W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjenta poddanego zabiegowi wymiany aorty piersiowo-brzusznej, narażonego na wystąpienie paraplegii. Chory przeszedł w przeszłości wymianę aorty wstępującej z powodu ostrego rozwarstwienia (2009 rok), a także wymianę łuku aorty typu frozen elephant trunk (2016 rok).
ECMO to nowoczesna metoda wykorzystywana w intensywnej terapii. Mimo wielu zalet, jest obarczona powikłaniami i niebezpieczeństwami, jakie niesie ze sobą przebywanie na OIT. Zastosowanie techniki pozaustrojowego wspomagania krwi w wielu przypadkach stanowi ostateczność. Oprócz pracy lekarzy i perfuzjonistów, bardzo dużą rolę odgrywa opieka pielęgniarska. W niniejszym artykule przedstawiono studium przypadku pacjentki w ciężkim stanie ogólnym, która została poddana terapii ECMO. Materiał zebrano podczas codziennej pracy pielęgniarskiej na oddziale, na którym przebywała chora. Korzystano także z wyników badań laboratoryjnych i diagnostycznych.
Terapia żywieniowa ma podstawowe znaczenie w leczeniu wielu chorób przewlekłych związanych z ryzykiem wtórnego niedożywienia. Szczególną grupę pacjentów narażonych na niedożywienie stanowią chorzy przebywający w oddziałach intensywnej terapii dziecięcej (OITD). Żywienie enteralne w OITD jest u większości osób skuteczną metodą dostarczania energii oraz substancji odżywczych. W niniejszej pracy przedstawiono wybrane zagadnienia dotyczące żywienia enteralnego u dzieci w OITD: wybór drogi i sposobu żywienia, wskazania i przeciwwskazania dotyczące poszczególnych metod żywienia, rodzaj używanego sprzętu oraz metody opieki.
Odleżyny stanowią ważny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny, dotyczący chorych leczonych w szpitalu, objętych opieką długoterminową, hospicyjną i przebywających w domach pomocy społecznej. Częstość występowania odleżyn jest zróżnicowana, zależy od typu leczonych osób oraz od ich wieku. Dane z ośrodków zagranicznych wskazują, że odleżyny obserwuje się u 4–25% pacjentów, natomiast w Polsce u 3–17% chorych leczonych w szpitalu i 17–28% osób objętych opieką domową. Interpretacja danych jest trudna, ponieważ obserwacje są prowadzone w odrębnych warunkach i stosowane są różne metody badawcze. Nowoczesne leczenie odleżyn obejmuje kompleksowe podejście uwzględniające zastosowanie wilgotnego środowiska w terapii miejscowej. Celem pracy było przedstawienie wybranych miejscowych problemów gojenia się rany odleżynowej na podstawie opisu przypadków klinicznych.
Niedożywienie jest chorobą ogólnoustrojową, oddziałującą negatywnie na proces leczniczy. Przyczynia się do przedłużenia pobytu pacjenta w szpitalu, zwiększenia ryzyka powikłań zakaźnych oraz oddechowych. W związku z tym warto diagnozować tę jednostkę chorobową i skutecznie ją leczyć. Jednakże bardzo często pacjenci przebywający w szpitalach nie są diagnozowani w kierunku niedożywienia oraz nie wdraża się u nich adekwatnej terapii. Największym problemem jest brak odpowiednich narzędzi, które można zastosować w celu postawienia jednoznacznego rozpoznania. Skale NRS 2002 lub SGA, które są w powszechnym użyciu w szpitalach, to narzędzia przesiewowe, służące do wyodrębnienia grupy pacjentów, u których występuje zwiększone ryzyko niedożywienia. Autor przedstawił w niniejszej pracy sposób diagnostyki niedożywienia w oparciu o nową skalę szczegółowej oceny stanu odżywienia, skalę Matras. Ta prosta w wykonaniu, niedroga i powtarzalna skala pozwala nie tylko w sposób pewny rozpoznać niedożywienie, lecz także je sklasyfikować. Klasyfikacja jest podstawą do zaproponowania prostego, ale jednocześnie bardzo efektywnego schematu postępowania z pacjentem niedożywionym.
Niezamierzona hipotermia występująca u pacjentów przebywających na oddziałach intensywnej terapii (OIT) może być konsekwencją ekspozycji na zimno w warunkach przedszpitalnych lub ciężkich obrażeń ciała. Tę jednostkę chorobową można również zaobserwować u chorych na innych oddziałach szpitalnych oraz na salach operacyjnych. W wielu przypadkach hipotermia ma charakter jatrogenny i wynika z zaburzeń termoregulacji wywołanych działaniem leków bądź jest skutkiem zabiegów medycznych. Wywiera złożony wpływ na organizm i powoduje stopniową, zależną od temperatury centralnej, depresję praktycznie wszystkich narządów oraz układów. Z tego powodu może być niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu u chorych hospitalizowanych. Leczenie zaawansowanych postaci hipotermii powinno być prowadzone na oddziałach intensywnej terapii, których wyposażenie i możliwości pozwalają na rozpoznanie oraz opanowanie wszystkich zaburzeń narządowych. Bardzo istotne jest zapobieganie utracie ciepła u osób operowanych, a także stałe monitorowanie temperatury centralnej u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka wychłodzenia. Kluczowa jest jednak rzetelna wiedza na temat hipotermii, dająca możliwość prawidłowej oceny stanu chorego, odpowiedniej interpretacji badań, przewidywania potencjalnych powikłań oraz zastosowania odpowiedniej formy terapii.
