Rola czynników angiopoetycznych w procesie gojenia ran u pacjentów z cukrzycą typu 2 i ZSC o etiologii neuropatycznej przy zastosowaniu terapii podciśnieniowej
Cukrzyca znacznie upośledza proces gojenia ran, w tym owrzodzeń w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Coraz częściej wykorzystywaną metodą leczenia ZSC jest terapia podciśnieniowa (ang. negative-pressure wound therapy – NPWT), która istotnie przyspiesza gojenie owrzodzeń. Jednym z mechanizmów, leżących u podstaw gojenia ran, w przypadku zastosowania NPWT jest przyspieszenie namnażania się naczyń krwionośnych. Celem badania był wybór cytokin najbardziej zaangażowanych w proces neowaskularyzacji u chorych poddanych terapii podciśnieniowej w przebiegu ZSC spośród panelu 50 czynników o właściwościach angiogenetycznych. Dokonano oceny poziomu czynników angiopoetycznych za pomocą mikromacierzy tkankowych. Badanie przeprowadzono na poszczególnych etapach gojenia rany, w dobach: 0., 3., 6. i 14. Ocena ta pozwoliła wyselekcjonować 6 głównych czynników zaangażowanych w prawidłowe gojenie ZSC z zastosowaniem NPWT: angiogeninę, serpinę E1, interleukinę 8 (Il-8), metaloproteinazę 9 (MMP-9), tkankowy inhibitor metaloproteinaz 1 (TIMP-1), endostatynę. Efekty wstępnej selekcji wybranych cytokin mogą posłużyć do wyjaśnienia molekularnych mechanizmów działania terapii podciśnieniowej u chorych z ZSC w oparciu o metody ilościowe na reprezentatywnej grupie chorych.
Krwiak goleni w przebiegu leczenia warfaryną – opis przypadku
W pracy przedstawiono proces pielęgnacji i leczenia rany pourazowej u pacjentki znajdującej się w skomplikowanej sytuacji zdrowotnej. Współistniejące równocześnie liczne schorzenia przewlekłe były czynnikami utrudniającymi proces gojenia. Prawidłowy dobór metody pielęgnacji, stosowanego opatrunku i ochrony skóry pozwoliły na wygojenie rany.
Zastosowanie terapii podciśnieniowej w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej – opis przypadku
Na cukrzycę cierpi coraz więcej ludzi na całym świecie. Najpoważniejszym powikłaniem tej choroby jest zespół stopy cukrzycowej (ZSC), który przyczynia się do amputacji kończyny dolnej. Zastosowanie terapii podciśnieniowej u chorych z ZSC może ograniczyć rozległość amputacji. Autorzy w niniejszej pracy przedstawili własne doświadczenia w stosowaniu tej terapii u chorych ze stopą cukrzycową.
Owrzodzenie Marjolina w przebiegu nieskutecznie leczonej odleżyny okolicy krętarzowej uda prawego – opis przypadku
Owrzodzenie Marjolina to rzadki, agresywny rak skóry, rozwijający się w okolicach pokrytych tkanką bliznowatą lub będących w przewlekłym stanie zapalnym. Najczęstszą lokalizacją zmian jest skóra w obrębie: kończyn dolnych i górnych, tułowia, twarzy i karku. Leczenie polega na szerokim chirurgicznym wycięciu wraz z marginesem zdrowych tkanek z uzupełniającym zastosowaniem chemio- i/lub radioterapii. W pracy przedstawiono przypadek 48-letniego mężczyzny leczonego w oddziale Ortopedii Onkologicznej Podkarpackiego Ośrodka Onkologicznego w Brzozowie z powodu egzofitycznego guza okolicy krętarza prawego naciekającego kość udową, wywodzącego się z blizny po chirurgicznym usunięciu odleżyny tej okolicy. W badaniu histopatologicznym usuniętej kończyny potwierdzono raka płaskonabłonkowego rogowaciejącego. Rozwój nowotworu w tkance bliznowatej odpowiada definicji owrzodzenia Marjolina.
Zgorzel Fourniera. Chirurgiczne wyzwanie w zaopatrzeniu rozległej rany krocza. Pułapki oraz przeszkody terapeutyczne. Wielokierunkowe postępowanie jako nadzieja skutecznej terapii – opis przypadku
Zespół zgorzeli gazowej Fourniera w pierwotnym opisie francuskiego dermatologa (1883 rok) był definiowany jako proces patologiczny o nieznanej przyczynie. Obecny stan wiedzy doskonale dokumentuje pierwotne źródło szerzenia się rozległego procesu niedokrwienno-martwiczego okolicy krocza, odbytu, pośladków, pachwin oraz moszny. Mimo postępu medycyny, ta jednostka chorobowa nadal jest obarczona wysoką śmiertelnością, sięgającą nawet 88%. Skuteczne zwalczanie miejscowego oraz ogólnoustrojowego procesu septycznego jest możliwe dzięki wielodyscyplinarnemu postępowaniu. Nieodzowne jest zastosowanie wszelkich działań intensywnej terapii czy szerokospektralnej antybiotykoterapii. Jednakże to racjonalne działania chirurgiczne stanowią kluczowe – początkowe oraz końcowe – ogniwo satysfakcjonującego procesu terapii. Po wstępnej walce o życie chorego rozpoczyna się kolejny żmudny oraz długotrwały proces leczniczy rozległej rany krocza. Zastosowanie połączonej terapii z wykorzystaniem tlenu hiperbarycznego (HBOT) oraz systemu opatrunków podciśnieniowych (NPWT) skutkuje sukcesem terapeutycznym.
V KONGRES POLSKIEGO TOWARZYSTWA LECZENIA RAN „PRZEZ NAUKĘ I PRAKTYKĘ DO LECZENIA RAN”
KARPACZ, 03–05.09.2015 r. STRESZCZENIA ZGŁOSZONE DO 4 SIERPNIA 2015 r. Streszczenia ułożone w porządku alfabetycznym według nazwisk Autorów
ORGANIZACJA OPIEKI NAD CHORYMI Z ZESPOŁEM STOPY CUKRZYCOWEJ. WYTYCZNE POLSKIEGO TOWARZYSTWA LECZENIA RAN
Polskie Towarzystwo Leczenia Ran oddaje po raz pierwszy w Państwa ręce wytyczne w zakresie postępowania z chorymi z zespołem stopy cukrzycowej
(ZSC). Zalecenia bazują na najnowszych rekomendacjach Międzynarodowej Grupy Roboczej do spraw Zespołu Stopy Cukrzycowej
(IWGDF), które ukazały się w maju 2015 roku.
Modyfikowany kwas ortokrzemowy jako inhibitor modelowego incydentu oparzeniowego – charakterystyka metodą elektroforezy, badania mikrobiologiczne i mikroskopia skaningowa
Miejscowa oraz ogólna odpowiedź organizmu na oparzenie termiczne jest złożona i prowadzi nie tylko do uszkodzenia skóry, lecz także do wywołania głębokich oraz długotrwałych zmian w metabolizmie organizmu. W niniejszych badaniach z wykorzystaniem metody elektroforezy dokonano wyizolowania w octanie celulozy (ang. cellulose acetate electrophoresis – CAE) agregatów białek HSP37. Metodą mikrobiologiczną oceniono zdolności obronne przeciw drobnoustrojom, natomiast metoda skaningowej mikroskopii elektronowej służyła do ilustracji zmian powierzchniowych na skórze. Niniejsze zmiany obserwowano w obecności aktywnych przeciwutleniaczy, takich jak kwas L-askorbinowy oraz hydrożel kwasu ortokrzemowego (H4SiO4×nH2O). Wymienione modyfikatory procesu oparzeniowego minimalizowały zewnętrzne skutki symulowanych incydentów oparzeniowych.
Retrospektywna analiza wystąpienia zakażenia rany operacyjnej oraz jej mikrobiologiczna charakterystyka u chorych operowanych z powodu przepukliny jądra miażdżystego odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa
Zabieg mikrodyskektomii z powodu przepukliny jądra miażdżystego jest najczęstszą procedurą operacyjną wykonywaną w oddziałach neurochirurgicznych. Ryzyko wystąpienia zakażenia w przebiegu pooperacyjnym w przypadku tego zabiegu nie jest zjawiskiem częstym. Celem pracy była retrospektywna ocena ryzyka wystąpienia zakażenia rany operacyjnej (ZMO, ang. surgical site infection – SSI) po mikrodyskektomii z powodu przepukliny jądra miażdżystego odcinka lędźwiowo-krzyżowego (L/S) kręgosłupa. W Centrum Medycznym w Opolu w latach 2010–2014 wykonano 2198 zabiegów mikrodyskektomii. Od pacjentów pobrano 97 wymazów na posiew z rany pooperacyjnej, uzyskując 25 posiewów dodatnich (co stanowi 1,14% ogołu wszystkich operacji). Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ZMO okazał się Staphylococcus aureus (12 dodatnich posiewow – 48%).
Niedokrwienie kończyn dolnych jako przyczyna powstania trudno gojącej się rany – opis przypadku
Opieka nad pacjentem z miażdżycą tętnic obwodowych wymaga podejmowania wielokierunkowych działań. Z powodu niejednokrotnie nakładającej się wielochorobowości, m.in.: cukrzycy, nadciśnienia tętniczego, nadczynności tarczycy, a także obecności innych niekorzystnych czynników (jak np. palenie tytoniu), wzrasta ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych w postaci zaburzenia procesu gojenia rany. W niniejszej pracy przedstawiono dwa opisy przypadków chorych z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, u których w przebiegu procesu terapeutycznego doszło do powstania trudno gojącej się rany. U obydwu pacjentów wdrożono postępowanie chirurgiczne, a następnie działanie miejscowe zgodne z obowiązującymi rekomendacjami.
