Introduction Enzymatic debridement of burn wounds is an alternative to surgery and allows for the minimally invasive removal of necrotic tissue. The aim of the study was to compare the effectiveness and costs of enzymatic treatment of burn wounds between surgically- treated and conservatively-treated patients after debridement. Material and methods In a group of 6 patients (2 women and 4 men, aged 12–42) with mixed deep dermal and full-thickness burns underwent enzymatic debridement of burn wounds using a Nexobrid™ (eschar-specific removal agent). After enzymatic treatment, 3 patients underwent non-surgical procedures and the other 3 patients received skin grafts. Wound healing times were evaluated and treatment costs were calculated and compared with respect to the method of post-debridement wound care. Results The complete removal of necrosis was achieved after a single application of Nexobrid™ in all patients. The average time of wound healing was 17 days, but this was shorter in the group of operated patients (from 7 to 14 days; mean: 10 days) compared to conservatively-treated patients after enzymatic debridement (from 16 to 35 days; mean: 23 days). The average cost of hospitalization for the non-operated patients was much higher (PLN 20,850 per patient) compared to the group of patients subject to grafting after the initial treatment with Nexobrid™ (PLN 14,600 per patient). Conclusions Enzymatic debridement of wounds is an effective method for removing necrotic tissue in deep dermal and full-thickness burns. Early coverage of an enzyme-treated wound with a split-thickness skin graft decreases the hospitalization time and costs of burn patient treatment.
Disfiguration due to nasal defect causes serious effects on persons work and social life. Nose is a central and prominent feature of the face. This study outlines the role of forehead flap and local flaps in reconstruction of nasal defects over the last two years in the Department of Plastic Surgery of BPS Government Medical College for Women (Khanpur Kalan, Sonipat, India).
Przedwczesne zarośnięcie oraz kostnienie szwu czołowego prowadzi do trójkątnego zniekształcenia czoła, czyli trigonocefalii, z charakterystycznym przerostem kostnym w linii pośrodkowej, zwężeniem przedniego dołu czaszki oraz zwiększeniem wymiaru dwuciemieniowego. W ostatnich dziesięcioleciach można zauważyć wzrost występowania tej wady, która obecnie jest drugą co do częstości kraniostenozą izolowaną. Trigonocefalia najczęściej pojawia się w formie izolowanej, ale w 10–20% przypadków wiąże się z zespołami wad. Rodzinne występowanie stwierdza się w 2–6% przypadków. Etiologia tego schorzenia nie jest do końca wyjaśniona, znane są trzy główne teorie przyczyniające się do powstawania tego zniekształcenia. W pierwszej z nich trigonocefalię uznaje się za wrodzone zniekształcenie czaszki, wywołane czynnikami genetycznymi, metabolicznymi oraz farmakologicznymi. W drugiej teorii bierze się pod uwagę wewnątrzmaciczne zahamowanie wzrostu głowy płodu. Natomiast w trzeciej wskazuje się na pierwotne malformacje mózgu, których następstwem może być powstanie kraniostenozy. Poza aspektem estetycznym trigonocefalii, zahamowanie wzrostu przedniego dołu czaszki może powodować wzrost ciśnienia śródczaszkowego, prowadzącego do upośledzenia rozwoju psychomotorycznego oraz do zaburzeń neurologicznych. Celem leczenia jest zapobieganie występowaniu niebezpiecznych powikłań podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego oraz korekcja zniekształceń mózgoczaszki i twarzoczaszki; polega ono na przeprowadzeniu kranioplastyki, która powinna być wykonywana przed ukończeniem przez dziecko pierwszego roku życia.
W niniejszej pracy przedstawiono techniki onkoplastyczne stosowane w leczeniu chirurgicznym raka piersi. Opisano: ich historię, definicje, zalety, wskazania i przeciwwskazania, podstawy anatomiczne oraz algorytmy doboru procedur używane przez różnych autorów (Clough, Urban, Franceschini, Munhoz, Malter, Holmes). Chirurgia onkoplastyczna nie odnosi się do jednej określonej procedury chirurgicznej, a raczej oznacza pewną filozofię postępowania. Połączenie chirurgii onkologicznej z chirurgią plastyczną jest niezbędnym elementem nowoczesnego leczenia raka piersi. Tylko prawidłowe zaplanowanie i przeprowadzenie zabiegu z uwzględnieniem prawidłowych marginesów wycięcia chirurgicznego oraz z zastosowaniem elementów chirurgii plastycznej pozwala uzyskać oczekiwany dobry efekt leczenia.
Wstęp W niniejszej pracy przedstawiono metodę wykorzystania miejscowych płatów perforatorowych typu „keystone” w rekonstrukcji ran kończyn. Opisana technika rekonstrukcyjna spełnia takie wymagania jak: tworzenie odpowiedniego pokrycia tkankowego głębokich struktur anatomicznych z ich rewaskularyzacją oraz zapewnienie akceptowalnego wyglądu i dobrej jakości życia pacjenta. Kluczem metody „keystone” jest koncepcja аngiosomów i angiotomów. W pracy przedstawiono projektowanie i technikę zaznaczania płata oraz przytoczono przykłady wykorzystania niniejszej metody zakończone sukcesem. Materiały i metody W okresie od 2011 do 2015 roku w Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Plastycznej w Dniepropietrowsku w celu zamknięcia głębokich i rozległych ubytków powłok kończyn zoperowano 33 pacjentów (30 mężczyzn i 3 kobiety w wieku od 20 do 64 lat). W grupie tych chorych wykonano rekonstrukcję utraconej skory na kończynach z wykorzystaniem plastyki miejscowymi płatami „keystone” (łącznie 47 przypadków). Wyniki U wszystkich pacjentów rozległe rany zostały całkowicie zamknięte jednoetapowo; chorzy zostali wypisani ze szpitala w dobrym stanie. Wszystkie płaty wgoiły się, a ubytki tkanek zostały wyeliminowane w jednym etapie. Wnioski Metoda plastyki lokalnymi perforatorowymi płatami „keystone” pozwala zwiększyć skuteczność zabiegow rekonstrukcyjnych w przypadku zamykania głębokich i rozległych ran kończyn. Dzięki przedstawionej technice w większości przypadków możliwe jest pierwotne jednoetapowe zamknięcie szerokiego ubytku, bez konieczności mobilizacji osiowego naczynia perforatorowego w dolnej części płata. Skutkuje to minimalną ilością powikłań pooperacyjnych i brakiem wtórnych defektów, charakterystycznych dla pól dawczych w przypadku wyboru alternatywnych metod.
Tkanka tłuszczowa jest najbogatszym źródłem tzw. mezenchymalnych komórek macierzystych (ang. mesenchymal stem cells – MSC), znajdujących coraz szersze zastosowanie w medycynie regeneracyjnej. Komórki te są zdolne do różnicowania się w co najmniej trzy typy tkanek (kość, chrząstka, tkanka tłuszczowa), w szpiku kostnym tworzą tzw. podścielisko krwiotwórcze, cechują się również zdolnościami do immunomodulacyjnego wpływu na układ odpornościowy. Rownie ważną klinicznie, jak zdolność do różnicowania się w tkankę łączną, jest ich umiejętność do miejscowej regulacji procesów naprawczych i wywierania efektu przeciwzapalnego oraz antyapoptotycznego. Mezenchymalne komórki macierzyste z tkanki tłuszczowej (ang. adipose stem cells – ASC) mają podobny fenotyp i właściwości jak MSC z innych lokalizacji, np.: ze szpiku kostnego, sznura pępowinowego, krwi pępowinowej lub łożyska, ale są możliwe do pozyskania w większej liczbie stosunkowo nieinwazyjną metodą – stąd ich popularność w medycynie regeneracyjnej. Aktualnie w rejestrze ClinicalTrials.gov są zarejestrowane 554 badania kliniczne z wykorzystaniem MSC oraz 178 badań, w których używane były ASC. Szybki wzrost liczby potencjalnych zastosowań klinicznych mezenchymalnych komórek macierzystych z tkanki tłuszczowej, przy stosunkowo wczesnym etapie badań, sprawia trudność w ocenie rzeczywistych perspektyw wykorzystania ich w medycynie regeneracyjnej..
Ból jest nieprzyjemnym doznaniem zmysłowym i emocjonalnym, związanym z rzeczywistym lub potencjalnie zagrażającym uszkodzeniem powłok ciała. Międzynarodowe Towarzystwo Badania Bólu definiuje bol jako zjawisko psychosomatyczne, obejmujące trzy sfery: somatyczną, psychiczną oraz psychosomatyczną (mieszaną). Z uwagi na kryteria czasowe można wyróżnić ból przewlekły i ostry. O bólu przewlekłym mówi się wówczas, gdy utrzymuje się dłużej niż trzy miesiące lub występuje mimo wygojenia uszkodzonych tkanek. Ból pełni funkcję ostrzegająco-ochronną. Ostrzega organizm przed uszkodzeniem tkanek, chorobą lub urazem oraz wyzwala odruchową odpowiedź, mającą na celu zminimalizowanie skutków zagrożenia. Bardzo często ma wpływ na obniżenie poziomu jakości życia pacjenta. Stanowi sygnał alarmujący o zagrożeniu oraz budzi niepokój o zdrowie, a ponadto często wskazuje na toczący się w organizmie proces chorobowy. Reakcje na ból są uzależnione od stopnia sprawności umysłowej. Przeżywanie bólu przez osobę sprawną umysłowo zależy od strategii radzenia sobie w sytuacjach o charakterze stresowym. Celem niniejszej pracy było przedstawienie mechanizmu bólu oraz czynników towarzyszących temu procesowi.
Rozszczep wargi i podniebienia to jedna z najczęstszych wad rozwojowych, stanowiąca ponad 15% wszystkich wrodzonych deformacji wymagających leczenia chirurgicznego. Wada ta jest dziedziczona wielogenowo, lecz do jej ujawnienia niezbędny jest także czynnik środowiskowy. Rozszczep wargi i podniebienia występuje w wielu zespołach genetycznych, którym towarzyszą najczęściej wady serca oraz utrudnione warunki do wykonania laryngoskopii i intubacji. Odpowiednie przygotowanie sprzętowe oraz doświadczenie pozwalają anestezjologom na bezpieczne przeprowadzenie u takiego pacjenta zabiegu operacyjnego.
Anaplastyczny chłoniak wielkokomórkowy związany z implantami piersi (BIA-ALCL ) należy do pierwotnych chłoniaków piersi o punkcie wyjścia w obrębie torebki włóknistej implantu. Dotychczas na świecie opisano około 180 przypadków tego schorzenia. BIA-ALCL towarzyszy implantom o powierzchni teksturowanej, nie ma znaczenia wypełnienie implantu czy powód wszczepienia. Objawia się najczęściej obrzmieniem piersi i późnym seromatem wokół implantu, bez cech stanu zapalnego. Do postawienia diagnozy służy badanie immunohistochemiczne próbki płynu wysiękowego i wycinków torebki włóknistej implantu. W przeważającej większości przypadków naciek nie przekracza torebki włóknistej, w takiej sytuacji wystarczającym leczeniem jest usunięcie obydwu implantów wraz z torebkami włóknistymi. Ponad 90% pacjentek z BIA-ALCL przeżywa 5 lat od momentu rozpoznania choroby.
Wstęp Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ang. acute respiratory distress syndrome – ARDS) charakteryzuje się szybko narastającymi objawami niewydolności oddechowej. W badaniach obrazowych można zaobserwować rozsiane, symetryczne zmiany naciekowe w płucach. Wynikiem tych procesów jest zmniejszenie oksygenacji krwi tętniczej. Ze względu na patofizjologię choroby oparzeniowej zespół ARDS jest często obserwowany u pacjentów ciężko oparzonych. Prone position jest techniką wspomagającą leczenie tych chorych. Materiały i metody Do badania włączono 99 pacjentów, u których, z powodu rozległości i głębokości oparzenia lub z powodu oparzenia dróg oddechowych, została zastosowana wentylacja mechaniczna. Celem badania było stwierdzenie zależności między parametrami oksygenacji a zmianą pozycji ciała z supine na prone position. W tym celu zastosowano badanie gazometryczne krwi tętniczej. Wyniki Pozytywną reakcję na wentylację przy użyciu techniki prone position, w postaci poprawy oksygenacji, odnotowano u 85% badanych. Trwała poprawa parametrów gazometrycznych nastąpiła u 55% pacjentów. Wnioski Leczenie pacjentów ciężko oparzonych z urazem termicznym dróg oddechowych jest znacznie utrudnione. W sytuacji, w której, pomimo prawidłowego leczenia, obserwowane jest znaczne pogorszenie parametrów oddechowych, należy rozważyć alternatywne techniki wspomagające, takie jak prone position.
Wstęp Od niedawna zaczęto dostrzegać problem związany z narażeniem członków zespołu operacyjnego na substancje powstające podczas cięcia tkanek nożem wytwarzającym wysoką temperaturę. Problem ten jest szczególnie ważny dla zespołów operujących osoby z rozległymi oparzeniami, ponieważ optymalny sposób postępowania chirurgicznego w leczeniu rozległych i głębokich oparzeń polega na szybkim usunięciu tkanek martwych. W tym celu używa się między innymi noży elektrycznych. Stosowanie tych narzędzi wiąże się z wytwarzaniem wysokiej temperatury podczas zabiegu oraz zwiększeniem ekspozycji na lotne czynniki szkodliwe zawarte w dymie z usuwanych tkanek. Celem badania była analiza jakościowa oraz półilościowa niepolarnych związków lotnych wydzielających się podczas resekcji oparzonej tkanki z użyciem diatermii. Materiały i metody Badanie zostało przeprowadzone podczas operacji resekcji oparzonej tkanki pacjenta w pierwszej dobie po oparzeniu (ponad 30% TBS A, o głębokości III stopnia). Analizowane związki były absorbowane przy użyciu ekstrakcji do fazy stałej, z użyciem włókien SPME. Czas ekspozycji włókien wynosił 30 minut i rozpoczynał się wraz z początkiem zabiegu. Włókna zostały przeanalizowane na chromatografie gazowym sprzężonym ze spektrometrią mas. Wyniki W pilotażowych badaniach własnych składu dymu operacyjnego z wykorzystaniem techniki SPME została wykazana obecność kilkuset niepolarnych związków organicznych. Były to proste związki alifatyczne i aromatyczne, jak: ester kwasu octowego, heksan, aceton oraz skomplikowane pochodne organiczne o nieznanej toksykologii. Analiza wykazała również obecność gazu anestetycznego – sewofluranu. Wnioski Dotychczasowe badania dymu operacyjnego były związane z resekcją tkanki zdrowej. Badania własne Autorów po raz pierwszy prezentują analizę dymu powstającego podczas resekcji tkanki oparzonej. Większość wykrytych związków ma potencjalnie toksyczne działanie i może stanowić, dotychczas nie brany pod uwagę, czynnik ryzyka narażenia zespołu operacyjnego.
Wzrost ilości osób otyłych, towarzyszący rozwojowi cywilizacyjnemu, jest coraz większym problemem społecznym. Wraz ze wzrostem wykonywanych operacji bariatrycznych obserwuje się znaczne zwiększenie zapotrzebowania na zabiegi plastyczne. Kwalifikację do operacji rozpoczyna się w sposób typowy: zbieranie wywiadu, wykonywanie badań lekarskich oraz podstawowych badań laboratoryjnych. Szczególną uwagę należy zwrócić na: ilość utraconej masy ciała, rodzaj przebytych zabiegów, choroby współistniejące i aktualny stan odżywienia. Pacjenci kwalifikowani do postbariatrycznego leczenia chirurgicznego muszą zaakceptować zmianę, jaka dokona się w ich wyglądzie – nadmierne fałdy skórno-tłuszczowe zostaną zastąpione podłużnymi bliznami.
Do operacji plastycznych w ramach chirurgii postbariatrycznej należą, według częstości wykonywania: abdominoplastyka, plastyka opadniętych piersi u kobiet i pseudoginekomastii u mężczyzn, plastyka ramion, plastyka ud oraz plastyka pośladków. Operacje poprawiające kształt powłok ciała po operacjach bariatrycznych są zabiegami względnie bezpiecznymi, jeśli wykonuje się je u osób ze stabilną masą ciała, bez zaburzeń odżywiania i z uregulowanymi chorobami przewlekłymi. W trakcie operacji należy zwrócić uwagę na: prawidłowe ułożenie i ogrzanie pacjenta, profilaktykę przeciwzakrzepową i przeciwodleżynową oraz prowadzenie anestezjologiczne. Do najczęstszych powikłań pooperacyjnych należą krwiaki, surowiczaki i częściowa martwica płatów.
Zakażenie Klebsiella pneumoniae u pacjenta ciężko oparzonego jest jednym z głównych czynników decydujących o śmiertelności. W centrach oparzeniowych dominują zakażenia bakteriami Gram-ujemnymi. W ostatnich latach znacząco wzrosła oporność na antybiotyki szczepów bakteryjnych wyizolowanych od chorych oparzonych. Z tego powodu Autorzy niniejszej pracy przeprowadzili pięcioletnią analizę retrospektywną zakażeń K. pneumoniae pod kątem epidemiologii i oporności na powszechnie stosowane antybiotyki. Materiał i metody Materiał badawczy obejmował 129 posiewów, które potwierdziły obecność K. pneumoniae. Ogólna liczba szczepów bakteryjnych wyizolowanych z 3403 badań mikrobiologicznych przeprowadzonych od 2011 do 2015 roku u 749 pacjentów Małopolskiego Centrum Oparzeniowo-Plastycznego w Krakowie wynosiła 1733. Wyniki Badanie potwierdziło wzrost liczby zakażeń szpitalnych oraz utrzymującą się proporcję pomiędzy liczbą zakażeń K. pneumoniae i pozostałymi szczepami bakterii Gram-ujemnych. Autorzy wykazali małą oporność szczepów na meropenem, amikacynę i kolistynę. Dodatkowo analiza statystyczna potwierdziła nieistotne zmiany we wrażliwości i oporności na antybiotyki w badanym przedziale czasu. Wnioski Zastosowanie maksymalnych dawek antybiotykow wydaje się mieć kluczowe znaczenie. W opinii Autorów jednymi z głównych czynników, które wpływają na ryzyko zakażenia, są ogólny stan pacjentów oraz długość pobytu w szpitalu. Zabieg chirurgiczny, polegający na oczyszczeniu czy wycięciu resztkowej martwicy, może również spowodować translokację bakterii do krwi. Jakkolwiek zwiększona liczba zakażeń wiąże się z niebezpieczeństwem, niekoniecznie oznacza pogorszenie klinicznych wyników leczenia oparzeń.
Internet, a wraz z nim media społecznościowe, powoli stają się nieodzownym elementem prowadzenia praktyki lekarskiej. Chirurgia plastyczna, jak żadna inna specjalizacja, jest uzależniona od bardzo dobrej komunikacji na linii lekarz-pacjent, a media społecznościowe pełnią obecnie na świecie rolę istotnego medium w tym zakresie. Dlatego podjęto się próby zbadania oraz ocenienia, w jaki sposób media społecznościowe są wykorzystywane przez polskich specjalistów chirurgii plastycznej. W tym celu przeprowadzono anonimową ankietę wśród członków Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej. Na pytania odpowiedziało 50 specjalistów chirurgii plastycznej. Zgodnie z wynikami ankiety, przeważającym medium komunikacji z pacjentem pozostawała własna strona internetowa (72% badanych), natomiast aż 40% ankietowanych zadeklarowało, że nie wykorzystuje żadnego medium społecznościowego. Wśród korzystających z social media przeważał portal Facebook, z kolei praktycznie nie deklarowano wykorzystywania Twittera, Instagrama czy YouTube’a. W aspekcie edukacji i wymiany informacji między lekarzami, 86% ankietowanych chirurgów plastycznych zadeklarowało, że nie uznaje mediów społecznościowych jako źródła fachowej wiedzy medycznej dla lekarzy, a 12% zakazałoby publikacji tego typu treści w Internecie. W Polsce wykorzystanie mediów społecznościowych wciąż odbiega od trendów panujących na świecie. Jest to najbardziej widoczne w zróżnicowaniu kanałow komunikacji z pacjentem oraz w marginalizacji roli mediów społecznościowych jako platformy wymiany fachowej wiedzy medycznej między lekarzami.
Infekcje związane z obecnością biofilmu stanowią narastający problem w ortopedii oraz w chirurgii szczękowo-twarzowej. Drobnoustroje w formie biofilmowej cechują się wysoką tolerancją i opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe. Tworzenie biofilmu na implantach kostnych prowadzi do rozprzestrzenienia się infekcji oraz licznych niepowodzeń terapeutycznych. Opracowywanie implantów o zmodyfikowanej powierzchni w celu ograniczenia tworzenia się biofilmu jest jedną z obiecujących strategii mających na celu redukcję częstości zakażeń.
Leczenie bólu u dzieci stanowi duże wyzwanie terapeutyczne, dlatego trwają badania nad nowymi preparatami o działaniu przeciwbólowym do stosowania w tej grupie chorych, dodatkowo poszukiwane są także nowe zastosowania dobrze znanych substancji. Nalbufina jest lekiem opioidowym o działaniu agonistyczno-antagonistycznym, znajdującym zastosowanie w leczeniu bólu o znacznym i umiarkowanym nasileniu u dzieci. W niniejszej pracy, stanowiącej przegląd piśmiennictwa dotyczącego nalbufiny, omówiono: budowę chemiczną, metabolizm, wskazania do stosowania oraz dawkowanie tego opioidu w leczeniu bólu u dzieci i młodzieży.
Powikłania septyczne ran oparzeniowych mogą prowadzić do znacznego pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, a nawet do jego śmierci. Głównymi czynnikami zakażeń ran oparzeniowych są drobnoustroje należące do gatunków Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumanii oraz Staphylococcus aureus. Badania wykazują znaczący wzrost odsetka szczepów antybiotykoopornych izolowanych z oparzeń. W celu eradykacji drobnoustrojów stosowane są zatem coraz częściej antyseptyki, takie jak: chlorheksydyna, powidon jodu, poliheksanidyna, podchloryny oraz oktenidyna. W niniejszej pracy dokonano przeglądu danych dotyczących zalet oraz wad tych antyseptyków.
Systemic complications triggered by breast implant rupture after breast augmentation surgery are very rare. We present a case of a patient, who developed a severe systemic reaction after removal of ruptured breast implants. Among others she suffered from generalized, life threatening oedema including pleura and pericardium. Conservative symptomatic treatment was ineffective and together with the patient we decided on bilateral breast amputation, which resulted in a relatively fast recovery. Like some other authors we conclude, that simple mastectomy could be an adequate way of treatment in similar cases.
W minionym dziesięcioleciu największą dynamikę rozwoju metod sterylizacji można było zaobserwować w sterylizacji niskotemperaturowej z wykorzystaniem nadtlenku wodoru H2O2, a w szczególności w sterylizacji plazmowej. Sterylizacja nadtlenkiem wodoru łączy w sobie najważniejsze zalety sterylizacji parowej (krótki czas cyklu sterylizacji) i sterylizacji gazowej tlenkiem etylenu (znikomy destrukcyjny wpływ na sterylizowane instrumentarium). Jest zatem szczególnie przydatna do sterylizacji drogiego i bardzo podatnego na uszkodzenia instrumentarium medycznego, przede wszystkim endoskopowego. W ostatnim czasie na polskim rynku pojawiła się kolejna rodzina sterylizatorów plazmowych, w których wykorzystano innowacyjne rozwiązania, znacząco rozszerzające obszar zastosowania tej metody sterylizacji.
Leczenie oparzeń i ran przewlekłych, w którym wykorzystywane są np. przeszczepy skóry i komórek, lub określone produkty inżynierii tkankowej narzucają na lekarza konieczność znajomości obowiązujących przepisów prawnych krajowych oraz europejskich w tym zakresie. Przepisy te regulują kwestię bezpieczeństwa i transparentności stosowanych procedur oraz określają obowiązki lekarza. W pracy omówiono aspekty prawne obowiązujące w Polsce w tym zakresie.
Wczesna pomoc miejscowa w oparzeniach na polu walki polega na zastosowaniu czynności chłodzących i zabezpieczających ranę oparzeniową przez kontaminacją oraz infekcją. Artykuł dotyczy jednego z elementów wczesnej pomocy, jakim jest zastosowanie specjalistycznych polowych hydrożelowych opatrunków oparzeniowych. Omówiono skrótowo historię polowych opatrunków oparzeniowych oraz przedstawiono aktualny stan wiedzy i praktyki w dziedzinie wczesnego opatrywania ran oparzeniowych opatrunkami hydrożelowymi o konsystencji półpłynnej lub stałej. Polowe opatrunki oparzeniowe pierwszej pomocy są obecnie technologicznie takie same jak opatrunki w ratownictwie cywilnym, a więc oparte głównie na hydrożelach. Specyfika działań wojennych zwłaszcza w konfliktach regionalnych, przy braku sił, środków i materiałów wymaga opatrunków bardziej złożonych, wielozadaniowych, pozwalających na ich przydatność na wyższych poziomach pomocy medycznej pola walki przez dłuższy czas. Własnością preferowaną byłaby zdolność nowych generacji opatrunków do współpracy z raną zdolną do samoistnego wygojenia, oczyszczoną chirurgicznie, a nawet zamkniętą czasowo lub definitywnie. Wojskowa polowa służba zdrowia oczekuje na taki opatrunek, który mógłby pełnić rolę uniwersalną i być przydatny przez dłuższy czas.
Dźwirzyno, 30.05–01.06.2019 r. Artykuł w wersji...
W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek guza żuchwy zawierającego w swojej strukturze histologicznej zarówno kostniaka, jak i włókniaka zębopochodnego oraz krótką charakterystykę w oparciu o literaturę. Wolno rosnący guz w kości gąbczastej trzonu żuchwy doprowadził do zapalenia, a następnie martwicy miazgi zęba 46 u 30-letniej kobiety. Zmianę usunięto chirurgicznie przez wyłuszczenie z mechanicznym kiretażem kostnym. Ponadto wykonano resekcję wierzchołków korzeni zęba 46 z wypełnieniem wstecznym kanałów MTA oraz augmentacją ubytku kostnego syntetycznym hydroksyapatytem.
Ciężkie, ogólnoustrojowe powikłania po zabiegach chirurgii estetycznej zdarzają się rzadko, jednak w niektórych sytuacjach mogą stanowić zagrożenie dla życia chorego. W pracy zaprezentowano trzy przypadki pacjentów, u których przeprowadzono elektywne zabiegi z zakresu chirurgii estetycznej brzucha, w następstwie których doszło do rozwinięcia się ciężkich powikłań. U jednej chorej komplikacje zakończyły się zgonem. Przedstawione w niniejszej pracy powikłania opisywane są w literaturze jako rzadkie i nie są na co dzień spotykane w praktyce chirurga plastyka. Niemniej jednak, podejmując się wykonywania jakichkolwiek zabiegów z zakresu chirurgii estetycznej, trzeba mieć świadomość istnienia zagrożenia rozwoju ciężkich powikłań i w wypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie.
Wszystkie komórki żywego organizmu uczestniczą w reakcjach oksydacyjno-redukcyjnych, w trakcie których powstają reaktywne formy tlenu (RFT). Są one niezbędne organizmom żywym w ilości utrzymywanej na odpowiednio niskim poziomie, ponieważ mogą reagować ze składnikami komórek, modyfikując je i uszkadzając. Stres oksydacyjny to stan organizmu, który charakteryzuje się zaburzeniem równowagi pomiędzy szybkością wytwarzania wolnych rodników i reaktywnych form tlenu a szybkością ich unieszkodliwiania przez enzymy oraz antyoksydanty. Zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych po oparzeniu jest spowodowana kilkoma mechanizmami. Natychmiast po oparzeniu komórki tuczne uwalniają histaminę, która zwiększa aktywność oksydazy ksantynowej (XO), odgrywającej istotną rolę w obszarze reperfuzyjnym niedokrwienia, wytwarzającej anion ponadtlenkowy i nadtlenek wodoru oraz RTF. Reaktywne formy tlenu i reaktywne formy azotu (RNS) zwiększają obszar uszkodzenia tkanek – w szczególności toksyczne produkty uboczne, takie jak nadtlenek wodoru (H2O2) i rodnik hydroksylowy (OH). U chorych oparzonych występuje zwykle zwiększona produkcja wolnych rodników, co jest proporcjonalne do ciężkości urazu. W ciężkim oparzeniu następuje gwałtowny wzrost produkcji wolnych rodników i peroksydacji lipidów. Stres oksydacyjny wpływa wyraźnie negatywnie na rokowanie pacjentów z oparzeniami, uszkadza błony komórkowe, przyczyniając się do pogłębienia zaburzeń osmotycznych i onkotycznych gospodarki płynowej organizmu, co z kolei prowadzi do szeregu powikłań ogólnoustrojowych. Wyniki stosowania przeciwutleniaczy w leczeniu oparzonych chorych są bardzo optymistyczne, autorzy badań zwracali uwagę na zdecydowanie mniejsze zapotrzebowanie płynowe oparzonego pacjenta oraz skrócenie czasu gojenia ran. Niektórzy badacze obserwowali także znaczący spadek śmiertelności. Praktycznie wszyscy podkreślali skrócenie czasu hospitalizacji i zmniejszenie częstości występowania zakażeń. Antyoksydacyjne działanie zauważalnie zmniejsza katabolizm białek i zapotrzebowanie płynowe we wczesnym okresie pourazowym. Wykazano również wzrost stężenia pierwiastków śladowych w surowicy i tkankach skóry pacjentów. Berger i wsp. udowodnili, że podawanie pierwiastków śladowych przyczynia się do spadku oskrzelowo-płucnych zakażeń szpitalnych. Badania jednoznacznie wskazują na korzystny wpływ przeciwutleniaczy stosowanych w suplementacji, a autorzy sugerują rozważenie włączenia tych substancji do leczenia choroby oparzeniowej.
Fifteen years ago, Thomas Mustoe wrote a pivotal article lauding new technologies and their impact on plastic surgery over the last 25 years. His intricate discussion has inspired us to ask a similar question: what new technologies have emerged in the last 15 years, and how are they impacting the field of plastic surgery today? The development of pocket technologies gives us an opportunity to offer consults and provide medical advice remotely. Augmented-reality such as Google Glass® or HoloLens® expand our abilities to perform procedures with real-time data streaming in any location. Critical innovations are not only being made in how we interact with patients but also what materials and methods we use. Silk, a traditional clothing material is being transformed to provide greater strength and biological capacities. Through the implementation of novel negative-pressure wound therapies, we also change models of treatment. In the era of microsurgery, the traditional reconstructive ladder has become “an elevator” with novel strategies promoting the efficiency and efficacy of surgical procedures. These advances have influenced our approach to surgery, and impacted our perception of the case, operating room setup, and attempt to predict flap perfusion. New technologies, such as 3D planning software and 3D printing, are also opening up new surgical horizons. New developments presented in this paper are about a fraction of those created over the last 15 years. Such advancements have not only changed the way we operate but have a potential to create new surgical approaches, techniques, and guidelines in the future.
Toksyna botulinowa w izoformie A (BTXA) jest od lat stosowana w zabiegach estetycznych – w celu redukcji zmarszczek poprzez osłabienie działania neurotransmiterów w złączu nerwowo-mięśniowym. Jednak posiada ona także inne właściwości, które mogą być wykorzystywane między innymi w terapii blizn. W badaniach in vitro wykazano, że BTXA hamuje namnażanie fibroblastów, ogranicza ich żywotność i moduluje ekspresję genów odpowiedzialnych za powstawanie macierzy zewnątrzkomórkowej, co przekłada się na redukcję blizn przerosłych i keloidów. Autorzy przedstawili w pracy możliwość zastosowania botuliny w leczeniu blizn. W różnorodnych seriach przypadków i badaniach oceniano przydatność toksyny botulinowej zarówno w leczeniu blizn przerosłych oraz keloidów, jak i w prewencji ich powstawania. Dowiedziono, że zastosowanie małych dawek BTXA w okresie okołooperacyjnym umożliwia redukcję blizny i poprawę jej efektu estetycznego, a podanie botuliny, szczególnie jako elementu bardziej złożonego leczenia, cechuje się skutecznością w terapii już powstałych nieprawidłowych blizn. Dostępne dowody wskazują na skuteczność BTXA w leczeniu blizn, choć dalsze badania są konieczne, aby ustalić dokładne wskazania i schematy jej używania.
