Ocena wyników leczenia zachowawczego i wczesnego wycięcia martwicy oparzeniowej na podstawie analizy śmiertelności u rozlegle oparzonych

W leczeniu rozległych oparzeń rekomenduje się agresywną resuscytację, wprowadzenie odpowiedniego żywienia oraz przeprowadzenie chirurgicznego wczesnego wycięcia rany i jej zamknięcia, co ma korzystny wpływ na obniżenie liczby zgonow. Najważniejszym wskaźnikiem rokowniczym oraz jednocześnie skuteczności leczenia jest wskaźnik śmiertelności. Celem pracy była analiza tego wskaźnika u dorosłych po leczeniu operacyjnym i zachowawczym w oparzeniach głębokich ≥15% całkowitej powierzchni ciała (CPC). Badaniem objęto 142 oparzonych (88 mężczyzn i 54 kobiety), ktorzy przebywali w Oddziale Chirurgii Plastycznej i Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala SP ZOZ w Nowej Soli w latach 2003–2006. Zachowawczo leczono 53 poszkodowanych (grupa zachowawcza – GZ), a operacyjnie – 89 (grupa operacyjna – GO). Wskaźnik śmiertelności oceniano w zależności od wieku i powierzchni oparzenia głębokiego. Na podstawie otrzymanych wynikow stwierdzono, że intensywność zgonow w obydwu grupach była bardzo zbliżona u poszkodowanych z powierzchnią oparzenia do 40% CPC. W pacjentow, u ktorych wielkość oparzenia wynosiła od 41 do 60% powierzchni ciała, obserwowano o 25% wyższą śmiertelność u osob leczonych zachowawczo niż u leczonych operacyjnie. Znamienne obniżenie wskaźnika liczby zgonow u osob po 60. roku życia z oparzeniami 21–40% CPC dotyczyło leczonych chirurgicznie (wycięcie martwicy), a nie – zachowawczo.

Zastosowanie płata z sieci większej w chirurgii rekonstrukcyjnej – doświadczenia własne

Wstęp Ubytki tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości stanowią duży problem terapeutyczny. Powstają najczęściej w wyniku urazu lub czynnika jatrogennego. Próby leczenia podejmowane w niewykwalifikowanych ośrodkach, najczęściej nieskuteczne, jedynie opóźniają przekazanie pacjenta do ośrodka referencyjnego, tym samym sprawiając, iż dalsze leczenie staje się niezwykle trudne. Cel pracy Przedstawienie zastosowania płata z sieci większej w chirurgii rekonstrukcyjnej na przykładzie chorych operowanych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej. Materiał i metody W latach 2011–2013 w ośrodku operowano siedmiu pacjentów z rozległymi pourazowymi lub jatrogennymi ubytkami tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości. W badanej grupie poddano ocenie wyniki leczenia chirurgicznego. Wyniki U wszystkich operowanych pacjentów uzyskano dobre wyniki leczenia. W jednym przypadku wystąpiło powikłanie w postaci częściowej brzeżnej martwicy płata, co nie wpłynęło na ostateczny efekt terapii. Wnioski Ubytki tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości stanowią duży problem terapeutyczny. Zastosowanie płata z sieci większej w rekonstrukcji pourazowych ubytków tkanek jest skuteczną metodą terapeutyczną.

Zespół cieśni śródbrzusznej jako powikłanie w leczeniu wstrząsu oparzeniowego – definicja, zapobieganie, leczenie

Na zespół cieśni środbrzusznej (ang. abdominal compartment syndrome – AC S) składa się grupa objawow klinicznych charakterystycznych dla upośledzenia funkcji narządow lub układow, ktore powodują wzrost ciśnienia śródbrzusznego spowodowanego nadciśnieniem brzusznym (ang. intra-abdominal hypertension – IAH ). Ze względu na etiopatogenezę AC S można podzielić na trzy kategorie: pierwotny lub ostry, wtórny i przewlekły. Główną metodą rozpoznania zespołu cieśni brzusznej jest pomiar ciśnienia śródbrzusznego (an. intra-abdominal pressure – IA P), ktory należy przeprowadzić zawsze w przypadku podejrzenia AC S. IA P może być łatwo monitorowany poprzez dokonywanie pomiaru ciśnienia w pęcherzu moczowym. We Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej w przypadku wystąpienia podejrzenia zespołu cieśni środbrzusznej lub wzrostu ciśnienia śródbrzusznego stosuje się resuscytację płynową wraz z ciągłą dializą żylno-żylną z włączoną funkcją ultrafiltracji, co pozwala na szybkie i sprawne zmniejszenie bilansu płynowego oraz obserwowany spadek IA P. U żadnego z chorych leczonych w WCLO iChR z rozpoznanym nadciśnieniem wewnątrzbrzusznym nie wystąpiły objawy zespołu ciasnoty brzusznej.

Zastosowanie larw Lucilia sericata w leczeniu oparzeń

Biochirugia, czyli metoda oczyszczania rany z tkanek martwiczych za pomocą larw Lucilia sericata, jest metodą znaną i stosowaną w chirurgii od wieków. Obecnie – z powodu rozwoju wielolekoopornych bakterii – ten rodzaj terapii przeżywa renesans. Jego prostota działania polega na wykorzystaniu do oczyszczenia rany larwy muchy plujki, żywiącej się martwymi tkankami. Korzyści płynące z zastosowania biochirurgii są potrójne: mechaniczne oczyszczenie, dezynfekcja oraz pobudzenie ziarninowania. Metoda może być wykorzystywana w przypadku wszelkich ostrych i przewlekłych ran. Na podstawie doświadczenia własnego opisano szczegółowo wskazania, wady i zalety terapii w odniesieniu do ran oparzeniowych. Metoda okazała się tania i skuteczna również w określonych przypadkach tego typu urazów.

Rozszczep podniebienia

Rozszczepy wargi i podniebienia są wadami wrodzonymi występującymi z częstotliwością 1,7/1000 żywo urodzonych dzieci. Izolowane rozszczepy podniebienia są obserwowane częściej u dziewczynek, natomiast rozszczepy wargi i podniebienia – u chłopców. Istnieje wiele klasyfikacji tej wady. Leczenie rozszczepu podniebienia stanowi wyzwanie dla licznych specjalistów. Do najważniejszych problemów związanych z tą wadą należą zaburzenia mowy, karmienia i wzrostu twarzoczaszki. Często towarzyszą jej również inne wady lub zespoły wad wrodzonych. Pomimo że patologia ta jest znana od setek lat, nadal nie ma jednolitego algorytmu jej leczenia. Na poprawę standardu życia pacjentów z rozszczepem podniebienia pracuje zespół składający się z wielu specjalistów, m.in.: otolaryngologów, pediatrów, chirurgów, ortodontów, audiologów, logopedów, pielęgniarek. Nie bez znaczenia dla dzieci i ich rodziców jest też wsparcie psychologiczne. Głównym celem leczenia rozszczepu podniebienia jest minimalizacja zaburzeń wzrostu twarzoczaszki i osiągnięcie normalnej wymowy u pacjenta. Istnieje wiele metod chirurgicznych i ich modyfikacji, a wszystkie służą poprawie funkcji podniebienia, a także wyglądu dziecka. Wiek, w którym powinno się przeprowadzać operację rozszczepu podniebienia, budzi wiele kontrowersji. Wiadomo, że wczesna rekonstrukcja podniebienia wpływa korzystnie na rozwój mowy, podczas gdy późniejsza z kolei ma korzystny wpływ na rozwój twarzoczaszki.

Rekonstrukcja ubytku tkanek miękkich płatem z mięśnia najszerszego grzbietu po oparzeniu głębokim obręczy barkowej z odsłonięciem struktur kostnych u chorego niedożywionego z upośledzeniem odporności – opis przypadku

Oparzenie głębokie jest rodzajem urazu termicznego, który wywołuje martwicę przekraczającą swoim zasięgiem grubość skory. W skrajnych przypadkach może prowadzić do odsłonięcia struktur układu mięśniowo-szkieletowego oraz narządow wewnętrznych. Leczenie oparzeń głębokich polega na jak najszybszym wycięciu rany oparzeniowej i zamknięciu ubytku, najczęściej przy pomocy przeszczepów skóry pośredniej grubości. W przypadku odsłonięcia struktur, takich jak: kości, stawy oraz ścięgna, ubytki powłoki należy zrekonstruować z wykorzystaniem płatów tkankowych. W pracy przedstawiono przypadek mężczyzny po oparzeniu głębokim z odsłonięciem struktur kostnych obręczy barkowej, któore zostały skutecznie zaopatrzone płatem z mięśnia najszerszego grzbietu (latissimus dorsi – LD). 57-letni pacjent w stanie upojenia alkoholowego doznał oparzenia kontaktowego od grzewczej płyty elektrycznej. Mężczyzna zgłosił się do Wschodniego Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej dwa tygodnie po urazie. W wywiadzie z innych schorzeń stwierdzono: uzależnienie od alkoholu, niedożywienie oraz zakażenie HIV. W badaniu lekarskim zaobserwowano rozległą martwicę rozpływną obejmującą okolice zauszną (wraz z częścią małżowiny usznej), szyjną tylną, łopatkową i naramienną po stronie lewej. W leczeniu wstępnym usunięto tkanki martwe oraz stosowano opatrunki antyseptyczne. Po wycięciu martwicy doszło do odsłonięcia tkanek miękkich oraz struktur kostnych obręczy barkowej. Tkanki miękkie pokryto przeszczepami skórnymi, natomiast ubytek nad strukturami kostnymi zamknięto płatem z mięśnia najszerszego grzbietu, opartym na naczyniach piersiowo-grzbietowych. Dzięki zastosowanemu leczeniu uzyskano zamknięcie doznanych ran oparzeniowych. Płat LD jest prostym, szybkim i bezpiecznym sposobem zaopatrzenia ubytku tkanek miękkich z odsłonięciem struktur kostnych po oparzeniu głębokim obręczy barkowej. Może być stosowany nawet u chorych ze znacznymi obciążeniami ogolnymi (stanami chorobowymi), upośledzającymi proces gojenia ran.

Zaopatrywanie ubytków tkanek miękkich o różnej etiologii dolnej części podudzia, okolicy stawu skokowego i pięty płatem łydkowym – doświadczenia własne

Jedną ze względnie prostych i skutecznych metod pokrycia ubytków tkanek miękkich w dolnej części podudzia, okolicach stawu skokowego i pięty jest płat łydkowy. Płat ten jest oparty na naczyniach towarzyszących nerwowi łydkowemu, które łączą się z pęczkiem strzałkowym za pośrednictwem perforatorów w projekcji przegrody międzymięśniowej bocznej i może zawierać wszystkie warstwy, włącznie z tkanką mięśniową z mięśni dwubrzuścowych. Długa szypuła oraz możliwość całkowitej rotacji płata łydkowego (w razie preparowania jako płata śmigłowego) pozwalają w niektórych przypadkach na skuteczne zaopatrzenie ubytków tkanek w wymienionych okolicach.

Evereth Publishing