Wstęp Wsparcie społeczne jest pojęciem bardzo trudnym do jednoznacznego zdefiniowania. Mimo wielu lat nie zostało ono precyzyjnie określone, nie ustalono także dokładnych mechanizmów jego działania. Cel Celem badania było określenie poziomu wsparcia społecznego w grupie chorych na nowotwory w bezpośrednim okresie przedoperacyjnym oraz zdefiniowanie jego wpływu na jakość życia badanych. Materiał i metody Badaniami objęto 101 osób z rozpoznaniem choroby nowotworowej, hospitalizowanych w okresie od listopada 2009 do czerwca 2010 roku w Oddziałach Okręgowego Szpitala Kolejowego w Lublinie: Chirurgicznym z Pododdziałem Laryngologicznym, Urologicznym i Ginekologicznym. W grupie badanej dominowały kobiety (57,43%). Średnia wieku wynosiła 67,61 roku. Narzędzie badawcze stanowił Kwestionariusz Wsparcia Społecznego Norbeck (NSSQ), umożliwiający wnikliwy opis źródeł wsparcia. Wnioski 1. W przeprowadzonym badaniu sieć wsparcia pacjentów onkologicznych była niewielka i składała się głownie z najbliższej rodziny oraz przyjaciół. 2. Najważniejszym źródłem wsparcia badanych była najbliższa rodzina. 3. Wsparcie społeczne odczuwane przez badane osoby było niższe niż w grupach porównawczych, co może być skutkiem ubogiej sieci kontaktów społecznych. 4. Wsparcie społeczne odczuwane przez badanych pozytywnie wpływało na poziom ich jakości życia. W badanym aspekcie głównym związkiem był związek pomiędzy poziomem wsparcia społecznego a funkcjonowaniem społecznym osób chorych.
Pobyt noworodka w oddziale intensywnej terapii (OIT) wiąże się z licznymi bolesnymi procedurami medycznymi. Zgodnie z aktualną wiedzą, w postępowaniu przeciwbólowym w tej grupie pacjentów zaleca się stosowanie zarówno farmakologicznych, jak i niefarmakologicznych sposobów łagodzenia bólu. Do najważniejszych niefarmakologicznych metod należą: nieodżywcze ssanie smoczka, kangurowanie, facilitated tucking (FT), podawanie roztworu glukozy lub sacharozy oraz karmienie piersią. W zapobieganiu bólu u noworodków należy podkreślić szczególną rolę personelu pielęgniarskiego, który opiekuje się pacjentem w sposób ciągły oraz odpowiada za przebieg wielu procedur terapeutycznych i diagnostycznych. W niniejszej pracy przedstawiono niefarmakologiczne strategie łagodzenia bólu u noworodków. Omówiono poszczególne techniki, wskazania oraz przeciwwskazania do ich stosowania, a także uwzględniono ocenę ich skuteczności.
Pobyt noworodka w oddziale intensywnej terapii (OIT) wiąże się z licznymi bolesnymi procedurami medycznymi. Zgodnie z aktualną wiedzą, w postępowaniu przeciwbólowym w tej grupie pacjentów zaleca się stosowanie zarówno farmakologicznych, jak i niefarmakologicznych sposobów łagodzenia bólu. Do najważniejszych niefarmakologicznych metod należą: nieodżywcze ssanie smoczka, kangurowanie, facilitated tucking (FT), podawanie roztworu glukozy lub sacharozy oraz karmienie piersią. W zapobieganiu bólu u noworodków należy podkreślić szczególną rolę personelu pielęgniarskiego, który opiekuje się pacjentem w sposób ciągły oraz odpowiada za przebieg wielu procedur terapeutycznych i diagnostycznych. W niniejszej pracy przedstawiono niefarmakologiczne strategie łagodzenia bólu u noworodków. Omówiono poszczególne techniki, wskazania oraz przeciwwskazania do ich stosowania, a także uwzględniono ocenę ich skuteczności.
Operacje zakończone wytworzeniem stałej lub czasowej stomii należą do najbardziej obciążających zabiegów okresu noworodkowego. Konsekwencją ingerencji chirurgicznej jest utrata naturalnych funkcji wydalania. Jeżeli stomia została wyłoniona na stałe, wiąże się z obciążeniem psychicznym z powodu nieodwracalności sytuacji oraz dyskomfortu dotyczącego dalszego życia. Stomia czasowa stanowi natomiast sytuację przejściową między kolejnymi operacjami. W pierwszym okresie po zabiegu wyłonienia przetoki personel pielęgniarski stara się ułatwić rodzicom oraz opiekunom odnalezienie się w tej trudnej dla nich sytuacji – edukuje, jak właściwie pielęgnować stomię dziecka, a ponadto jest źródłem wiedzy na temat samej choroby oraz operacji i opieki. Na proces leczenia i zdrowienia dziecka wpływa nie tylko wczesna i trafna diagnoza, lecz także odpowiednia pielęgnacja (gwarantująca jakość i ciągłość opieki) oraz umiejętne włączenie rodziców do procesu leczenia i pielęgnowania dziecka już w oddziale intensywnej terapii (OIT). Wiedza, odpowiedzialność i profesjonalizm personelu mają wpływ na końcowy pozytywny wynik terapii. Celem pracy było przedstawienie informacji dotyczących opieki pielęgniarskiej nad noworodkiem z wyłonioną przetoką jelitową oraz przedstawienie zadań w aspekcie działań pielęgnacyjnych i edukacyjnych podejmowanych zarówno wobec dziecka, jak i jego opiekunów. W polskiej literaturze medycznej wciąż jest stosunkowo niewiele pozycji poświęconych problematyce pielęgnowania stomii jelitowej u noworodków. Ciągły postęp w medycynie wymaga stosowania nowszych metod leczenia. Skutkuje to tym, że personel pielęgniarski musi mieć coraz większą wiedzę – dotyczącą zarówno samych schorzeń, jak i planowania procesu pielęgnowania.
Opieka nad noworodkiem z przetoką jelitową wymaga podejmowania wielokierunkowych działań. Około 75% stomii u pacjentów poniżej 18. roku życia jest wyłanianych w grupie noworodków i niemowląt. Z powodu niejednokrotnie nakładających się innych chorób – wad serca czy niewydolności oddechowej – a także obecności niekorzystnych czynników, wzrasta ryzyko powikłań pooperacyjnych w postaci zaburzenia procesu gojenia się stomii i prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku noworodka z wyłonioną ileostomią, u którego proces terapeutyczny odbywał się bez powikłań, a podjęte działania były zgodne z obowiązującymi rekomendacjami.
Pacjenci z BMI powyżej 35, określani jako bardzo otyli (ang. morbidly obese), ze względu na liczne obciążenia oraz choroby towarzyszące (głownie ze strony układu krążenia i oddechowego oraz zaburzenia metaboliczne) stanowią istotny problem terapeutyczny i pielęgnacyjny w oddziale intensywnej terapii (OIT). Opieka nad chorym bariatrycznym powinna opierać się na indywidualnym, kompleksowym oraz starannie zaplanowanym schemacie postępowania. Celem pracy było przedstawienie najistotniejszych problemow związanych z leczeniem i pielęgnacją pacjenta bariatrycznego w OIT. W niniejszej pracy posłużono się metodą studium indywidualnego przypadku. Dokonano analizy dokumentacji medycznej: historii choroby, procesu pielęgnowania, wyników badań. Przedstawiono opis przypadku 35-letniego chorego z otyłością olbrzymią, który został przyjęty na OIT z powodu ciężkiej postaci ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) i wstrząsu septycznego. Pacjent był nieprzytomny, sedowany, zaintubowany, mechanicznie wentylowany. Z uwagi na niestabilność hemodynamiczną u mężczyzny stosowano aminy katecholowe we wlewach infuzyjnych. W kolejnych dniach hospitalizacji wystąpiły objawy ostrego uszkodzenia nerek (AKI), zdecydowano o rozpoczęciu ciągłej terapii nerkozastępczej. W dniu przyjęcia chorego do OIT na pośladkach zlokalizowano zmiany skórne (odleżyny) w postaci żywoczerwonej, obficie krwawiącej rany. Na plecach znajdowały się liczne otarcia naskórka. Ze względu na otyłość występowały trudności w pielęgnacji, tj.: w zmianie pozycji, toalecie ciała, pielęgnacji odleżyny. Mimo intensywnego leczenia nie uzyskano poprawy stanu chorego. Pielęgnacja i leczenie pacjenta bariatrycznego w warunkach OIT stanowi wyzwanie dla całego zespołu terapeutycznego, wymaga rzetelnej wiedzy i umiejętności. Holistyczna opieka, opracowanie standardów i procedur dotyczących pielęgnacji oraz leczenia osób otyłych może bezpośrednio wpływać na jakość opieki i gwarantować skuteczność terapeutyczną.
