Zakażenia krwi związane z dostępem naczyniowym są poważnym, ale potencjalnie możliwym do zredukowania powikłaniem szpitalnym u ciężko chorych pacjentów. Od 01.01.2012 do 30.06.2014 roku prowadzono prospektywne badanie w 20-łóżkowym oddziale intensywnej terapii (OIT ) Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. U pacjentów OIT oszacowano częstość występowania i etiologię zakażeń krwi związanych z cewnikiem w żyle centralnej (ang. central line-associated blood stream infection – CLA -BSI ) według projektu INICC (ang. International Nosocomial Infection Control Consortium). W grupie 1097 chorych zakażenie krwi związane z obecnością cewnika rozpoznano u 40 badanych; a wskaźnik zapadalności wynosił 3,64/100 przyjęć do OIT . CLA -BSI stanowiły 19% ogólnej liczby zakażeń szpitalnych. Wykorzystanie cewników centralnych dotyczyło 89,92%±4% chorych podczas 11862 osobodni hospitalizacji i 10684 cewnikodni. Częstość występowania zakażeń krwi związanych z dostępem naczyniowym na1000 cewnikodni wynosiła 3,77/3,36/0,0, odpowiednio w latach: 2012, 2013 oraz 2014 (pierwsze półrocze). Głównymi patogenami CLA -BSI były gronkowce koagulazo-ujemne (ang. coagulase-negative – CN ) (22%), Staphylococcus aureus (21%), Enterobacteriaceae (29%). W obserwowanym przedziale czasowym częstość występowania zakażeń związanych z cewnikiem była niższa niż w raporcie INICC , lecz wyższa niż w raporcie NHSN /CDC.
Ekspozycja zawodowa personelu medycznego na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał biologiczny (IPIM) pacjentów jest dużym problemem w placówkach ochrony zdrowia. Celem pracy było rozpoznanie sytuacji epidemiologicznej w zakresie ekspozycji zawodowej w populacji pracowników Okręgowego Szpitala Kolejowego w Katowicach w latach 2007–2012. Przeprowadzone retrospektywne badanie epidemiologiczne pozwoliło na określenie czynników ryzyka oraz okoliczności związanych z zarejestrowanymi przypadkami ekspozycji zawodowych. W celu opisu uzyskanych wyników zastosowano metody analizy opisowej i statystyki analitycznej z wykorzystaniem pakietu Statistica 9.0. W ocenie wyników ustalono kryterium istotności statystycznej p<0,05. Do ekspozycji zawodowych dochodziło najczęściej w oddziałach szpitalnych i salach operacyjnych w czasie zmiany porannej, podczas wykonywania procedur medycznych. Eksponowanymi pracownikami były głównie osoby młode z krótkim stażem pracy. Pielęgniarki i położne najczęściej były narażone na kontakt z krwią pacjentów, a personel pomocniczy – na kontakt z innym potencjalnie infekcyjnym materiałem biologicznym. Najczęstszym mechanizmem ekspozycji zawodowych pracowników medycznych było zakłucie palca kończyny górnej igłą ze światłem. Wprowadzenie w szpitalu bezpiecznych kaniul wyeliminowało przypadki zakłuć tym sprzętem. Część eksponowanych pracowników (14,7%), pomimo przebytego w przeszłości szczepienia, w momencie ekspozycji nie posiadała aktualnego badania w kierunku przeciwciał anty-HBs. O wdrożeniu postępowania poekspozycyjnego decydował zazwyczaj status serologiczny pacjenta będącego źródłem ekspozycji. Żaden z eksponowanych pracowników w latach 2007–2012 nie uległ zakażeniu zawodowemu wirusem HBV, HCV czy HIV.
W pracy omówiono alternatywne sposoby zapobiegania i leczenia zakażeń z udziałem biofilmu drobnoustrojów. Infekcje tego typu mają charakter przewlekły, są oporne na terapię antybiotykami i działanie mechanizmów odpornościowych oraz wciąż stanowią przyczynę poważnych problemów medycznych. Dlatego też potrzebne są nowatorskie rozwiązania, inne niż terapia konwencjonalna. W pracy przedstawiono aktualne trendy w badaniach zmierzających do odkrycia i poznania alternatywnych (nietradycyjnych) opcji terapeutycznych. Zaprezentowany przegląd piśmiennictwa dowodzi, że dalsze badania w tym zakresie są uzasadnione – z jednej strony w celu pogłębienia wiedzy na temat mechanizmów powstawania biofilmu, a z drugiej w celu wykorzystania jej do opracowywania skutecznych metod leczenia i profilaktyki.
Stale rosnąca lekooporność drobnoustrojów, udział ich biofilmów w przebiegu zmian patologicznych oraz wyczerpywanie się zasobów skutecznych terapeutyków prowadzą do rozwoju alternatywnych metod leczenia zakażeń. Obiecującym wydaje się zastosowanie do tego celu terapii fotodynamicznej (ang. photodynamic therapy – PDT), opartej na powstawaniu toksycznych reaktywnych form tlenu (RTF) po aktywacji światłem związków określanych mianem fotouczulaczy (ang. photosensitizers – PS). PDT jest od wielu lat wykorzystywana głównie w leczeniu zmian nowotworowych, ale w badaniach in vitro oraz in vivo wykazano skuteczność tej metody również w eliminacji wielu drobnoustrojów, w tym: bakterii, wirusów, grzybów i pasożytów (niezależnie od profilu ich lekooporności). Niezwykle istotnym jest fakt, iż fotodynamicznej inaktywacji przeprowadzanej w określonych warunkach poddają się zarówno formy planktonowe mikroorganizmów, jak i ich formy biofilmowe. Natomiast rozwijane modyfikacje fotouczulaczy lub systemów ich transportu pozwalają na dodatkową poprawę efektywności PDT.
Inwazyjne zakażenia grzybicze u pacjentów w stanie krytycznym stają się coraz większym wyzwaniem dla systemu opieki zdrowotnej. Obecnie uważa się, że ten rodzaj zakażeń jest związany ze zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością, co może wynikać z opóźnionego rozpoznania i w związku z tym zbyt późno rozpoczętego leczenia. Opisano wiele czynników, których obecność może pomóc klinicystom zidentyfikować pacjenta zagrożonego wystąpieniem inwazyjnego zakażenia grzybiczego, a także opublikowano kilka wytycznych i zaleceń dotyczących tego zagadnienia, ze szczególnym uwzględnieniem kandydozy. Pomimo tego w wielu przypadkach wytyczne i zalecenia nie są pomocne w pla nowaniu postępowania terapeutycznego, głównie z powodu niedostatecznej ilości wiarygodnych danych, co często odpowiada za fakt, że diagnostyka i leczenie inwazyjnych zakażeń grzybiczych stają się dużym wyzwaniem. W związku z powyższym, celem pracy było przeanalizowanie najnowszych doniesień dotyczących diagnostyki i leczenia inwazyjnych zakażeń grzybiczych u pacjentów w stanie krytycznym.
Zakażenie miejsca operowanego (ZMO, ang. surgical site infection – SSI) należy do najczęściej występujących powikłań infekcyjnych u operowanych pacjentów. Optymalną strategią postępowania w celu ograniczenia zakażeń rany w chirurgii jest znajomość czynników ryzyka ZMO związanym z pacjentem, operacją i opieką okołooperacyjną. Na zakażenie miejsca operowanego ma wpływ wiele elementów, w tym skuteczność dezynfekcji skóry pola operowanego oraz rodzaj zastosowanego obłożenia. Obecnie rekomendowane są jednorazowe, barierowe obłożenia chirurgiczne, które zabezpieczają miejsce operowane przed przenikaniem drobnoustrojów kolonizujących skórę pacjenta. Ogólne zalecenia, metody badań i wymogi dotyczące obłożeń pola operacyjnego zostały opisane w trzech częściach normy PN-EN 13795.
Laseczka zgorzeli gazowej (Clostridium perfringens) jest sporotwórczą, Gram-dodatnią bakterią występującą powszechnie w środowisku: w wodzie, ściekach, glebie oraz jako naturalny składnik flory jelitowej ludzi i zwierząt. Wywołuje zatrucia pokarmowe w wyniku spożycia zakażonych pokarmów oraz zakażenia skóry, tkanki podskórnej i ran głębokich pod postacią zgorzeli gazowej. Ponadto nieliczne doniesienia naukowe potwierdzają, że laseczka ta, obok Clostridium difficile, jest przyczyną występowania biegunki poantybiotykowej.
Choroby związane z zakażeniami Clostridium difficile są coraz większym problemem współczesnej opieki szpitalnej. Powodem tego są zarówno właściwości samego patogenu, między innymi umiejętność tworzenia spor, toksyn, jak i problemy związane z opieką szpitalną, głównie nadmierne stosowanie antybiotyków. W rozprzestrzenianiu się ognisk epidemicznych główną rolę odgrywają ręce, ale również powierzchnie nieożywione są poważnym rezerwuarem patogenów. Miedź i jej stopy o zawartości tego metalu powyżej 65% wykazują szybkie i skuteczne działanie bakteriobójcze. Badania potwierdzają również podobny efekt miedzi i jej stopów przeciwko formom wegetatywnym C. difficile, które giną w ciągu trzech godzin po ekspozycji na miedź. Na tego typu powierzchniach giną również spory, ale po zdecydowanie dłuższym czasie (24–48 godzin). Takiego działania nie obserwowano na powierzchniach wykonanych ze stali. Zastosowanie powierzchni dotykowych w otoczeniu pacjenta, które są wykonane z miedzi i/lub jej stopów o wysokiej zawartości tego metalu może wpłynąć na ograniczenie rozprzestrzeniania się tej bakterii w środowisku szpitalnym, a tym samym zmniejszyć ryzyko chorób związanych z C. difficile (ang. Clostridium difficile associated diseases – CDAD).
