Dawid Imiełowski, Małgorzata Puziewicz-Krzemienowska, Paweł Tomaszewski, Jacek Kaperczak
Oddział Kardiochirurgii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Opolu
Pacjent (lat 72) został przyjęty do Oddziału Kardiochirurgii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Opolu. Mężczyzna cierpiał na następujące choroby: nadciśnienie tętnicze, napadowe migotanie przedsionków, cukrzycę typu 2 (w fazie insulinoterapii), miażdżycę tętnic kończyn dolnych, umiarkowaną niedomykalność zastawki mitralnej; przeszedł amputację uda lewego oraz wystąpiło u niego niedokrwienie kończyny dolnej prawej (poruszał się na wózku inwalidzkim), TRUB z powodu guza pęcherza moczowego oraz TURP, a także niedokrwienne uszkodzenie mięśnia sercowego (EF – 35%). Pacjent był po zawale STEMI (ang. ST-elevation myocardial infarction) ściany dolnej mięśnia sercowego z pierwotną angioplastyką prawej tętnicy wieńcowej z implantacją stentu DES i miał rozpoznaną wielonaczyniową chorobę wieńcową. W dniu 19 maja 2016 roku, z wykorzystaniem krążenia pozaustrojowego, wykonano następujące pomosty wieńcowe: LIMA-LAD, RIMA-RCA (wobec braku możliwości pobrania innego materiału wykorzystano obie tętnice piersiowe wewnętrzne – żyły obwodowe powierzchowne były zwłókniałe, bez światła). W TEE nie potwierdzono istotności wady zastawki mitralnej. Śródoperacyjnie obserwowano obraz rozsianej miażdżycy naczyń wieńcowych. W przebiegu pooperacyjnym powikłania nie wystąpiły. Rana na podudziu po próbie safenektomii w trakcie prawidłowego gojenia. Na całej długości klatki piersiowej występowały rany po sternotomii, pojawiła się sucha martwica brzeżna skóry bez cech zapalnych, mostek stabilny na całej długości. Pacjent został poinformowany o możliwych powikłaniach mogących powodować pogorszenie stanu zdrowia, do zagrożenia życia włącznie. Mężczyzna nie wyraził zgody na dalsze leczenie szpitalne i w dniu 25 maja 2016 roku (6. doba hospitalizacji) wypisał się na własne żądanie. W dniu 15 czerwca 2016 roku został ponownie przyjęty do oddziału z powodu rozejścia się rany po sternotomii i niestabilności mostka. Pobrany wymaz z rany był dodatni (Staphylococcus epidermidis). U pacjenta zastosowano: celowaną antybiotykoterapię, leczenie miejscowe, w tym terapię podciśnieniową. W dniu 7 sierpnia 2016 roku, po uzyskaniu jałowych wyników badań mikrobiologicznych, wykonano refiksację mostka. Mimo stosowanego intensywnego leczenia żywieniowego, wymagającego znacznej modyfikacji terapii cukrzycy, doszło do ponownego rozejścia się rany i w dalszym przebiegu do reinfekcji. Taka sekwencja zdarzeń miała miejsce trzykrotnie (łącznie stosowano cztery cykle terapii podciśnieniowej o różnym czasie trwania oraz czterokrotnie wykonywano refiksację mostka, z oczyszczaniem rany i usuwaniem martwaków kostnych). Profil bakteryjny rany uległ zmianie, pojawiła się Pseudomonas aeruginosa (leczona antybiotykoterapią celowaną – ceftazydym) oraz Staphylococcus aureus (leczony wankomycyną według posiewów). Mimo stosowanej terapii nie udało się uzyskać wygojenia rany.
