Wound infections are ongoing challenge for wound care professionals and significant economical problem for health-care systems. In developed and industrialized communities, almost 1−1.5% of general population and 3% of population older than 60 years old, will develop chronic wound problem . The presence of microorganisms in the open wounds is natural phenomenon, which does not lead to delayed wound healing. However, if bacteria-host interaction changes into infection, the wound state deteriorates. In extreme cases, inappropriately treated local infection can develop into systemic infection and cause serious clinical consequences, including death of patient. Early recognition of infection, together with appropriate and effective intervention is important not only for patient. It allows to reduce costs of treatment, especially in the era of antibiotic resistance. Increasing antibiotic resistance, observed in the recent years, prompted scientists and clinicians to reconsider use of the local antimicrobials in the chronic wound management. In the presented document, problems concerning use of local antimicrobials, being a challenges for wound care professionals, are considered. Presented document contains guidelines that allow an appropriate choice in the clinical situations.
W niniejszym dokumencie przeanalizowane zostały zagadnienia związane z użyciem miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych, które stanowią wyzwania dla profesjonalistów zajmujących się opieką i leczeniem ran. Dokument ten zawiera wytyczne umożliwiające podjęcie właściwych decyzji w sytuacjach klinicznych.
Streszczenia zgłoszone do 15 września 2012 roku. Ułożone w porządku alfabetycznym według nazwisk Autorów
Gojenie ran jest ściśle związane z procesem fizjologicznym, którego efektem jest powstawanie blizny. Wielkość blizny zależy od wielu czynników, w tym od powierzchni i głębokości ubytku tkanek. W zależności od wieku, rasy, lokalizacji i typu rany oraz obecności napięcia tkanek, blizna może mieć różnie nasiloną tendencję do przerastania. Problem ten jest szczególnie ważny u oparzonych dzieci, u których wraz ze wzrostem nasilają się przykurcze pooparzeniowe. Różnie nasilone ryzyko przerastania blizn jest motywem prowadzenia intensywnej profilaktyki. Osiągnięcie pożądanego efektu jest trudne, stąd tak wiele stosowanych metod leczenia, jak maści złuszczające, żele sylikonowe, ubrania uciskowe, lasery, krioterapia, steroidy i inne. Od 2004 roku autorzy stosują metodę ucisku i mechanicznego unieruchamiania brzegów rany poprzez nietypowe zastosowanie opatrunku Granuflex® Extra Thin. Do niniejszego opracowania wybrano grupę 50 pacjentów z bliznami okolicy podżuchwowej, szyi, górnej części klatki piersiowej i barku, z powodu ograniczonej możliwości stosowania wydajnego ucisku przy użyciu metod tradycyjnych. Grupa ta obejmuje 32 dzieci i 18 dorosłych z bliznami pooparzeniowymi i pooperacyjnymi. U 45 pacjentów z cyklem 5−6-dniowej aplikacji z jednodniową przerwą uzyskano zadowalający efekt. Średni czas leczenia blizn pooparzeniowych wynosił 18,6 miesiąca, a blizn pooperacyjnych − 14,2 miesiąca. Oprócz efektu terapeutycznego, metoda przynosi korzyści w formie znacznego wydłużenia czasu pomiędzy czynnościami pielęgnacyjnymi, łatwości w pielęgnacji, dobrej tolerancji niezależnie od wieku, obniżenia kosztów leczenia. Leczenie blizn z użyciem opatrunku Granuflex® Extra Thin wydaje się być korzystną alternatywą dla metod tradycyjnych.
Owrzodzenia żylne podudzi stanowią problem diagnostyczny, terapeutyczny i pielęgnacyjny. Obok etiologii żylnej niewątpliwą przyczyną opóźniającą proces gojenia owrzodzeń goleni jest często towarzyszące im zakażenie rany mikroflorą patogenną. Mechanizm wpływu bakterii na opóźnienie gojenia owrzodzeń nie jest do końca poznany, jakkolwiek badania ostatnich lat wykazują, że jednym z głównych czynników opóźniających proces gojenia jest obecność w owrzodzeniu biofilmu bakteryjnego. Celem pracy była analiza dynamiki zmian flory bakteryjnej żylnych owrzodzeń podudzi leczonych opatrunkiem membranowym z jonami srebra. Do badania zakwalifikowano 57 chorych w wieku 48–68 lat, którzy byli wcześniej leczeni nieskutecznie przez okres co najmniej dwóch lat.
Infekcja rany przewlekłej jest procesem prowadzącym często do nieodwracalnych zmian w organizmie pacjenta, a nawet do jego zgonu. Opracowane strategie leczenia ran przewlekłych, takie jak T.I.M.E., W.A.R. czy B.B.W.C., kładą szczególny nacisk na stosowanie odpowiednich antyseptyków w leczeniu miejscowym ran przewlekłych oraz na wprowadzenie odpowiedniego algorytmu działania, rozróżniającego stosowanie antyseptyków oraz lawaseptyków. Antyseptyki przeznaczone do leczenia ran przewlekłych powinny cechować się niską cytotoksycznością oraz szerokim spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej, a ich stosowanie nie powinno zakłócać procesu gojenia rany lub prowadzić do niekorzystnych interakcji z innymi środkami użytymi w terapii.
