Kolonizacja Streptococcus agalactiae u ciężarnych – częstość występowania w regionie Krapkowic

Celem pracy była ocena częstości występowania kolonizacji Streptococcus agalactiae należącego do grupy B paciorkowców (ang. group B Streptococcus – GBS) w przedsionku pochwy i odbytnicy u kobiet ciężarnych rodzących w Krapkowickim Centrum Zdrowia oraz ustalenie zależności kolonizacji GBS od czynników, takich jak: wiek, cukrzyca, liczba porodów. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono brak korelacji pomiędzy częstością nosicielstwa Streptococcus agalactiae a wiekiem pacjentek oraz współistnieniem cukrzycy. Wykazano znamiennie wyższy odsetek kolonizacji GBS u wieloródek w porównaniu do pierworódek (odpowiednio 60% vs. 40%).

Nosicielstwo Staphylococcus aureus w jamie nosowej jako czynnik ryzyka zakażeń szpitalnych

Staphylococcus aureus jest zarówno drobnoustrojem komensalnym, jak i bezwzględnym patogenem chorobotwórczym będącym obecnie częstą przyczyną poważnych zakażeń klinicznych o różnej lokalizacji. U ludzi jama nosowo-gardłowa stanowi główną niszę ekologiczną dla bytowania S. aureus, a nosicielstwo gronkowca złocistego jest poważnym problemem zdrowotnym (przede wszystkim u osób hospitalizowanych). Eliminacja nosicielstwa tego patogenu z użyciem mupirocyny u pacjentów i personelu medycznego zmniejsza znacznie ryzyko wystąpienia zakażeń inwazyjnych w szpitalu i jest bardzo ważnym działaniem profilaktycznym.

Kleszczowe zapalenie mózgu – aktualne dane epidemiologiczne

Wirus kleszczowego zapalenia mózgu (KZM) występuje endemicznie w co najmniej 27 krajach europejskich, a zapadalność w wielu z nich znacznie wzrosła od 1993 roku. W Polsce, poza wzrostem liczby zachorowań, odnotowuje się przypadki choroby na nowych terenach, na których KZM dotychczas nie występowało. W pracy przedstawiono trudności w rozpoznawaniu kleszczowego zapalenia mózgu u dzieci (szczególnie na terenach nieendemicznych), skutki zachorowania w tej grupie pacjentów oraz nowe ważne problemy w epidemiologii KZM.

Znaczenie edukacji i opieki pielęgniarskiej w profilaktyce długoterminowej zakażenia miejsca operowanego. Część 1. Rola pielęgniarski podstawowej opieki zdrowotnej i pielęgniarki chirurgicznej w przygotowaniu chorego do planowanego zabiegu operacyjnego

Najczęstszą kliniczną postacią zakażeń szpitalnych w jednostkach o profilu zabiegowym jest zakażenie miejsca operowanego (ZMO). W efektywnej profilaktyce ZMO ważne jest podejście wielokierunkowe, uwzględniające wzajemne oddziaływanie oraz dynamikę czynników ryzyka obecnych w okresie przed-, śród- i pooperacyjnym. Bieżące zalecenia CDC (ang. Centers for Disease Control and Prevention) podkreślają znaczenie składowych profilaktyki, takich jak przygotowanie chorego do zabiegu i stosowanie przez personel zasad aseptyki oraz czynników związanych z techniką operacyjną. Wyniki badań potwierdzają zasadność wczesnego rozpoczęcia czynności przygotowawczych i objęcia chorego kompleksową edukacją na etapie opieki przedszpitalnej. W pierwszej części pracy omówiono rolę i zadania pielęgniarki w długoterminowej profilaktyce ZMO.

Opieka pielęgniarska jako ważny element prewencji VAP, zdarzenia niepożądanego występującego u pacjentów wentylowanych mechanicznie na oddziałach intensywnej terapii

Nowoczesne modele opieki nad pacjentem obejmują działania optymalizujące terapię wraz z zachowaniem bezpieczeństwa chorych jako priorytetów polityki zdrowotnej. Zdarzenia niepożądane to szkody występujące podczas lub w wyniku leczenia, niezwiązane ze stanem zdrowia pacjenta lub przebiegiem choroby. Zapalenie płuc należy do najczęstszych na świecie przyczyn zgonów. Zapalenie płuc występujące u chorego wentylowanego po upływie 48–72 godzin od intubacji dotchawiczej określa się skrótem VA P (ang. ventilator- associated pneumonia, respiratorowe zapalenie płuc) i łączy się ze wspomaganiem wentylacyjnym niewydolnych oddechowo pacjentów. Respiratorowe zapalenie płuc rozwija się u 9–27% wszystkich zaintubowanych wentylowanych chorych, choć na świecie odnotowuje się zróżnicowaną częstość występowania tej choroby. VA P skutkuje wydłużeniem czasu hospitalizacji średnio o 6,5 dnia i jest obciążone śmiertelnością sięgającą 46–50%. Występowaniu tego rodzaju zapalenia płuc sprzyja obecność wieloopornej flory bakteryjnej (ang. multi- drug resistant – MDR) na oddziałach intensywnej terapii (OIT), wynikająca z powszechnego stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania. U chorych OIT szybko dochodzi do kolonizacji skóry i błon śluzowych (dróg oddechowych, układu moczowego oraz pokarmowego) oportunistycznymi szczepami bakteryjnymi dostającymi się do organizmu człowieka za pośrednictwem sondy żołądkowej, cewników naczyniowych, rurki intubacyjnej lub tracheotomijnej, a także poprzez ręce personelu medycznego i jego ubranie. Prewencja VA P opiera się na systematycznie prowadzonej toalecie jamy ustnej i nosowej oraz drzewa oskrzelowego, prawidłowym ułożeniu ciała pacjenta oraz planowej dekontaminacji przewodu pokarmowego (ang. selective digestive tract decontamination – SDD). Ważną rolę odgrywają także planowe szkolenia na temat prawidłowego przeprowadzania poszczególnych procedur. Wszystkie interwencje powinny być odnotowane w karcie obserwacyjnej chorego.

Sterylizacja tlenkiem etylenu – ekonomika stosowania oraz bezpieczeństwo

Sterylizacja tlenkiem etylenu (EO) jest najstarszą, najbardziej uniwersalną i rozpowszechnioną metodą sterylizacji niskotemperaturowej w polskiej służbie zdrowia. Jej niepodważalnymi atutami są: wysoka skuteczność i tolerancja materiałowa oraz niskie koszty. Sterylizacja EO nie jest też jedynym sposobem sterylizacji generującym potencjalne zagrożenia w środowisku pracy i – jak w przypadku innych technik – eliminacja tych zagrożeń nie wymaga wdrożenia rozwiązań podważających sens i opłacalność jej stosowania.

Diagnostyka wirusologiczna z uwzględnieniem zakażeń HBV, HCV i HIV

Wirus zapalenia wątroby typu B (ang. hepatitis B virus – HBV), wirus zapalenia wątroby typu C (ang. hepatitis C virus – HCV) oraz ludzki wirus nabytego upośledzenia odporności (ang. human immunodeficiency virus – HIV) są ogólnoświatowymi poważnymi problemami w zakresie zdrowia publicznego. Do zakażenia HIV, podobnie jak HBV czy HCV, dochodzi wśród ludzi przez kontakt z krwią i produktami krwiopochodnymi, podczas zanieczyszczonych iniekcji, a także na drodze kontaktów seksualnych. Możliwa jest również transmisja wertykalna. W pracy przedstawiono podstawowe etapy diagnostyki zakażeń wirusowym zapaleniem wątroby typu B (wzw B), wirusowym zapaleniem wątroby typu C (wzw C) i HIV. Oparto się na licznych dokumentach opublikowanych przez instytucje i stowarzyszenia oraz naukowych publikacjach.

Nowoczesna terapia jednotabletkowa u pacjentów zakażonych HIV

Celem skutecznego leczenia antyretrowirusowego jest zahamowanie progresji zakażenia HIV (ang. human immunodeficiency virus) przez uzyskanie skuteczności wirusologicznej i immunologicznej. Stosowanie jednotabletkowej terapii antyretrowirusowej (ang. single tablet regimen – STR) pozwala na osiągnięcie dobrych wyników oraz wysokiej adherencji do farmakoterapii. Ten prostszy schemat leczenia jest także preferowany przez pacjentów jako łatwiejszy do zaakceptowania i lepiej tolerowany, co wpływa na poprawę jakości życia chorych.

Leczenie zakażeń HCV pegylowanym interferonem alfa-2a i rybawiryną u dzieci

W pracy przedstawiono epidemiologię, historię naturalną oraz skuteczność leczenia przewlekłych zapaleń wątroby typu C (pzw C, ang. chronic hepatitis C virus) u dzieci. Wskazano wysoką skuteczność i bezpieczeństwo oraz dobrą tolerancję terapii pegylowanym interferonem alfa-2a i rybawiryną (PEG-IFN alfa-2a+RBV) w tej grupie pacjentów./p>

Evereth Publishing