W celu oceny modelu terapeutycznego wpływającego na gojenie ran w przebiegu cukrzycy, potrzebny jest powtarzalny zwierzęcy model rany przewlekłej. Dotychczas nie stworzono takiego uniwersalnego zwierzęcego modelu posiadającego warunki jak najbardziej zbliżone do warunków obserwowanych podczas gojenia u ludzi z wieloletnią cukrzycą. Celem badania była ocena przydatności stworzonego modelu rany przewlekłej u szczurów z cukrzycą streptozotocynową przy zastosowaniu insulinoterapii w warunkach względnej normoglikemii. Zarówno sposoby dokonywania pomiarów, jak i standaryzacja metod tworzenia oraz zaopatrywania rany były podobne do metod gojenia w warunkach klinicznych u ludzi.
W pracy przedstawiono proces leczenia owrzodzeń goleni i stopy kończyny dolnej prawej, powstałych w miejscu róży krwotocznej u niepełnosprawnej pacjentki z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS), anemią, niewydolnością kory nadnerczy oraz powtarzającymi się infekcjami dróg moczowych. Rany leczono w warunkach domowych z zastosowaniem wilgotnej terapii, systemu TIME, opatrunków firmy Schulke oraz różnych metod wspomagających proces gojenia. Terapia owrzodzeń została powikłana powstaniem biofilmu, leczonego również w warunkach domowych z powodu braku zgody chorej na pobyt w szpitalu.
W pracy przedstawiono opis przypadku chorego bezdomnego z zakażoną raną goleni lewej, która powstała w wyniku złego gojenia po wypadku komunikacyjnym. Podczas pierwszej hospitalizacji podejmowane czynności pielęgnacyjne doprowadziły do oczyszczenia rany oraz zainicjowania procesu gojenia. Po wypisie ze szpitala chory wrócił do swego wcześniejszego miejsca pobytu. Złe warunki życia doprowadziły do ponownego zakażenia rany i martwicy lewego podudzia. Podczas kolejnej hospitalizacji wykonano amputację kończyny. Postępowanie terapeutyczno-opiekuńcze w przypadku pacjenta bezdomnego wykracza poza standardowe procedury kliniczne i wymaga współpracy zespołowej, szczególnie w zakresie rozwiązywania złożonych problemów socjalno-bytowych.
Ważną i jednocześnie niedocenianą metodą będącą integralną częścią algorytmu leczenia zespołu stopy cukrzycowej (ZSC) jest system odciążający owrzodzenie. Właściwy dobór sposobu odciążenia przyczynia się do znacznej poprawy gojenia ran. Celem pracy było przedstawienie najczęściej stosowanych form odciążania w leczeniu ZSC, z uwzględnieniem ich przeznaczenia w konkretnych sytuacjach klinicznych.
Angiogeneza jest wieloetapowym procesem tworzenia nowych naczyń krwionośnych z naczyń już istniejących. Zachodzi nie tylko w warunkach fizjologicznych, lecz także podczas rozwoju nowotworów oraz w procesie gojenia ran, przede wszystkim w fazie proliferacyjnej, w której jest niezbędna do powstania prawidłowej tkanki ziarninowej. Proces angiogenezy jest ściśle regulowany przez czynniki wzrostu, z których jednym z ważniejszych jest czynnik wzrostu środbłonka naczyniowego. Zaburzenia angiogenezy wykryto w przewlekłych owrzodzeniach, co zainspirowało do poszukiwania nowych środków leczniczych przyspieszających gojenie, opartych na stymulatorach angiogenezy.
