie Wojewódzkich Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych oraz skonkretyzowanie katalogu praw pacjenta jako praw osobistych podlegających ochronie prawnej.