Pomimo rozwoju medycyny, postęp cywilizacyjny wpływa na wzrost częstości występowania ran przewlekłych. Rany te cechują się dużym zróżnicowaniem etiologicznym i złożonością obrazów klinicznych, co komplikuje proces terapii i obniża jej efektywność. Poznanie patofizjologii gojenia na poziomie molekularnym umożliwiło opracowanie obowiązującej koncepcji leczenia ran. Polega ona na optymalizacji warunków środowiskowych loży rany w celu podniesienia efektywności endogennych procesów naprawczych w każdej z faz gojenia. Podstawowym atrybutem takiej terapii jest stosowanie nowoczesnych, zaawansowanych technologicznie opatrunków. Celem niniejszego opracowania było usystematyzowanie aktualnej wiedzy dotyczącej specyfiki ran przewlekłych, procesu ich gojenia oraz aktualnych zaleceń terapeutycznych. Przedstawiono także charakterystykę nowatorskiej formuły opatrunków opartych na unikalnej technologii lipidokoloidowej.
Ocena przezskórnego ciśnienia parcjalnego tlenu (TcPO2) jest uznawana za złoty standard w zakresie prognozowania wyleczenia owrzodzeń u pacjentów z cukrzycą. Celem niniejszej pracy było przedstawienie oceny TcPO2 jako metody wykorzystywanej w szczególnych sytuacjach u chorych z cukrzycą: w przypadku kwalifikacji do zabiegów rewaskularyzacyjnych oraz nieinwazyjnego badania ich efektów. Przedstawiono dwa przypadki pacjentów z cukrzycą i istotnymi zmianami w obrębie tętnic kończyn dolnych. U pierwszego chorego zastosowano ocenę TcPO2 jako metodę kwalifikacji do zabiegu. Pacjent ten posiadał duże ryzyko operacyjne związane z lokalizacją zmian miażdżycowych w łożysku tętnic kończyn dolnych. U drugiego chorego zastosowano ocenę TcPO2 do monitorowania efektów zabiegu rewaskularyzacyjnego z powodu obecności zaawansowanej przewlekłej choroby nerki przeszczepionej. Pomiar badanego parametru został przeprowadzony za pomocą aparatu PeriFlux System 5000. W obydwu przypadkach nie było konieczności powtórnego podawania środka kontrastowego w celu monitorowania efektów zabiegów naczyniowych, a u pierwszego z pacjentów analiza TcPO2 pozwoliła także na podjęcie decyzji o wykonaniu zabiegu. Pomiar ciśnienia parcjalnego tlenu jest nieinwazyjnym badaniem ułatwiającym ocenę efektów zabiegów rewaskularyzacyjnych, szczególnie u osób z cukrzycą i przewlekłą chorobą nerek. Pozwala także na podjęcie decyzji o wykonaniu zabiegu w przypadku wątpliwego wyniku angio-CT.
Diagnostyka różnicowa infekcyjnego zapalenia kości i neuroosteoartropatii u chorych z cukrzycą sprawia wiele trudności. Stosowane dotychczas metody diagnostyki obrazowej wydają się być niewystarczająco swoiste do podjęcia istotnych decyzji terapeutycznych. Aby leczenie było oparte na dowodach klinicznych, należy wykonać biopsję kości w celu oceny mikrobiologicznej i histopatologicznej. W niniejszej pracy przedstawiono sytuację kliniczną, w przypadku której oparcie się jedynie na wynikach badań obrazowych mogło nieuchronnie prowadzić do amputacji kończyny u młodej pacjentki.
Rozejście rany operacyjnej jest uważane przez każdego chirurga za porażkę zawodową. Powikłanie pooperacyjne w postaci nieskutecznego zamknięcia powłok brzucha nie występuje często. Niezmiernie ważne jest wyselekcjonowanie oraz wczesne zwalczanie czynników ryzyka dehiscencji pooperacyjnej. Terapią z wyboru w przypadku niepełnego zamknięcia powłok brzucha pozostaje leczenie zabiegowe, chirurgiczne. Jedną z nowoczesnych, dostępnych i szeroko akceptowanych metod leczenia jest terapia podciśnieniowa (NPWT). Najbardziej niepożądanym następstwem braku zamknięcia powięzi oraz skory jest wytworzenie jatrogennej, atmosferycznej przetoki przewodu pokarmowego. W każdym przypadku pojawienia się ubytków powłoki konieczna jest ochrona narażonej na działanie środowiska zewnętrznego delikatnej struktury jelita przed formowaniem przetoki. W prezentowanym przypadku klinicznym zastosowano terapię podciśnieniową, umożliwiającą w pełni kontrolowaną oraz skuteczną redukcję ubytku powłoki jamy brzusznej. Odpowiednia przedzabiegowa rewizja rany uchroniła przed wystąpieniem wielu groźnych i niebezpiecznych powikłań.
