Kolagen stanowi ważny składnik macierzy pozakomórkowej, odgrywający kluczową rolę w procesie gojenia ran. Głównymi typami komórek, zdolnymi do odkładania kolagenu w miejscu zranienia, są keratynocyty i fibroblasty. Proces ten rozpoczyna się podczas fazy proliferacyjnej gojenia i jest ściśle regulowany. Zaburzenia syntezy i struktury tego białka są charakterystyczne dla wielu schorzeń o charakterze chronicznym, dlatego też konieczne jest opracowanie terapii bazujących na kolagenie.
„Uszkodzenie skóry związane z wilgocią” (MAD) to termin, który został wprowadzony w celu określenia szeregu zmian skórnych, powstałych na skutek długotrwałej ekspozycji naskórka na wilgoć. Tego rodzaju zmiany na skórze – których przyczyną jest długotrwały kontakt z moczem, kałem, potem lub wysiękiem z rany – często występują u pacjentów hospitalizowanych. Problem ten jest rzadko poruszany w polskich publikacjach medycznych. Bardzo często uszkodzenia skóry związane z wilgocią są mylone przez lekarzy i pielęgniarki z odleżynami. Dlatego ważne jest, aby w przypadku MAD umieć prawidłowo ocenić i zdiagnozować problem oraz dokonać odpowiedniego wyboru sposobu pielęgnowania i leczenia.
Spośród wielu rodzajów ran przewlekłych na szczególną uwagę zasługują rany powstałe w przebiegu cukrzycy. W wyniku trwającej przez dłuższy czas hiperglikemii dochodzi do dysfunkcji komórek śródbłonka oraz zaburzeń mięśni gładkich, co w efekcie prowadzi do zwężenia światła naczynia tętniczego oraz wzrostu krzepliwości. Palenie tytoniu i hiperlipidemia oraz inne czynniki przyczyniają się do rozwoju miażdżycy naczyń obwodowych. Angiopatie obwodowe prowadzą do niedokrwienia skóry, tkanek miękkich i kości w obrębie stóp i kończyn dolnych oraz są przyczyną zmian troficznych, martwicy i owrzodzeń. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku pacjenta z zespołem stopy cukrzycowej (ZSC), u którego podjęto postępowanie przyczynowe i miejscowe zgodne z rekomendacjami.
Powikłanie cukrzycy pod postacią zespołu stopy cukrzycowej (ZSC) stanowi epidemiologiczny oraz zdrowotny problem. W ciągu najbliższych lat – zarówno w Polsce, jak i na całym świecie – można spodziewać się wzrostu liczby chorych z zaburzonym metabolizmem glukozy. Tym samym także częstość występowania różnorodnych objawów dotyczących stopy będzie systematycznie wzrastać. Tylko wczesne, odpowiednie oraz wielospecjalistyczne postępowanie umożliwi powstrzymanie progresji choroby oraz ograniczy konieczność amputacji kończyny dolnej. Jedną z nowoczesnych i – co istotne – skutecznych metod leczenia jest terapia podciśnieniowa (NPW T). Wykorzystanie systemu opatrunków podciśnieniowych zmniejsza odsetek wykonywanych amputacji, określanych jako duże. W niniejszej pracy przedstawiono skuteczną prewencję amputacji powyżej stawu skokowo-goleniowego z wykorzystaniem NPW T. Zgodnie z obecnym stanem wiedzy ten sposób zaopatrywania powikłań zespołu stopy cukrzycowej jest w pełni rekomendowany.
Współcześnie – w dobie zaawansowania technologicznego – narażenie na niebezpieczeństwo związane z działaniem prądu elektrycznego stale wzrasta. Obrażenia spowodowane urazami wysokoenergetycznymi stanowią bezpośrednie zagrożenie życia. Po wstępnym zabezpieczeniu podstawowych funkcji układu krążenia, wyzwaniem staje się opieka nad raną oparzeniową. Prąd elektryczny – oprócz działania ogólnoustrojowego – przyczynia się także do rozległych uszkodzeń miejscowych. W przedstawionym w niniejszej pracy opisie przypadku zaprezentowano skuteczne zaopatrzenie ubytków tkankowych w następstwie porażenia prądem o wysokim napięciu >1000 V. Jednym z efektywnych sposobów redukcji powierzchni rany oparzeniowej jest zastosowanie terapii podciśnieniowej (NPWT). W przedstawionym przypadku skuteczne zaopatrzenie rany nie wymagało użycia technik chirurgii rekonstrukcyjnej. Zastosowanie terapii podciśnieniowej umożliwiło redukcję uszkodzeń na poziomie przedramienia.
