Zakażenia ran oparzeniowych stanowią istotny problem terapeutyczny oraz ekonomiczny. Obecność drobnoustrojów w ranach to zjawisko powszechne, niezakłócające zazwyczaj procesu gojenia. Praktycznie żadna rana otwarta nie jest raną jałową. Do najczęstszych, a zarazem najgroźniejszych patogenów spotykanych w ranach oparzeniowych u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń Kliniki Chirurgii Urazowej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu należą: Staphylococcus aureus (MSSA i MRSA), Acinetobacter baumannii oraz Pseudomonas aeruginosa. Zakażenia wywoływane przez metycylinooporne szczepy S. aureus są obciążone wyższą śmiertelnością, szczególnie u chorych z rozległymi oparzeniami. W niektórych przypadkach, mimo wrażliwości in vitro, wyleczenie pacjenta z zastosowaniem wankomycyny jest trudne. Z uwagi na złą penetrację tego glikopeptydu do tkanek, najlepszy efekt terapeutyczny można uzyskać przy niskich wartościach MIC, nieprzekraczających 1,0 mg/L. Alternatywą dla wankomycyny wydaje się być nowy, syntetyczny lipoglikopeptyd – dalbawancyna. Cechuje się on niską toksycznością i lepszą penetracją do tkanek, w tym do płynu wypełniającego pęcherze na skórze. Dalbawancyna posiada właściwości bakteriobójcze i jest aktywna wobec bakterii Gram-dodatnich. Zaletą terapii z użyciem tego lipoglikopeptydu jest maksymalne skrócenie pobytu chorego w szpitalu (po jednorazowym podaniu dawki 1,5 g w infuzji stężenie terapeutyczne utrzymuje się przez okres dwóch tygodni). Właściwości dalbawancyny wykazane w badaniach klinicznych oraz korzystny efekt terapeutyczny jej zastosowania u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń pozwalają stwierdzić, że antybiotyk ten może być skuteczną bronią w walce z zakażeniami Gram-dodatnimi szczepami alarmowymi u chorych w ciężkim stanie.
Uszkodzenia nerwów obwodowych są częstymi urazami zaopatrywanymi w Oddziałach Chirurgii Ręki. Skutkują upośledzeniem funkcji kończyny: zaburzeniami czucia, dysfunkcją ruchową, a w dłuższej perspektywie zanikami mięśniowymi oraz kostnymi. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 46-letniego pacjenta po urazie nerwu łokciowego, który został zaopatrzony w pierwszej dobie po wypadku przez szycie nerwu typu koniec do końca. W kontrolnym badaniu fizykalnym 8 miesięcy po pierwotnym zabiegu zaobserwowano brak funkcji nerwu łokciowego, w wyniku czego mężczyzna został zakwalifikowany do zabiegu rewizyjnego. Śródoperacyjnie stwierdzono nerwiak o długości około 2 cm w miejscu szycia. Po wycięciu nerwiaka i zmobilizowaniu kikutów, dwucentymetrowy ubytek zrekonstruowano z użyciem neurotuby NeuraGen®. Z powodu przykurczającej blizny nad miejscem zespolenia oraz zaburzeń ruchomości palców IV i V, pacjent 9 miesięcy później został zakwalifikowany do kolejnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Śródoperacyjnie w ocenie makroskopowej stwierdzono pełną przebudowę nerwu w miejscu pierwotnej implantacji NeuraGenu®. W kontroli 12 miesięcy po rekonstrukcji nerwu obserwowano czucie dwupunktowe 10 mm; siłę mięśniową oceniono na 3 w skali Lovetta. Śródoperacyjnie makroskopowo stwierdzona prawidłowa przebudowa nerwu korelowała z dobrymi wynikami w badaniu klinicznym. Zgodnie z dostępną literaturą pacjent wymagał kolejnych kontroli z uwagi na oczekiwaną dalszą poprawę funkcji.
Medycyna wojenna stanowi temat bardzo różnorodnych badań i poszukiwań, w wielu sytuacjach jeszcze niewyjaśnionych. Podstawowe mechanizmy molekularne prowadzące do uszkodzeń tkankowych to: apoptoza, martwica, zaburzenia produkcji tlenku azotu, aktywacja układu dopełniacza, odpowiedź układu immunologicznego na urazy oraz dysregulacja przemian biochemicznych komórek. Dochodzi do uszkodzeń wielu narządów, między innymi skory. W niniejszej pracy opisano molekularne mechanizmy stresu oraz najnowsze koncepcje związane z badaniami nad patologią uszkodzeń oparzeniowych i próbami ich odwracania, w szczególności w warunkach wojennych.
Zagadnienia związane z etiologią, zapobieganiem i leczeniem periimplantitis są stale przedmiotem dyskusji. Infekcje bakteryjne są częstą przyczyną utraty implantu i klinicznie mogą przypominać choroby przyzębia. Postępowanie w przypadku periimplantitis jest skomplikowane i trudne – zwłaszcza, że nie zostały dotychczas opracowane sprawdzone protokoły jego leczenia. W ostatnich latach zaobserwowano również wzrost lekooporności bakterii na antybiotyki powszechnie stosowane w zakażeniach jamy ustnej. W niniejszej pracy omówiono wstępne doniesienia na temat zastosowania klindamycyny w leczeniu periimplantitis.
Obecność licznych czynników wirulencji sprawia, że Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej) jest czynnikiem etiologicznym infekcji: dróg oddechowych, układu moczowego, skory, tkanek miękkich, kości oraz oka. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności przeciwdrobnoustrojowej następujących antyseptyków: PVP-jodu, oktenidyny, etakrydyny, chlorheksydyny, nadtlenku wodoru i poliheksanidyny względem klinicznych szczepów P. aeruginosa w formie planktonicznej oraz biofilmowej. Najskuteczniejszym antyseptykiem w stosunku do form planktonicznych pałeczki ropy błękitnej okazała się poliheksanidyna, natomiast najmniej skuteczna była etakrydyna, która charakteryzowała się też najniższą aktywnością względem bakterii w formie biofilmowej. Antyseptykiem, który cechował się najwyższą skutecznością względem biofilmu P. aeruginosa, była oktenidyna.
